Too old for back to school

Σήμερα έπρεπε να παρακολουθήσω ένα σεμινάριο, για ένα θέμα που καθόλου δεν σχετίζεται με τη δουλειά μου, αλλά που πολύ φοβάμαι θα συσχετιστεί μελλοντικά! Προς το παρόν δεν θα ασχοληθώ με το θέμα, μπορώ να στεναχωρηθώ και αργότερα για αυτό, μιας και ότι είναι να γίνει θα γίνει μιας και είναι της μοίρας μου γραφτό (λέμε τώρα!).
Το θέμα μας είναι ότι η όλη φάση θύμιζε σχολείο, και εγώ καθόλου δεν μπορούσα να συμβάλω στο ρόλο που έπρεπε να υποδυθώ! (της καλής μαθήτριας).

Οπόταν, μπορώ να πω πως θυμόμουν ότι ηλίθιο μου ερχόταν και γελούσα με τη διπλανή μου, έφτιαχνα καραβάκια με τις κόλλες που δόθηκαν για σημειώσεις και σκεφτόμουν συνεχώς ένα τσιγάρο και ένα καφέ ρε παιδιά! Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι παρόλη την όλη προσπάθεια μου να ξεγελάσω τον χρόνο ώστε να κυλήσει πιο ομαλά, τα εγκεφαλικά μου κύτταρα ήταν σε ψηλά ενεργειακά επίπεδα, οπόταν απορρόφησαν σχετικά όλη την ύλη και μπορώ να πω πως κατάλαβα το τι παιζόταν σε εκείνη την αίθουσα!

Τώρα να μου πω μπράβο που παρόλα τα άσχετα που με απασχολούσαν βγήκα σχετική από εκεί μέσα, ή να αγχωθώ με την ομολογουμένως ανώριμη συμπεριφορά μου???? Το μόνο δικαιολογητικό που μπορώ να δώσω στον εαυτό μου είναι ότι ξενέρωσα με το στυλάκι σχολείο in action once again επομένως, υποσυνείδητα το άλλο μου εγώ ενεργοποίησε ένα μηχανισμό άμυνας «Ι don’t wanna go back to school!”! Ερμμμ…… απάντηση δεν έχω αν και το μόνο σίγουρο είναι ότι αύριο έχω το δεύτερο μέρος του σεμιναρίου και μπορώ να βγάλω καλύτερα συμπεράσματα για το τι παίζει τελικά με μένα!!!!!

Η συνέχεια έπεται!

Τα φιλιά μου!

Νυχτερινό παραλήρημα

Σε κοιτώ ,με κοιτάς και μετά σιωπή.... Με κοιτάς, σε κοιτώ και μετά φωνές... Άραγε τι κρύβει ένα βλέμμα που σιωπά? Χίλιες και μία σκέψεις. Ίσως... Μπορεί όμως κάποιος να πει με πάσα βεβαιότητα πως ένα χαμόγελο κρύβει το ίδιο. Έχω μάθει να χαμογελώ όταν δεν είμαι καλά και έχω μάθει να σιωπώ όταν είμαι καλά. Αυτό δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πλέον δεν ξέρω πότε είμαι χαρούμενη και πότε θέλω να βάλω τα κλάματα. Καταστάσεις που πριν μια ώρα μου φαίνονταν απίστευτα θλιβερές, ξαφνικά μου φαίνονται υποφερτές, ίσως και θετικές. Από την άλλη μπορεί να συμβαίνει και το αντίστροφο. Όμορφες στιγμές να μεταμορφώνονται σε κακούς οιωνούς ή προμηνύματα δυστυχίας. Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να ξέρω τι θέλω στη ζωή μου και ο μοναδικός μου στόχος θα ήταν να πραγματοποιήσω όλα όσα νιώθω πως μου ταιριάζουν. Έλα όμως που μάλλον αρνιέμαι να μεγαλώσω και προτιμώ να αφήνω την ζωή να κατευθύνει και να κινεί τα νήματα που με ορίζουν. Υποθέτω φταίει το γεγονός πως όσες φορές προγραμματίσω το όποιο αποτέλεσμα, αυτό έρχεται και με διαψεύδει. Μπορεί και να φταίει το ότι δυσκολεύομαι να καταλάβω το πώς σκέφτονται οι άλλοι. Τελευταία, ομολογώ πως προσπαθώ να αποβάλλω το σύνδρομο «σκέφτομαι όπως οι άλλοι»! Λάθος! Μέγα λάθος. Αυτό που στην πραγματικότητα ισχύει είναι οτι θεωρώ πως οι άλλοι σκέφτονται όπως εγώ. Οπόταν, εγώ θα έκανα αυτό, άρα και ο άλλος το ίδιο! Εννοείται πως αυτό συμβαίνει σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις οπόταν εγώ πλέκομαι σε ένα κυκεώνα εντελώς αντιφατικών σκέψεων που με καθιστούν ένα εντελώς μπερδεμένο άτομο. Οι παρεξηγήσεις κάνουν παρέλαση στο καλάθι των σκέψεων μου και εγώ κάθομαι σαν χαζό να σκέφτομαι τι πήγε λάθος. Το πιο πιθανόν να μην καταλαβαίνει κανείς το τι ακριβώς θέλω να πω, αφού το ίδιο σκέφτομαι και γω! Τι στο καλό γράφω. Όμως νόμιζω καταβάθος ξέρω ακριβώς τι εννοώ και απλώς δεν το λέω ξεκάθαρα για να μην αναγκαστώ να μιλήσω συγκεκριμένα.

Επειδή οι αμπελοφιλοσοφίες δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου (ναι καλά τώρα, κάνε την πάπια) ας κάνω το μεγάλο επίλογο! Πιο μικρός δεν θα μπορούσε να ήταν.
Τέλος για απόψε!

P.s. Μάλλον για το σημερινό παραλήρημα φταίει το ότι χρειάζομαι διακοπές και αυτές όχι στην Κύπρο!
Μάκια

Άδειο ποτήρι

Η απόλυτη ειρωνεία είναι ότι δεν έχω γράψει τίποτα εδώ και μήνες, αν και ομολογώ ότι τους μήνες αυτούς είχα να γράψω πολύ περισσότερα από κάθε άλλη φορά! Υποθέτω ξέχασα πως το να γράφω κάποια πράγματα είναι λυτρωτικό! Ή μήπως βασανιστικό? Λεπτομέρειες!

Βασικά βαριέμαι απίστευτα αυτή τη στιγμή! Κάθομαι στον υπολογιστή και προσπαθώ να απασχολήσω το μυαλό μου, ενώ κατά διαστήματα του υπενθυμίζω πως στις δέκα έχει ταινία με τον Πουαρό και δεν πρέπει να το ξεχάσω! Καταθλιπτικό ε????? ΜΠΑ! Μου δίνω ελαφρυντικό για την κατάντια μου το ότι αύριο ξυπνάω νωρίς όποταν δεν είναι επειδή σήμερα βαριέμαι που ζω αλλά το γεγονός πως είμαι εργαζόμενος λαός! Ναι ναι αυτό φταίει! Βρήκαμε το πρόβλημα! Τη λύση τώρα δεν θέλω να τη βρω διότι αν ισχύει αυτό μόνο η απόλυση με σώζει! Αν τώρα φταίνε τα ψυχολοκοινωνιοοικονιμικα μου ζητήματα βάλτου ρίγανη! Δεν με σώζει τίποτα!

Θα επανέλθω! Το ελπίζω! Το εύχομαι!

Until then.... τα φιλιά μου!