Ανέκαθεν ήμουν φαν της σειράς αν και για να είμαι ειλικρινής δεν θυμάμαι πότε άρχισα να την βλέπω, μιας και ποτέ δεν είδα τα πρώτα επεισόδια. Εννοείται πως και εγώ μαζί με τον υπόλοιπο πληθυσμό είδα περισσότερες από μια φορά τους περισσότερους κύκλους της σειράς. Ομολογώ πως δεν μπορώ να πω μετά βεβαιότητας ότι ταυτίστηκα με κάποια ηρωίδα, όντας στην πραγματικότητα ένα κράμα και των τεσσάρων γυναικών. Οι θανατηφόρες ατάκες, τα άστοχα σχόλια, οι περίεργοι διάλογοι, το καυστικό χιούμορ, η ισοπέδωση πράξεων και καταστάσεων ήταν μερικά μόνο από τα συστατικά στοιχεία που με καθιέρωσαν στον καναπέ όταν παιζόταν η συγκεκριμένη σειρά! Επομένως, όταν η σειρά αποφάσισε να επισκεφτεί τις αίθουσες της μεγάλης οθόνης δεν μπορούσα παρά να τρέξω να την δω! Η αίθουσα του σινεμά ήταν κατάμεστη και όπως πολύ σωστά μπορεί να υποθέσει κανείς κατακλυζόταν από γυναίκες κάθε ηλικίας. Μετρημένος στα δάχτυλα του ενός χεριού ο ανδρικός πληθυσμός, πράγμα που αξίζει ένα μπράβο στους γενναίους αυτούς άντρες που ακολούθησαν τις κοπέλες τους στο σινεμά (ελπίζω να μην τους τράβηξαν εκεί με το ζόρι!).
Παρακολουθώντας την ταινία μου δημιουργήθηκαν ποικίλα συναισθήματα μιας και με απασχόλησαν διάφορα «υπαρξιακά» θέματα. Αρχικά με προβλημάτισε το γεγονός πως η χλιδή και ο τρόπος που ξοδευόταν το χρήμα ήταν κάτι που δεν θα μπορούσα να σκεφτώ ούτε στο πιο γλυκό μου όνειρο. Έπειτα, δεν ξέρω κατά πόσο μια γυναίκα βρίσκει καταφύγιο στην αγορά άσκοπων κατ΄ εμένα φορεμάτων, παπουτσιών, τσαντών και όλων των σχετικών. Άραγε ένας χωρισμός πονάει λιγότερο όταν ξοδεύεις περισσότερα? Μήπως τα τόσα ψώνια είναι μια απελπισμένη προσπάθεια των απανταχού γυναικών να γεμίσουν το κενό, που όπως υποδεικνύει η ταινία μόνο ο έρωτας μπορεί να γεμίσει? Μετά από τη σκέψη κατά πόσο την επόμενη φορά που θα νιώσω απόρριψη από το ανδρικό φύλο θα φροντίσω να κηρύξω πτώχευση, οδηγήθηκα σε άλλους περαιτέρω υπαρξιακούς προβληματισμούς! Ενώ στην αρχή έπιασα τον εαυτό μου να θαυμάζει την πρωταγωνίστρια που ζούσε τη ζωή της, και ο αγαπημένος της ήταν απλά μέρος της ζωής της και όχι όλη της η ζωή (τουλάχιστον εγώ τέτοιες δονήσεις πήρα), μετά την «παρεξηγημένη» χυλόπιτα που την τάισε ο παραλίγο πρίγκιπας της, βλέπουμε την κατάρρευση της και σχεδόν την παραίτηση της από όλα όσα πριν λίγο καιρό την ευχαριστούσαν! Βεβαίως, σε κάποια φάση αρχίζει απλά να ζει τη ζωή της χωρίς να έχει τίποτα να περιμένει πέρα από το χρόνο που κυλάει. Άραγε νιώθουμε δυνατές και ανεξάρτητες εφόσον έχουμε εξασφαλίσει τον σύντροφό μας και ποτέ πριν ή μετά?
Αναμφίβολα, όπως όλες οι «ρομαντικές» ταινίες, το φινάλε είναι κοινότυπο και καθόλου πρωτότυπο όμως δεν παύει να είναι το επιβαλλόμενο τέλος που ζητάει να δει μια πληγωμένη ερωτευμένη καρδιά! Ο έρωτας έρχεται και χτυπά ξανά την πόρτα της πρωταγωνίστριας και δίνει σε όλο το απελπισμένο γυναικείο κοινό την ελπίδα πως ακόμα και αν ο άλλος κάνει τα νεύρα σου κουρέλια και σε έχει φτύσει 546633212 φορές θα έρθει μια πολυπόθητη μέρα που θα καταλάβει το λάθος του και θα γυρίσει κοντά σου, διότι εσύ και μόνο εσύ μπορείς να τον κάνεις ευτυχισμένο.
Δεν ξέρω βασικά γιατί ενοχλήθηκα από την ταινία αν και μπορώ να πω ότι θα μπορούσα να την ξαναδώ και μάλιστα με ευχαρίστηση! Απλώς μου την έσπασε το γεγονός πως για δύο ώρες πλανιέται στην οθόνη το μήνυμα πως μόνο ο έρωτας μπορεί να σε κάνει ευτυχισμένη και σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση είσαι καταδικασμένη στη δυστυχία. Εναλλακτικά σενάρια δεν υπάρχουν, ούτε διαφορετικοί προσανατολισμοί. Αυτό μεταφράζεται πως πρέπει να συμβιβαστείς με καταστάσεις που μισείς και ελαττώματα που δεν μπορείς να αντέξεις. Διότι το να είσαι single στην Νέα Υόρκη (ή στην Κύπρο στην προκειμένη περίπτωση) σημαίνει ότι έχεις αποτύχεις παταγωδώς να κερδίσεις το εισιτήριο σου προς τον παράδεισο. Εκτός βεβαίως και αν είσαι νυμφομανής που εκεί αλλάζει το όλο σκηνικό, μιας και είναι μέγα αμάρτημα να παγιδευτείς σε μια σχέση όταν μπορείς να συναναστραφείς οριζοντίως και καθέτως με ολόκληρο τον ανδρικό πληθυσμό της πόλης.
Το μεγάλο ερώτημα που δημιουργείται είναι αν είμαστε και εμείς από αυτούς τους ανθρώπους που μόνο στο πρόσωπο του αντίθετου (ή και του ίδιου αναλόγως προτιμήσεων) φύλου μπορούμε να βρούμε την ευτυχία και την ψυχική γαλήνη?
Προσωπικά φοβάμαι να δώσω απάντηση μιας και μια θετική απάντηση μπορεί να καταρρίψει με μαθηματική ακρίβεια όλη την πνευματική μου ισορροπία, μιας και ο έρωτας είναι για μένα μια ψευδαίσθηση που κρατάει όσο και ένα τσιγάρο. Ναι πιστεύω στον έρωτα, αλλά δεν πιστεύω πως ο έρωτας με έχει στις λίστες του ή μάλλον για να το θέσω καλύτερα με έχει στις λίστες του αλλά ποτέ δεν βάζει τα δύο ονόματα πλάι-πλάι. Πάντα λείπει το ένα από τα δύο. Το γιατί είναι εύκολο. Δεν κάνω εύκολα συμβιβασμούς, ερωτεύομαι ακόμη δυσκολότερα, και όταν ερωτευτώ τρομάζω τόσο που μπορώ να εφεύρω χίλιους και ένα λόγους για να κάνω τον άλλο να ακούει το όνομα μου και να τρέχει προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Τελικό συμπέρασμα: Βάσει του έργου είμαι καταδικασμένη στην δυστυχία εκτός κι αν.... ερωτευτώ και δεσμευτώ!
