18 tou genari

xronia mou polla kai eytixismena!

hehehe

tha sas pw pws perasa ayrio i apopse!

makia

vasika kalispera sas!

edw ta 2 megala erwtimata pou tha mas apasxolisoun ine:

a. exete kanei pote kati kako pou na exei omws thetika apotelesmata? (stin teliki to deytero erwtima me endiaferei! to prwto to evala gia na to paiskw eksipni!)
b. exete kanei kati kalo pou na exei arnitikes sinepies?

e, loipon, egw exw pathei to deytero!
pas na kanis kati gia kapoion, ipoxrewnese kiolas apenanti se allous me ton alfa vita topo, me monadiko kinitro to oti pisteyes pws o allos to ithele k to apotelesma: anakatwnese ekei pou den se spernoun! i ataka tis xronias! apla na megalo eyxaristw dioti oloi mporeite na me diavasete apeksw k anakatwta! ma dld mpravo!

anw isws na min ine etsi ta pragmata! isws apla na maresei na xwnomai stis zwes twn allwn k na tis diarithmizw simfwna me ta dika mou thelw! ine k ayti mia apopsi! mia sevasti apopsi!

k kati allo prepei merikoi merikoi na sineiditopoiisoun pws den ine ola erwtika! mporeis na noiazese kapoion xwris na ton skeftese sto krevati sou! alitheia mporei o andrikos plithismos na to siniditopoiisei ayto? amfivalw! pragmatika eleos!
ime poli apogoiteymeni simera, meta apo mia sizitisi me atomo pou pragmatika pisteua pws isws isws na me katalavaine perissotero apo olous tous allous. telika ekana lathos! k aporw dld pws mou perase ap to mialo pws iparxei atomo pou tha mporouse estw k kata to elaxisto na katalavei pws skeftomai, pws niwthw i estw pws katanow kapoia pragmata!

k kserete poia ine i eirwnia tis ipothesis? pws to atomo ayto to simpathw dioti to thewrw xalaro. pws den tha kathotan na asxolithei me tis malakies pou tha asxoleito o kathenas! so egw mporousa na ime o eaytos mou dioti den tha skeftotan to ena i to allo... dioti apla den tha epsaxne na diavasei pisw apo tis grammes k na skarfistei ena swro alla pramata pou ws epi to pleiston den isxioun.
anw kala na pathw gia na mathw na min allazw taktiki! poia ine i taktiki ayti? na kratw apostasi apo olous k ola!

vasika kalispera sas!

ps. min zitisis.... tpt min zitisis... gia ena vradi min me xaramiseis....

Η συνομωσία της επιβολής

Χαμήλωσε το βλέμμα, ακούμπησε το φλιτζάνι στην άκρη του γραφείου. Σηκώθηκε βαριεστημένα και προχώρησε προς το παράθυρο. Το δωμάτιο ήταν καλυμμένο από ένα διάπλατο σκοτάδι. Το λιγοστό φως που πλανιόταν στο χώρο προερχόταν από μια λάμπα τοποθετημένη στην άκρη του πέμπτου ραφιού της βιβλιοθήκης. Αλήθεια, τι παράξενη επιλογή η τοποθέτηση της λάμπας σ’ ένα ράφι της βιβλιοθήκης. Οι περισσότεροι έχουν τις λάμπες τους πάνω στο γραφείο, πάνω στο κομοδίνο, πάνω σ’ ένα τραπέζι. Τι κοινότυπη επιλογή. Όχι, όμως, η δική της. Αντί βιβλία στο ράφι αυτό, συνειδητά τοποθέτησε τη λάμπα της. Άνοιξε τις κουρτίνες. Κάλυψε τα μάτια. Το φως ήταν δυνατό.

Το παράθυρο αυτό είναι προικισμένο με μια μοναδική ικανότητα. Έχει δική του αυτόνομη βούληση. Αυτό αποφασίζει για τη διάθεσή του. Το τοπίο που απλωνόταν μέχρι εκεί που έφτανε η ματιά της, μέχρι εκεί που γη και ουρανός γίνονταν ένα, είχε πάντα δυο κυρίαρχες εικόνες. Είτε θα έχει ένα θαμπό, μελαγχολικό, μουντό χρώμα, όπου τα χρώματα μοιάζουν με παλιά ξεβαμμένη μπογιά, είτε μια έντονη χρωματική ποικιλία θα αγκαλιάζει το καθετί σαν φωτιά που καίει περήφανα, απορροφώντας όλη την ενέργεια που υπάρχει στα βάθη της γης.

Σήμερα, όμως, τα πράγματα έμοιαζαν αλλιώτικα. Κάτι περίεργο και εντελώς απροσδιόριστο είχε συμβεί. Κοίταξε με βουβό, σιωπηλό ύφος. Μια ανησυχητική ηρεμία την κατέβαλε. Μια διαφορετική εικόνα απλωνόταν μπροστά της. Ένα γκρίζο χρώμα είχε κυριεύσει την όλη ατμόσφαιρα. Λες και η θέληση για ενέργεια είχε ξεψυχήσει. Οι ποικίλες αποχρώσεις του γκρίζου, που για πρώτη φορά αγκάλιαζαν τις αισθήσεις της, δεν της προκάλεσαν τόση μεγάλη ταραχή, όσο αυτή που ένιωσε, καθώς αντίκρισε μια πεταλούδα, που περιπλανιόταν με μια σχεδόν εκνευριστική ανεμελιά. Πετούσε με αξιοζήλευτη αυτοπεποίθηση ανάμεσα στις φυλλωσιές των δέντρων, άγγιζε απροκάλυπτα τα πέταλα των λουλουδιών, χάιδευε τους κορμούς των βελανιδιών. Σάστισε και όμως κάτι την τραβούσε με ακαταμάχητη έλξη. Άρχισε να την παρατηρεί και συνειδητοποίησε ότι όσο την κοιτούσε, τόσο πιο ξεκάθαρη γινόταν η μορφή της. Την έβλεπε τόσο καθαρά που μπορούσε να ζωγραφίσει το πορτοκαλί περίγραμμά της. Η πεταλούδα είχε πορτοκαλί χρώμα. Δύο κίτρινοι κύκλοι στόλιζαν τις άκρες των φτερών της, ενώ οι διασκορπισμένες μωβ γραμμές σε όλη της την επιφάνεια τής χάριζαν ένα ιριδίζον πέπλο ομορφιάς.

«Θεέ μου, δεν είναι δυνατό να βλέπω με τόση λεπτομέρεια αυτήν την πεταλούδα. Απλώς, δεν είναι δυνατόν!», αναφώνησε. Ξάφνου, το πιο απίστευτο θαύμα γεννήθηκε μπροστά στα μάτια της. Στο πέταγμα της πεταλούδας μια διαπεραστική ενέργεια πλημμύριζε καθετί που ερχόταν σε επαφή μαζί της. Αυτό το αδιάφορο, εντελώς ανέκφραστο τοπίο μεταμορφωνόταν από το απαλό της χάδι. Το συννεφιασμένο πέπλο που σφιχταγκάλιαζε με τις φτερούγες του καθετί που βρισκόταν στο χώρο, χανόταν δειλά δειλά και στην παρουσία της πεταλούδας έπαιρνε ζωή απ’ το φιλί της. Αυτή, εκεί, ασάλευτη, χαμένη, σαν μικρό παιδί που παρατηρούσε για πρώτη φορά τον κόσμο, και με απερίγραπτο θαυμασμό προσπαθούσε να απορροφήσει κάθε μικρή λεπτομέρεια, κάθε ασήμαντη κίνηση. Μελένια χρώματα, μοναδικές, απαλές, ζεστές αποχρώσεις ζωγράφιζαν το τοπίο. Η κομψότητα ήταν διάχυτη στην ατμόσφαιρα, λες και έκανε μια κρυφή συμφωνία με τον άνεμο, να παρασύρει στο ποτάμι της φαντασίας κάθε φύλλο, κάθε πέταλο και κάθε κλαρί, που τόσο μεθυστικά η πνοή της διαπερνούσε.

Για πρώτη φορά το παράθυρο της γνωστοποιούσε μια καινούργια για τις αισθήσεις της εικόνα. Μια εικόνα που ισορροπούσε την ευαισθησία της ψυχής, τη δίψα του ονείρου, την απόλαυση της εμπειρίας. Αρκετές φορές, μέχρι εκείνη τη στιγμή, είχε γίνει μαρτυράς της μιας από τις δύο εικόνες που πρόβαλε το παράθυρο: την εικόνα όπου τα χρώματα είχαν τόσο έντονη γεύση, που θα μπορούσε να τολμήσει να πει κανείς πως οι θεοί έκλεβαν τα χρώματα από το βαθύ πυθμένα της θάλασσας και με άπλετη γενναιοδωρία στόλιζαν το ελκυστικό αυτό τοπίο. Η διαφορά, εντούτοις, εδώ ήταν ότι δεν υπήρχε κανένα ίχνος υπερβολής. Υπήρχε μόνο ένας αδιαμφισβήτητος ιστός αντίθετων δυνάμεων σε ίσους, όμως, όρους. Μια συμφιλιωμένη σύγκρουση τιτάνων, χωρίς νικητές και ηττημένους. Μια πραγματική ενοποίηση, και δυναμική σύνθεση δεδομένων. Μια σιωπηρή συνθήκη, μια απροκάλυπτη συμφωνία. Η απόλυτη αντίθεση συνυφασμένη σε μια μεγαλειώδη αρμονία, σ’ ένα μοναδικό ταίριασμα ισόρροπων δυνάμεων, χωρίς την παραμικρή παραφωνία. «Ακριβώς, όπως πρέπει να είναι η ζωή», σκέφτηκε.

Την ισορροπία αυτή, που μπορεί κανείς να παρατηρήσει στη φύση, αν κοιτάξει προσεχτικά θα τη βρει σε πολλές διαστάσεις της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Αλήθεια, σκεφτήκατε ποτέ πως το κλάμα ενός μωρού περικλείει μέσα του τη μουσικότητα ενός συνταιριάσματος, μιας συγχορδίας με κύριους πρωταγωνιστές την αθωότητα και την αδυναμία; Στο τέλος της έκβασης αυτού του μελωδικού μονοπατιού, μπορείς να νιώσεις την ανησυχία, το θυμό, το φόβο και την ενοχή. που όμως είναι άρρηκτα συνδεδεμένα με το αίσθημα της οικειότητας. Ένα μωρό που κλαίει είναι από τις ομορφότερες εικόνες της ζωής. Κοιτώντας ένα τόσο αθώο, απροστάτευτο και αδύναμο πλάσμα, μόνο τρυφερότητα, αφοσίωση και αγάπη μπορείς να νιώσεις. Αντίθετα, το κλάμα του χαράζει τα βήματα μιας πρωτόγνωρης, ενστικτώδης όρεξης για εξουσία. Μιας απεγνωσμένης προσπάθειας για επιβολή. Ένας απαρηγόρητος αγώνας της θέλησης για απόλυτη κυριαρχία. Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, μέσα από την ένταση του ρυθμού ενός παιδικού κλάματος, η αθωότητα και η αδυναμία νυμφεύονται τη δύναμη για εξουσία. Γεύονται το πάθος της κυριαρχίας.

Το ερώτημα που δημιουργείται είναι τόσο απλό, αλλά συνάμα τόσο ουσιαστικό. «Γιατί!». Γιατί ένα μωρό κλαίει; Από την πρώτη κιόλας επαφή ενός μωρού με τη συνομοταξία του σύμπαντος, αναγνωρίζει το κλάμα ως τη μοναδική εκδήλωση διαμαρτυρίας για αποφυγή της δυσφορίας, που τον διακατέχει, διότι κάτι ή κάποιος έχει οικειοποιηθεί την εξοικείωση που ένιωθε με το περιβάλλον του μέχρι πριν λίγο. Το κλάμα ενός μωρού επιβάλλει, κατά κάποιο τρόπο, την παραδοχή της δίψας του για επιβολή.

Το τηλέφωνο χτυπά, οι κουρτίνες κλείνουν και το παράθυρο αρχίζει να αποτυπώνει τα πρώτα σημάδια μιας καινούργιας παράστασης…..



Mackinnon

«Έρωτας είναι η τέχνη τού να φεύγεις»

Κάποτε κάποιος με πόνεσε πολύ, και όταν του είπα πως πραγματικά με τσάκισε, μού είπε "κάθε φορα που σε πονάω, εγώ πονώ διπλά....". Και μέτα βρήκα αυτό....


"Να φεύγεις, αλλά πώς να φεύγεις! Το πράμα θέλει μεγάλη προσοχή. Γιατί ο ορισμός είναι τορπίλη που το παίζει στα χέρια του μικρό παιδί. Το παίζει στα χέρια του και δεν ξέρει τι είναι…. Έρωτας είναι η τέχνη του να φεύγεις έτσι, που η σφαγή που θα νιώθεις να είναι πιο σφαγερή από τη σφαγή που νιώθει ο σύντροφος που αφήνεις. Αν εκείνος πονάει τρείς, εσύ να πονέσεις εννιά. Εδώ σε θέλω κάβουρα, που λένε, να περπατάς στα κάρβουνα. Χόρεψες ποτέ σου το χορό του αναστενάρη, χωρίς να ’σαι αναστενάρης;".

Πηγή: http://liantinis.gr/bvnews/news.shtml?nid=70

Αλήθεια εγώ το μόνο που θέλω είναι να ’χα χίλιες σιωπές να μ’ακούς.... Τελικά, ο έρωτας δεν έχει να κάνει με το πόσο χρόνο περνάς με τον άλλο αλλά το τι σκέφτεσαι όταν τον θυμάσαι... Και νιώθω τυχερή που ένιωσα τη δύναμη της εξάρτησης, έστω και αν αυτό στο τέλος με γονάτισε... Έπαθα και έμαθα, λένε και αρχαίοι ημών πρόγονοί μας.... Και έμαθα πολλά.... Και αυτό θα το θυμάμαι για πάντα... Και τώρα η εξάρτηση χάθηκε... όμως έμεινε ένα δέσιμο ουτοπικό, από την πλευρά μου τουλάχιστον, ένα λιμάνι για να δένω, όταν κυριεύει η φουρτούνα και δεν βλέπω φως στον ορίζοντα... Είναι περίεργο το μίσος και η αγάπη να γίνουν ένα.... Και πραγματικά αυτό νιώθω: στοργή και απέχθεια.... θαυμασμό και οργή.... αγάπη και μίσος... Τα φιλιά μου... Υου will never be forgotten....

Το τέλος της αθωότητας

Ένα άρθρο που μου άρεσε πολύ! Και σπάνια μου αρέσουν.... Επι τη ευκαιρία να σας πω πως είμαι φανατική θαυμάστρια του Λεβέντ Σενέρ που γράφει στην εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ! Διαβάστε τον και δεν θα χάσετε.....

Ρομπέρτο Μπρόντσκι
"Είναι ντροπή. Προκαλούν αηδία. Όχι ακριβώς οι οπαδοί του Πινοσέ, από τους οποίους αναμένονται τιμές και ελεγείες, αλλά οι άλλοι. Προκαλεί αηδία η στήλη του Πάτο Νάβια, ο οποίος λιβανίζει το αναγεννησιακό έργο ενός δικτάτορα που τα αιματηρά του εγκλήματα και η ατιμία του έχουν γίνει ευρέως αποδεκτά από τη διεθνή δικαιοσύνη. Αλλά προκαλούν επίσης αηδία οι συζητητές στο πρόγραμμα «Ανοχή Μηδέν», που εμφανίζονται με τρόπο άτεγκτο απέναντι στη διαφθορά των μεσαίων τάξεων, αλλά και με απέραντη ανοχή όταν αναφέρονται στον Πινοσέ με ευφημισμούς και μικρά βήματα ξιφασκίας. Προκαλούν αηδία τα δελτία ειδήσεων, η στρατιωτική προπαγάνδα, το κιτς της δικτατορίας με τα παλιά της φλάμπουρα, τις αναμνήσεις, τα ανέκδοτα για το πώς έγιναν πλούσιοι, ενώ ένα μέρος του πληθυσμού παρέμενε στην εξορία, στις φυλακές ή τρομοκρατημένο στα σπίτια του. Έτσι, οποιοσδήποτε αλλάζει τη χώρα, Νάβια, την αλλάζει και την κλέβει. Έτσι, οποιοσδήποτε. Τι ντροπή. Το αφιέρωμα της «Σεγούνδα» (Δεύτερης) με την υπογραφή του Γκονζάλο Βιάλ είναι μια αηδία από την αρχή μέχρι το τέλος, όπως και οι συζητήσεις, με τους κυρίους που φοβούνται να αποκαλούν δικτάτορα το δικτάτορα, κλέφτη τον κλέφτη, τρομοκράτη εκείνον που προωθούσε την κρατική τρομοκρατία. Με αμερόληπτα περιστέρια θέλουν να αποχαιρετίσουν εκείνον που τους έφτυσε στο πρόσωπο.

Για ποιο πράγμα μιλούν αυτοί οι γελοίοι ισορροπιστές; Τι χώρα είναι αυτή, στην οποία προκαλεί αηδία η ανάγνωση των εφημερίδων, η παρακολούθηση της τηλεόρασης, η ακρόαση του ραδιοφώνου; Γιατί συμφωνούν όλοι να γίνει σεβαστή η εγκληματική ανάμνηση ενός τυράννου; Ποιο σύνδρομο κουβαλούν για να το αφήσουν στην ιστορία, δηλαδή στους άλλους, μια καταδικαστική απόφαση που τα δικαστήρια έκλεψαν για ακόμη μια φορά, όπως ο Κάρλος Σέρδα ορθώς υπογράμμισε κατά τη διάρκεια της νεκρώσιμης οπερέτας.

Γιατί περί αυτού πρόκειται. Ο Αουγκούστο Πινοσέ πέθανε στις 10 Δεκεμβρίου, μες στην απόλυτη ποινική ασυλία και μόνο ο Βελισάριο Βελάσκο, άκου να δεις, μπόρεσε να καθοδηγήσει την κοινή γνώμη, με τρόπο εναρμονισμένο με τα αισθήματα της μεγάλης πλειοψηφίας και αν μη τι άλλο, τουλάχιστον με τις αξίες που υποτίθεται ότι στηρίζουν τη δημοκρατία· σεβασμός προς τη μειοψηφία, ελευθερία έκφρασης, ελεύθερες και με πληροφόρηση εκλογές, διαφάνεια και εντιμότητα στις δημόσιες δαπάνες. Ο Πινοσέ έμεινε στην ίδια τάξη σ' όλα αυτά τα μαθήματα για το Κράτος, αλλά έλα που ο γάιδαρος τιμάται γιατί είναι ξεροκέφαλος. Κοιτάξτε δημοκρατία που μας άφησε. Μια αηδία, μια ντροπή για όλους.

Αντίθετα με αυτά που μπορεί να σκέφτονται όσοι ακόμα διαβάζουν αυτή τη στήλη, ο θάνατος του Πινοσέ δεν με ανακουφίζει σε τίποτε. Η απώλεια, όχι ζωών, αλλά κοινών αξιών για να συμφωνήσει ή να διαφωνήσει κανείς, δεν ξεπερνιέται, όπως το έχουμε δει αυτές τις μέρες. Δεν έσπασε η δημοκρατία με τον Πινοσέ, όπως λένε οι συζητητές της αριστεράς και της δεξιάς. Έσπασε μια χώρα, ο χώρος της κοινής λογικής και της διαύγειας για να ξεχωρίσει κανείς τι είναι το σωστό από το ανήθικο, ο χώρος του άλλου τέλος πάντων. Τώρα το βλέπουμε. Κανένας δεν θα μας επιστρέψει αυτό που χάθηκε κάτω από την μπότα.

Τι θέλετε; Γεννήθηκα το '57, μορφώθηκα σε μια αντιπροσωπευτική δημοκρατία, ο πατέρας μου ήταν κομμουνιστής και με έπαιρνε στις διαδηλώσεις του Φρέι Μοντάλβα για να μου μάθει να ακούω διαφορετικές από τις δικές του απόψεις. Στα 15 τελείωσε το μάθημα. Ανήκω, σύμφωνα με μια σφυγμομέτρηση που δημοσίευσε πρόσφατα η «Τερσέρα», σ' εκείνη τη μειοψηφία του 20% του πληθυσμού που ξέρει να ξεχωρίζει μεταξύ ενός δικτάτορα και ενός προέδρου, ενός στρατιώτη και ενός εγκληματία, μεταξύ ενός ανθρώπου που γαβγίζει και ενός άλλου που σκέφτεται, μεταξύ ενός γλείφτη και ενός φιλελεύθερου. Είμαστε μειοψηφία στη χώρα, δίχως αμφιβολία. Και με μεγάλη υπερηφάνεια. Υποθέτω πως για αυτή τη μειοψηφία δεν είναι η ώρα να γιορτάσει, ούτε να κλάψει το θάνατο του Πινοσέ. Είναι η ώρα της αηδίας και της ντροπής".

* Ο Ρομπέρτο Μπρόντσκι είναι Χιλιανός διανοούμενος, συγγραφέας, σεναριογράφος, δημοσιογράφος και κυρίως ένας δραστήριος πολίτης.