Κάποτε κάποιος με πόνεσε πολύ, και όταν του είπα πως πραγματικά με τσάκισε, μού είπε "κάθε φορα που σε πονάω, εγώ πονώ διπλά....". Και μέτα βρήκα αυτό....
"Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράμα θέλει μεγάλη προσοχή. Γιατί ο ορισμός είναι τορπίλη που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι…. Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρείς, εσύ να πονέσεις εννιά. Εδώ σε θέλω κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη, χωρίς να ’σαι αναστενάρης;".
Πηγή: http://liantinis.gr/bvnews/news.shtml?nid=70
Αλήθεια εγώ το μόνο που θέλω είναι να ’χα χίλιες σιωπές να μ’ακούς.... Τελικά, ο έρωτας δεν έχει να κάνει με το πόσο χρόνο περνάς με τον άλλο αλλά το τι σκέφτεσαι όταν τον θυμάσαι... Και νιώθω τυχερή που ένιωσα τη δύναμη της εξάρτησης, έστω και αν αυτό στο τέλος με γονάτισε... Έπαθα και έμαθα, λένε και αρχαίοι ημών πρόγονοί μας.... Και έμαθα πολλά.... Και αυτό θα το θυμάμαι για πάντα... Και τώρα η εξάρτηση χάθηκε... όμως έμεινε ένα δέσιμο ουτοπικό, από την πλευρά μου τουλάχιστον, ένα λιμάνι για να δένω, όταν κυριεύει η φουρτούνα και δεν βλέπω φως στον ορίζοντα... Είναι περίεργο το μίσος και η αγάπη να γίνουν ένα.... Και πραγματικά αυτό νιώθω: στοργή και απέχθεια.... θαυμασμό και οργή.... αγάπη και μίσος... Τα φιλιά μου... Υου will never be forgotten....
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment