Η συνομωσία της επιβολής

Χαμήλωσε το βλέμμα, ακούμπησε το φλιτζάνι στην άκρη του γραφείου. Σηκώθηκε βαριεστημένα και προχώρησε προς το παράθυρο. Το δωμάτιο ήταν καλυμμένο από ένα διάπλατο σκοτάδι. Το λιγοστό φως που πλανιόταν στο χώρο προερχόταν από μια λάμπα τοποθετημένη στην άκρη του πέμπτου ραφιού της βιβλιοθήκης. Αλήθεια, τι παράξενη επιλογή η τοποθέτηση της λάμπας σ’ ένα ράφι της βιβλιοθήκης. Οι περισσότεροι έχουν τις λάμπες τους πάνω στο γραφείο, πάνω στο κομοδίνο, πάνω σ’ ένα τραπέζι. Τι κοινότυπη επιλογή. Όχι, όμως, η δική της. Αντί βιβλία στο ράφι αυτό, συνειδητά τοποθέτησε τη λάμπα της. Άνοιξε τις κουρτίνες. Κάλυψε τα μάτια. Το φως ήταν δυνατό.

Το παράθυρο αυτό είναι προικισμένο με μια μοναδική ικανότητα. Έχει δική του αυτόνομη βούληση. Αυτό αποφασίζει για τη διάθεσή του. Το τοπίο που απλωνόταν μέχρι εκεί που έφτανε η ματιά της, μέχρι εκεί που γη και ουρανός γίνονταν ένα, είχε πάντα δυο κυρίαρχες εικόνες. Είτε θα έχει ένα θαμπό, μελαγχολικό, μουντό χρώμα, όπου τα χρώματα μοιάζουν με παλιά ξεβαμμένη μπογιά, είτε μια έντονη χρωματική ποικιλία θα αγκαλιάζει το καθετί σαν φωτιά που καίει περήφανα, απορροφώντας όλη την ενέργεια που υπάρχει στα βάθη της γης.

Σήμερα, όμως, τα πράγματα έμοιαζαν αλλιώτικα. Κάτι περίεργο και εντελώς απροσδιόριστο είχε συμβεί. Κοίταξε με βουβό, σιωπηλό ύφος. Μια ανησυχητική ηρεμία την κατέβαλε. Μια διαφορετική εικόνα απλωνόταν μπροστά της. Ένα γκρίζο χρώμα είχε κυριεύσει την όλη ατμόσφαιρα. Λες και η θέληση για ενέργεια είχε ξεψυχήσει. Οι ποικίλες αποχρώσεις του γκρίζου, που για πρώτη φορά αγκάλιαζαν τις αισθήσεις της, δεν της προκάλεσαν τόση μεγάλη ταραχή, όσο αυτή που ένιωσε, καθώς αντίκρισε μια πεταλούδα, που περιπλανιόταν με μια σχεδόν εκνευριστική ανεμελιά. Πετούσε με αξιοζήλευτη αυτοπεποίθηση ανάμεσα στις φυλλωσιές των δέντρων, άγγιζε απροκάλυπτα τα πέταλα των λουλουδιών, χάιδευε τους κορμούς των βελανιδιών. Σάστισε και όμως κάτι την τραβούσε με ακαταμάχητη έλξη. Άρχισε να την παρατηρεί και συνειδητοποίησε ότι όσο την κοιτούσε, τόσο πιο ξεκάθαρη γινόταν η μορφή της. Την έβλεπε τόσο καθαρά που μπορούσε να ζωγραφίσει το πορτοκαλί περίγραμμά της. Η πεταλούδα είχε πορτοκαλί χρώμα. Δύο κίτρινοι κύκλοι στόλιζαν τις άκρες των φτερών της, ενώ οι διασκορπισμένες μωβ γραμμές σε όλη της την επιφάνεια τής χάριζαν ένα ιριδίζον πέπλο ομορφιάς.

«Θεέ μου, δεν είναι δυνατό να βλέπω με τόση λεπτομέρεια αυτήν την πεταλούδα. Απλώς, δεν είναι δυνατόν!», αναφώνησε. Ξάφνου, το πιο απίστευτο θαύμα γεννήθηκε μπροστά στα μάτια της. Στο πέταγμα της πεταλούδας μια διαπεραστική ενέργεια πλημμύριζε καθετί που ερχόταν σε επαφή μαζί της. Αυτό το αδιάφορο, εντελώς ανέκφραστο τοπίο μεταμορφωνόταν από το απαλό της χάδι. Το συννεφιασμένο πέπλο που σφιχταγκάλιαζε με τις φτερούγες του καθετί που βρισκόταν στο χώρο, χανόταν δειλά δειλά και στην παρουσία της πεταλούδας έπαιρνε ζωή απ’ το φιλί της. Αυτή, εκεί, ασάλευτη, χαμένη, σαν μικρό παιδί που παρατηρούσε για πρώτη φορά τον κόσμο, και με απερίγραπτο θαυμασμό προσπαθούσε να απορροφήσει κάθε μικρή λεπτομέρεια, κάθε ασήμαντη κίνηση. Μελένια χρώματα, μοναδικές, απαλές, ζεστές αποχρώσεις ζωγράφιζαν το τοπίο. Η κομψότητα ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα, λες και έκανε μια κρυφή συμφωνία με τον άνεμο, να παρασύρει στο ποτάμι της φαντασίας κάθε φύλλο, κάθε πέταλο και κάθε κλαρί, που τόσο μεθυστικά η πνοή της διαπερνούσε.

Για πρώτη φορά το παράθυρο της γνωστοποιούσε μια καινούργια για τις αισθήσεις της εικόνα. Μια εικόνα που ισορροπούσε την ευαισθησία της ψυχής, τη δίψα του ονείρου, την απόλαυση της εμπειρίας. Αρκετές φορές, μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχε γίνει μαρτυράς της μιας από τις δύο εικόνες που πρόβαλε το παράθυρο: την εικόνα όπου τα χρώματα είχαν τόσο έντονη γεύση, που θα μπορούσε να τολμήσει να πει κανείς πως οι θεοί έκλεβαν τα χρώματα από το βαθύ πυθμένα της θάλασσας και με άπλετη γενναιοδωρία στόλιζαν το ελκυστικό αυτό τοπίο. Η διαφορά, εντούτοις, εδώ ήταν ότι δεν υπήρχε κανένα ίχνος υπερβολής. Υπήρχε μόνο ένας αδιαμφισβήτητος ιστός αντίθετων δυνάμεων σε ίσους, όμως, όρους. Μια συμφιλιωμένη σύγκρουση τιτάνων, χωρίς νικητές και ηττημένους. Μια πραγματική ενοποίηση, και δυναμική σύνθεση δεδομένων. Μια σιωπηρή συνθήκη, μια απροκάλυπτη συμφωνία. Η απόλυτη αντίθεση συνυφασμένη σε μια μεγαλειώδη αρμονία, σ’ ένα μοναδικό ταίριασμα ισόρροπων δυνάμεων, χωρίς την παραμικρή παραφωνία. «Ακριβώς, όπως πρέπει να είναι η ζωή», σκέφτηκε.

Την ισορροπία αυτή, που μπορεί κανείς να παρατηρήσει στη φύση, αν κοιτάξει προσεχτικά θα τη βρει σε πολλές διαστάσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Αλήθεια, σκεφτήκατε ποτέ πως το κλάμα ενός μωρού περικλείει μέσα του τη μουσικότητα ενός συνταιριάσματος, μιας συγχορδίας με κύριους πρωταγωνιστές την αθωότητα και την αδυναμία; Στο τέλος της έκβασης αυτού του μελωδικού μονοπατιού, μπορείς να νιώσεις την ανησυχία, το θυμό, το φόβο και την ενοχή. που όμως είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το αίσθημα της οικειότητας. Ένα μωρό που κλαίει είναι από τις ομορφότερες εικόνες της ζωής. Κοιτώντας ένα τόσο αθώο, απροστάτευτο και αδύναμο πλάσμα, μόνο τρυφερότητα, αφοσίωση και αγάπη μπορείς να νιώσεις. Αντίθετα, το κλάμα του χαράζει τα βήματα μιας πρωτόγνωρης, ενστικτώδης όρεξης για εξουσία. Μιας απεγνωσμένης προσπάθειας για επιβολή. Ένας απαρηγόρητος αγώνας της θέλησης για απόλυτη κυριαρχία. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, μέσα από την ένταση του ρυθμού ενός παιδικού κλάματος, η αθωότητα και η αδυναμία νυμφεύονται τη δύναμη για εξουσία. Γεύονται το πάθος της κυριαρχίας.

Το ερώτημα που δημιουργείται είναι τόσο απλό, αλλά συνάμα τόσο ουσιαστικό. «Γιατί!». Γιατί ένα μωρό κλαίει; Από την πρώτη κιόλας επαφή ενός μωρού με τη συνομοταξία του σύμπαντος, αναγνωρίζει το κλάμα ως τη μοναδική εκδήλωση διαμαρτυρίας για αποφυγή της δυσφορίας, που τον διακατέχει, διότι κάτι ή κάποιος έχει οικειοποιηθεί την εξοικείωση που ένιωθε με το περιβάλλον του μέχρι πριν λίγο. Το κλάμα ενός μωρού επιβάλλει, κατά κάποιο τρόπο, την παραδοχή της δίψας του για επιβολή.

Το τηλέφωνο χτυπά, οι κουρτίνες κλείνουν και το παράθυρο αρχίζει να αποτυπώνει τα πρώτα σημάδια μιας καινούργιας παράστασης…..



Mackinnon