Νυχτερινό παραλήρημα

Σε κοιτώ ,με κοιτάς και μετά σιωπή.... Με κοιτάς, σε κοιτώ και μετά φωνές... Άραγε τι κρύβει ένα βλέμμα που σιωπά? Χίλιες και μία σκέψεις. Ίσως... Μπορεί όμως κάποιος να πει με πάσα βεβαιότητα πως ένα χαμόγελο κρύβει το ίδιο. Έχω μάθει να χαμογελώ όταν δεν είμαι καλά και έχω μάθει να σιωπώ όταν είμαι καλά. Αυτό δεν ξέρω πως να το εξηγήσω. Το μόνο σίγουρο είναι ότι πλέον δεν ξέρω πότε είμαι χαρούμενη και πότε θέλω να βάλω τα κλάματα. Καταστάσεις που πριν μια ώρα μου φαίνονταν απίστευτα θλιβερές, ξαφνικά μου φαίνονται υποφερτές, ίσως και θετικές. Από την άλλη μπορεί να συμβαίνει και το αντίστροφο. Όμορφες στιγμές να μεταμορφώνονται σε κακούς οιωνούς ή προμηνύματα δυστυχίας. Υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να ξέρω τι θέλω στη ζωή μου και ο μοναδικός μου στόχος θα ήταν να πραγματοποιήσω όλα όσα νιώθω πως μου ταιριάζουν. Έλα όμως που μάλλον αρνιέμαι να μεγαλώσω και προτιμώ να αφήνω την ζωή να κατευθύνει και να κινεί τα νήματα που με ορίζουν. Υποθέτω φταίει το γεγονός πως όσες φορές προγραμματίσω το όποιο αποτέλεσμα, αυτό έρχεται και με διαψεύδει. Μπορεί και να φταίει το ότι δυσκολεύομαι να καταλάβω το πώς σκέφτονται οι άλλοι. Τελευταία, ομολογώ πως προσπαθώ να αποβάλλω το σύνδρομο «σκέφτομαι όπως οι άλλοι»! Λάθος! Μέγα λάθος. Αυτό που στην πραγματικότητα ισχύει είναι οτι θεωρώ πως οι άλλοι σκέφτονται όπως εγώ. Οπόταν, εγώ θα έκανα αυτό, άρα και ο άλλος το ίδιο! Εννοείται πως αυτό συμβαίνει σε πολύ σπάνιες περιπτώσεις οπόταν εγώ πλέκομαι σε ένα κυκεώνα εντελώς αντιφατικών σκέψεων που με καθιστούν ένα εντελώς μπερδεμένο άτομο. Οι παρεξηγήσεις κάνουν παρέλαση στο καλάθι των σκέψεων μου και εγώ κάθομαι σαν χαζό να σκέφτομαι τι πήγε λάθος. Το πιο πιθανόν να μην καταλαβαίνει κανείς το τι ακριβώς θέλω να πω, αφού το ίδιο σκέφτομαι και γω! Τι στο καλό γράφω. Όμως νόμιζω καταβάθος ξέρω ακριβώς τι εννοώ και απλώς δεν το λέω ξεκάθαρα για να μην αναγκαστώ να μιλήσω συγκεκριμένα.

Επειδή οι αμπελοφιλοσοφίες δεν ήταν ποτέ το φόρτε μου (ναι καλά τώρα, κάνε την πάπια) ας κάνω το μεγάλο επίλογο! Πιο μικρός δεν θα μπορούσε να ήταν.
Τέλος για απόψε!

P.s. Μάλλον για το σημερινό παραλήρημα φταίει το ότι χρειάζομαι διακοπές και αυτές όχι στην Κύπρο!
Μάκια