Πολίτες σε μη ασφαλές περιβάλλον

Τι γίνεται όταν τα πρόσωπα τα οποία καλούνται διά νόμου να σε προστατέψουν και να διαφυλάξουν τα ανθρώπινα δικαιώματά σου, περνούν στην αντίπερα όχθη και καταχράζοντας την εξουσία που τους δίνει το κράτος και το σύνταγμα, ασκούν υπέρμετρη βία σε μη δικαιολογημένες καταστάσεις?

Ο λόγος περί της αστυνομικής δύναμης της Κυπριακής Δημοκρατίας, όπου τα όργανα που καλούνται να εφαρμόσουν το νόμο μέσα στα πλαίσια των καθηκόντων τους, γίνονται οι ίδιοι παραβάτες αποδυναμώντας το ίδιο το σύστημα, το οποίο υπηρετούν, προκαλώντας ντροπή και αίσχος για το υπόλοιπο σώμα. Όταν η κατάχρηση της εξουσίας γίνεται βίωμα, και η άσκηση βίας καθημερινό φαινόμενο, πού πρέπει να αποταθεί ο απλός πολίτης για να βρει το δίκιο του? Οι αρχές και οι κώδικες τιμής που διακατέχουν μια μερίδα του αστυνομικού σώματος, δυστυχώς ξεφεύγει από τα πλαίσια του επιτρεπτού και καταναλώνεται σε προσπάθειες αλληλοκάλυψης, σε συνωμοσίες αποφυγής ευθυνών και σε σκευωρίες δημιουργίας "ψεύτικων υποθέσεων". Δυστυχώς, οι υποθέσεις που βλέπουν το φως της δημοσιότητας παρουσιάζονται ως μεμονομένες και επικαλυμένες με το μανδύα του αισθήματος της δικαιοσύνης, ενώ κούφιες υποσχέσεις και μεγαλόστομες δηλώσεις παρελαύνουν κατά σωρηδόν στα ΜΜΕ, θέλοντας να καθησυχάσουν τον απλό πολίτη.

Εντούτοις, ο κάθε καλοπροαίρετος και φιλήσυχος πολίτης που έχει ανάγκη να πειστεί για την ασφάλεια του και κοιμάται ήσυχος το βράδυ, θέλοντας να πιστεύει πως τα κρούσματα επίδειξης δύναμης και άσκησης υπέρμετρης βίας από την Αστυνομία είναι απλώς ένας λεκές σε ένα καλοσχεδιασμένο πλάνο, πλανιέται πλάνην οικτράν. Διότι η απρεπής συμπεριφόρα αστυνομικών γίνεται πλέον ο κανόνας και όχι η εξαίρεση, ιδιαίτερα τις βραδινές ώρες. Πώς ένας πολίτης, όταν γίνεται ο ίδιος μάρτυρας του εφιάλτη που όλοι καταδικάζουν αλλά κανείς δεν τολμά να παραδεχτεί, μπορεί να βρει πραγματικά το δίκιο του, όταν πρέπει να δώσει μάχη με ένα σύστημα, που έχει τη "δύναμη" να εκφοβίσει, να δημιουργήσει πλαστά στοιχεία, να αλλοιώσει γεγονότα, και να κινήσει τα νήματα που χρειάζεται, ώστε ο "προστατευόμενός" του να ξυπνήσει το πρωί, να κοιταχτεί στον καθρέφτη και να νιώσει περήφανος για το κατόρθωμά του να παραβιάζει το νόμο που ορκίστηκε να υπηρετεί?

Ακόμη και αν κάποιος που βιώνει τον εξευτελισμό και την ανανδρεία ορισμένων οργάνων του αστυνομικού σώματος, βρει το θάρρος, τη γενναιότητα και το κουράγιο να διεκδικήσει το δίκιο του και να καταδικάσει το σύστημα που ευνοεί τέτοιες καταστάσεις, θα βρεθεί σε ένα κυκεώνα δυσμενών συνθηκών, που δεν θα του επιτρέψουν να αποδείξει και να στηρίξει την υπόθεση του, εκτός και αν ένας από μηχανής θεός βρεθεί την κατάλληλη ώρα, στον κατάλληλο τόπο, και με τη βοήθεια της σημερινής τεχνολογίας καταγράψει το συμβάν. Πόσοι όμως έχουν αυτή την τύχη? Δεν είναι τυχαίο που σε εξελισσόμενη υπόθεση μάρτυρας αρνείται να αποκαλύψει την ταυτότητα του, φοβούμενος κακοπροαίρετων αντιποίνων εις βάρος του.

Ζούμε σε μια εποχή, όπου επί καθημερινής βάσεως βομβαρδιζόμαστε με λογής πληροφορίες επί παντός επιστητού, αλλά ακόμη περισσότερο περίτρανα και όλο περηφάνια διακηρύσσονται τα δικαιώματα του πολίτη μιας ευρωπαϊκής κοινότητας, τα οποία προστατεύονται από συνθήκες, συντάγματα, πρωτόκολλα και διακηρύξεις. Μέσα στα πλαίσια αυτά, ένας πολίτης πρέπει να μπορεί και να του δίδεται η δυνατότητα, χωρίς άγχος και αισθήματα φόβου και τρομοκρατίας, να ζητήσει το λόγο και να διεκδικήσει την καταδίκη ανάρμοστων συμπεριφορών προς το πρόσωπο του, ακόμα και αν αυτή η απρεπής συμπεριφορά εκδηλώνεται από τα όργανα της αστυνομικής δύναμης. Ο σκοπός της δημιουργίας του αστυνομικού σώματος έγκειται ακριβώς στην επιβολή της τάξης και της δημιουργίας ενός ασφαλούς περιβάλλοντος της κοινωνίας, την οποία υπηρετεί. Απ' ό,τι φαίνεται όμως η γη της επαγγελίας έχει ξεχαστεί και ζωγραφιστεί ξανά με νέα μελανά χρώματα, που μας αποστερούν τον αέρα της αξιοπρέπειας, που δικαιωματικά μας ανήκει....