28 September, 2007
Κάτι ανάλαφρο πεταλουδένιο...
Παρασκευή σήμερα!
Αχ Σαββατοκύριακο αύριο! Συνήθως τις μέρες που δουλεύω σκέφτομαι τι θα κάνω τις μέρες που δεν δουλεύω! Κατά περίεργο τρόπο όμως όλα τα σχέδια ναυαγούν, διότι για τον ένα ή τον άλλο λόγο, δεν θέλω να κάνω αυτό που ήθελα τόσο πολύ να κάνω όταν δεν είχα ελεύθερο χρόνο! Έλεος μαζί μου! Δεν ξέρω αν είναι από αυτά τα ψυχολοκοινωνιολογικά σύνδρομα, που προσωπικά δεν κατέχω καθόλου, σε αντίθεση με τη φιλενάς μου τη Νικόλ. Όπως και να ‘χει το αποτέλεσμα είναι ένα και το αυτό! Άλλα θέλω, άλλα κάνω, και άλλα ονειρεύομαι! Όπως ο εαυτός μας ένα πράμα! Άλλο τι νομίζουμε πως είμαστε, άλλο τι νομίζουν οι άλλοι ότι είμαστε και άλλο τι πραγματικά είμαστε! Αυτό το τελευταίο το λέω συχνά! Σαν παλιομασημένη κασέτα!
Τις προάλλες πήγα σινεμά! Πρώτη φορά πήγαινα σινεμά και δεν ήξερα τι ταινία θα έβλεπα! Ο λόγος? Είχα κερδίσει τα εισιτήρια σε διαγωνισμό, στον οποίο δεν έλαβα, αλλά μου τα χάρισε ο «νικητής» σε ανύποπτο χρόνο! Λεγόταν starter for ten, κάτι τέτοιο τελοσπάντων! Λοιπόν, τραγική εμπειρία! Πρώτα-πρώτα εγώ και η κολλητή μου κάναμε εντυπωσιακή είσοδο! Καθίσαμε άνετες και χαλαρές να καπνίσουμε, εφόσον κατά την ταπεινή μας αντίληψη ήταν ακόμα νωρίς και η παράσταση δεν είχε αρχίσει, αγνοώντας τον υπεύθυνο να κάθετε και να μας περιμένει! Σε κάποια φάση μας λέει: με συγχωρείτε αλλά μπορείτε να περάσετε μέσα για να αρχίσουμε, ήδη αργήσαμε!! Ήταν βλέπετε παράσταση για λίγους! Εεεε πού ήθελε να το ξέρω πως εμάς περίμενε για να αρχίσει! Τελευταία, το άγιο πνεύμα της επιφώτησης (ή μήπως είναι επιφοίτησης? Χεχεχε) μου κρατά μούτρα και δεν μου μιλά!
Αρχίζει που λέτε η περιβόητη παράσταση! Καλά μιλάμε σε δέκα λεπτά μου ήρθε παραζάλη! Ο σχετικός με τα της προβολής ήταν ή άσχετος ή μεθυσμένος! Καλά μιλάμε δεν μπορούσε να εστιάσει, με τίποτα μα με τίποτα λέμε! Την μια τραβιόταν η ταινία δεξιά ή αριστερά, αναλόγως διάθεσης! με αποτέλεσμα να βλέπουμε παραμορφωμένα πρόσωπα, σχεδόν αστεία! Την άλλη τραβιόταν προς τα πάνω, με αποτέλεσμα να μην μπορώ να καταλάβω τι στο διάολο γινόταν? Ταινία έβλεπα ή λάμβανα μέρος σε διαγωνισμό (εστιάστε, κεντράρετε, κερδίσατε!)!
Ευτυχώς, μετά από επανειλημμένες προσπάθειες κατάφερε ο mr προβολέας man να βρει τον ίσιο δρόμο! Έπειτα, όμως άρχισε το άλλο κουφό! Παιδιά, όπως βλέπαμε την ταινία βλέπαμε και το μικρόφωνο, που μάλλον χρησιμοποιούσε ο καμεραμάν την ώρα των γυρισμάτων! Σοβαρά τώρα! Πάνω-πάνω ψηλά φαινόταν ένα μικρόφωνο κατά διαστήματα! Δεν είμαι και ειδήμονας όσον αφορά τη σκηνοθεσία αλλά το μοντάζ??? Hello??? Ξέρει κανείς τι σημαίνει? Πώς τους ξέφυγε κάτι τέτοιο? Κύριε σκηνοθέτη? Δεν είδατε καν την ταινία σας πριν την διοχετεύσετε στην αγορά?
Η υπόθεση πάνω κάτω ήταν ίδια με μια από τις χίλιες δυο άλλες που κυκλοφορούν στο παζάρι! Φοιτητής, φτωχός, το παλεύει, μπαίνει στο πανεπιστήμιο, το ξαναπαλεύει, κάπου χάνεται, προβλήματα υπαρξιακά, και ξαφνικά η επιφώτηση (ή μήπως επιφοίτηση!?).
Κατά τα άλλα, ρίξαμε πολύ γέλιο! Το ένα κουφό που ακολουθούσε το άλλο ομολογώ μας έφτιαξαν τη διάθεση παρά να μας τη χαλάσουν! Χτυπήσαμε μετά και μια pizza margarita και τη βγάλαμε τη βραδιά!
Αύριο άραγε τι θα κάνουμε? Ermmm έλα όλο και κάτι θα σκεφτούμε! This is cyprussssss! (μη χέσω!)
p.s. Ένα βράδυ καθώς επέστρεφα σπίτι από την ίδια διαδρομή που ακολουθώ σχεδόν πάντα είδα ένα πράσινο χαμηλό φως στην αυλή ενός σπιτιού! Οχ! Σκέφτηκα! Μας πήραν είδηση και τα ufo τώρα! Ψέματα! Απλά θεώρησα πως ήταν το φως που επέλεξε (ο διαμένοντας την οικία) να φωτίζει τον κήπο του το βράδυ ενόψει πιθανών παραβατών!!! Το περίεργο ήταν ότι ανοιγόκλεισα τα μάτια και μέχρι να τα ανοίξω ξανά (μιλάμε σε κλάσματα δευτερολέπτων) το φως έσβησε! Ομολογώ ήταν μια από αυτές τις φάσεις που λες! Oups! Τι στο καλό γίνεται εδώ πέρα! Διαβολική σύμπτωση ή μήπως όχι???
butterfly kisses (ματς μουτς)
xxxxxxx
26 September, 2007
Ονείρων χαλασμός...
Φεμινισμός…
Κίνημα της εποχής? Κίνημα περασμένης εποχής? Ομαδική παραζάλη?
Παρατηρώντας κανείς τα δύο φύλα, μπορεί να αντιληφθεί ότι υπάρχουν σημαντικές βιολογικές, γενετικές και ψυχολογικές διαφορές ανάμεσά τους. Επομένως συγκρίνοντας άντρες και γυναίκες μπορούμε να πούμε πως το φύλο έχει πρωταρχικό ρόλο στη διαμόρφωση κοινωνικών, πολιτιστικών καθώς και συναισθηματικών προτύπων. Το φύλο έχει σημασία διότι σκιαγραφεί κατά κάποιο τρόπο την ταυτότητα, τη συμπεριφορά και τη συναισθηματική/ψυχολογική κατάσταση του κάθε ατόμου, καθορίζοντας τις αρχές που διέπουν το κοινωνικό γίγνεσθαι.
Η ανάγκη της γυναίκας να πάρει τη θέση που της αξίζει και να έχει ένα ισότιμο ρόλο στη διαδικασία ανάπτυξης της κοινωνίας, συμμετέχοντας σε όλα τα φάσματα και τομείς της κοινωνικής ιεραρχίας ως υπαρκτό και ενεργό μέλος της πολιτείας οδήγησε στη δημιουργία του φεμινισμού. Η έμφαση που δόθηκε από τις ίδιες τις πρωταγωνίστριες του κινήματος είχε στόχο να καταρρίψει το μύθο, που ήθελε την ανδρική συμπεριφορά να αναγνωρίζεται ως το μοναδικό πρότυπο της ανθρώπινης συμπεριφοράς. Πιο συγκεκριμένα, θα μπορούσε να πει κανείς ότι ο φεμινισμός πραγματεύεται τη σχέση των δύο φύλων και υποδεικνύει τη ανισότητα που επικρατεί στην κοινωνία ανάμεσα στο ανδρικό και το γυναικείο φύλο.
Ο πιο πάνω ορισμός θα μπορούσε κάλλιστα να δικαιολογήσει τη θύελλα των επαναστάσεων που ξέσπασαν κυρίως στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, έχοντας βεβαίως τις καταβολές της στα εκατοντάδες χρόνια καταπίεσης του γυναικείου φύλου που προηγήθηκαν. Την εποχή που ο φεμινισμός έκανε την εμφάνιση του ως μια προσπάθεια αφύπνισης των απανταχού γυναικών, ώστε να διεκδικήσουν τα δικαιώματα και να ενισχύσουν την παρουσία τους στα κοινωνικά δρώμενα της εποχής ήταν μάλλον μια επιβαλλόμενη στρατηγική.
Σήμερα, έχοντας φτάσει στον 21ο αιώνα, γίνεται αντιληπτό πως οι κοινωνικές συνθήκες έχουν αλλάξει, ζώντας σε ένα κράτος δικαίου, και η χειραφέτηση των γυναικών είναι πλέον γεγονός.
Η μήπως όχι? Η γυναίκα σήμερα μπορεί να θεωρηθεί αντάξια του άντρα και να διεκδικήσει με τις ίδιες αξιώσεις τα ίδια δικαιώματα? Όλες οι ενδείξεις οδηγούν σε μια θετική απάντηση. Επιτρέψετε μου όμως να αμφιβάλλω. Μια πιο ενδοσκοπική ματιά στα του οίκου μας μπορεί να σπείρουν τους σπόρους της αμφιβολίας. Μια γενική θεώρηση των πραγμάτων είναι όντως αρκετά καθησυχαστική. Μια εσώτερη επίβλεψη μουσουλμανικών χωρών, συντηρητικών κοινωνιών, πουριτανικών επαρχιών μπορούν να ταράξουν, ίσως και να θολώσουν κάπως τα νερά.
Φθορά...
Απαντήσεις δεν θα δώσω. Επαφίεται στον κάθε άνθρωπο να αντιληφθεί πράξεις και καταστάσεις. Εξάλλου, στη σημερινή εποχή, όπου η αποξένωση των ανθρώπων, η αλλοτρίωση της ατομικής ταυτότητας, η απουσία αληθινών και ειλικρινών σχέσεων, η ανάγκη για πραγματική επικοινωνία, η ανυπαρξία ουσιαστικών θεσμών και ιδεωδών, η έλλειψη αξιών και ιδανικών, είναι προβλήματα που επιδέχονται πολύ μεγαλύτερου προβληματισμού και ανησυχίας, μιας και αγκαλιάζει ολόκληρη την ανθρωπότητα με μια ευρύτερη έννοια.
Στις μέρες μας πλέον νομίζω ότι αυτό που πρέπει πραγματικά να απασχολήσει το κάθε ένα από εμάς είναι πώς θα σώσουμε τη λιγοστή αξιοπρέπεια που μας έχει απομείνει, και πώς θα διαφυλάξουμε την εναπομείνασα ανθρωπιά που με λίγη ελπίδα μπορεί ακόμα να μας διακατέχει. Σημασία τώρα πια έχει να επικεντρωθούμε στη διαφύλαξη της παιδικής μας αθωότητας και στην πολυπόθητη αγνότητα που έχει πια ξεχαστεί…
Καταλήγοντας, θα ήθελα να επισημάνω πως ενώ στα μέσα του 20ου αιώνα οι κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν επέβαλλαν τη γένεση του φεμινισμού, στις αρχές του 21ου αιώνα μπορεί μετά βεβαιότητας να πει κανείς πως αυτό που ουσιαστικά επιβάλλεται είναι η αναγέννηση του ανθρώπου με τα συστατικά εκείνα χαρακτηριστικά που συνθέτουν την πραγματική έννοια της λέξης ανθρωπιά…. Ο πόλεμος πλέον δεν είναι μεταξύ αντρών και γυναικών, αλλά μεταξύ ανθρώπου και «ανθρώπου», μεταξύ εμένα και «εμένα», μεταξύ του «εγώ» και του «εμείς». Και όπως είπε κάποτε ένας αρθρογράφος (για άλλο θέμα βέβαια όμως πιστεύω πως δεν θα μπορούσα να βρω καλύτερο τρόπο να τελειώσω το συλλογισμό αυτό) είναι ήδη αργά, ας μην γίνει πολύ αργά…
25 September, 2007
Καββαδίας: Mal du depart
Mal du depart
Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.
Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
Θα πάψω πιά για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πιά ξεχάσει,
κι η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά :
"Ηταν μιά λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει . . . "
Μα ο εαυτός μου μιά βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίστη θα χτυπήσει.
Κι εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μιά κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.
ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ
Ένα ποίημα που μιλάει στην ψυχή μου, και προσπαθεί να με πείσει για αυτό που μάλλον ποθώ… η δίψα δυσβάστακτη, η δειλία φυλακή. Ένας πόλεμος έχει κηρυχτεί και εγώ ανήμπορη να διαλέξω στρατόπεδο, καταναλώνομαι, σε κρύα σχεδόν αδιάφορα ξεχασμένα βράδια, ψάχνοντας να βρω το άλλο μου εγώ… έχω χαθεί σε δρόμους παράλληλους, χαράζοντας παντού γραμμές για μια ενδεχόμενη επιστροφή. Και ένα πρωινό, με ένα άστρο οδηγό, συνειδητοποιώ πως οι γραμμές με έχουν μπερδέψει και ο δρόμος της επιστροφής έχει σβηστεί. Χαμογελώ πονηρά και χαίρομαι κρυφά μην με πάρει ο δαίμονας αγκαλιά. Θεέ μου αλήθεια έχω χαθεί? Μην με ξυπνήσεις. Άσε με να ταξιδέψω, γιατί μάλλον δεν θ΄αντέξω να δω ξανά αυτές τις κρύες μοναχικές, σχεδόν αποκρουστικές βραδιές. Μια ατελείωτη ευχή, δώσε μου ένα χρυσό ραβδί. μια ουτοπία,μια φυλακή, μια ανοικτή πληγή. Κάνε την ψυχή μου να πετάξει, σε άλλα μέρη να ξαποστάσει. Μονάχα μην με ξυπνάς, ό,τι χτίζω μην το χαλάς...
Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.
Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
Θα πάψω πιά για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πιά ξεχάσει,
κι η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά :
"Ηταν μιά λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει . . . "
Μα ο εαυτός μου μιά βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίστη θα χτυπήσει.
Κι εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μιά κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.
ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ
Ένα ποίημα που μιλάει στην ψυχή μου, και προσπαθεί να με πείσει για αυτό που μάλλον ποθώ… η δίψα δυσβάστακτη, η δειλία φυλακή. Ένας πόλεμος έχει κηρυχτεί και εγώ ανήμπορη να διαλέξω στρατόπεδο, καταναλώνομαι, σε κρύα σχεδόν αδιάφορα ξεχασμένα βράδια, ψάχνοντας να βρω το άλλο μου εγώ… έχω χαθεί σε δρόμους παράλληλους, χαράζοντας παντού γραμμές για μια ενδεχόμενη επιστροφή. Και ένα πρωινό, με ένα άστρο οδηγό, συνειδητοποιώ πως οι γραμμές με έχουν μπερδέψει και ο δρόμος της επιστροφής έχει σβηστεί. Χαμογελώ πονηρά και χαίρομαι κρυφά μην με πάρει ο δαίμονας αγκαλιά. Θεέ μου αλήθεια έχω χαθεί? Μην με ξυπνήσεις. Άσε με να ταξιδέψω, γιατί μάλλον δεν θ΄αντέξω να δω ξανά αυτές τις κρύες μοναχικές, σχεδόν αποκρουστικές βραδιές. Μια ατελείωτη ευχή, δώσε μου ένα χρυσό ραβδί. μια ουτοπία,μια φυλακή, μια ανοικτή πληγή. Κάνε την ψυχή μου να πετάξει, σε άλλα μέρη να ξαποστάσει. Μονάχα μην με ξυπνάς, ό,τι χτίζω μην το χαλάς...
Εγώ, εσύ, αυτός και όλοι οι άλλοι!
Σήμερα, μάλλον, είναι μια συνηθισμένη μέρα, με τη μόνη διαφορά, ότι σήμερα γιορτάζω! Έχω δηλαδή την ονομαστική μου εορτή! Βασικά, μην περιμένετε γλέντια και σούβλες! (Καλά, γιορτή έχεις δεν παντρεύεσαι! Συντονίστου! ). Από την άλλη βέβαια, αν εξαιρέσουμε το γεγονός πως δεν πίνω, δεν τρώω κρέας και δεν κάνω σεξ, οι επιλογές μειώνονται κατακόρυφα! Καταθλιπτικό ε? ΜΠΑΑΑΑΑΑ! ΚΑΘΟΛΟΥ!
Ένα καφεδάκι, με καλή παρέα, σε κανένα μικρό καφέ, είναι κατά τη γνώμη μου ό,τι καλύτερο! Χαλάρωση, φραπεδάκι, τσιγαράκι! Ωχχχχ! Γουστάρω φάση! Και μην πει κανείς πως αυτό το κάνουμε κάθε φορά και σήμερα επιβάλλεται κάτι πιο…. (ιδιαίτερο? Πιο ενδιαφέρον? Πιο πικάντικο? Ερμμμ ε δεν μου έρχεται τώρα)!
Το τελευταίο διάστημα, βλέπω περίεργα όνειρα, κάπως… πώς να το θέσω τώρα κομψά? Χμμ…. Pff… φρίκη παιδί μου, αυτό εννοώ! Μου θυμίζουν κακούς οιωνούς! Αν ήμασταν κάτι χρόοοοοονια πίσω, ίσως και να ήμουν η μάντισσα του χωριού! Ο θεός να βάλει το χέρι του! Λέτε να είναι τα αποτελέσματα των εξετάσεων? Λέτε να είμαι η μόνη που θα μείνει απέξω! Γμτ! Και ήταν η ευκαιρία μου για να πάψω επιτέλους να κάνω δυο δουλειές! Υγεία! Δεν πειράζει! Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα περάσουμε! Όσο πιο ανώδυνα γίνεται ελπίζω!
Σας έχει τύχει να θέλετε να κάνετε μια ερώτηση σε ένα άτομο και να φοβάστε την απάντηση? Όχι τόσο για την ίδια την απάντηση, αλλά για την αντίδραση του ατόμου, και πώς, τι, πότε και πόσα άλλα θα σκεφτεί το άτομο αυτό! Είναι από αυτές τις ερωτήσεις που για να απαντηθούν ο άλλος πρέπει να σε έχει εμπιστευτεί! Να έχεις κερδίσει κάτι παραπάνω από όλους τους άλλους! Η απάντηση δεν έχει σημασία, μπορεί να είναι ένα ναι ή ένα όχι! Μπορεί ο άλλος να γελάσει με την ερώτηση αλλά υπάρχει το ενδεχόμενο της γένεσης χίλιων άλλων ερωτημάτων από το πρόσωπο του άλλου, πώς στο καλό οδηγήθηκες σε τέτοιο συνειρμό! Και δεν είναι η περιέργεια που τροφοδότησε την ερώτηση, αλλά ίσως κάποιες σκιές στην ατμόσφαιρα! Ίσως όμως και ο παραλογισμός αυτού που θέτει την ερώτηση? Ίσως! Πολλά ίσως! Ποιος ξέρει? ….
Προτελευταίο σχόλιο! Δεν μ΄ αρέσουν οι άνθρωποι που το παίζουν άνετοι μόνο με μια μερίδα ανθρώπων! Δεν μ΄ αρέσουν οι άνθρωποι, που ανάλογα με την παρέα εκφράζουν τις πεποιθήσεις τους. Είτε τις έχεις, είτε δεν τις έχεις! Άμα προσπαθείς να κρύψεις καταστάσεις από τρίτους σημαίνει πως πιστεύεις πως οι επιλογές σου δεν είναι οι καλύτερες! Το να σιωπήσεις και να μην αναφερθείς στα προσωπικά σου άμα ξέρεις ότι δεν σε σηκώνει το κλίμα είναι ίσως η καλύτερη τακτική! Όταν όμως, το θέμα αναφερθεί από τρίτους, αθέλα ή ηθελημένα, και εσύ κάνεις την πάπια και το παίξεις αλλιώς για μένα είναι ίσως η χειρότερη υποκρισία! Διότι οι επιλογές σου είναι οι επιλογές σου, και πρέπει να τις σέβεσαι! Αν ντρέπεσαι για αυτές, τότε ίσως να πρέπει να αναθεωρήσεις τους λόγους της «ορθότητας» - το λέω αυτό με πολύ γενικό περιεχόμενο, εννοώντας κατά πόσο γίνονται οι επιλογές αυτές συνειδητά από σένα ή από αδυναμία- των επιλογών σου, και μετά να αντιδράς με το άτομο που σε αναγκάζει να δεις την πραγματικότητα, έστω και μετά από παρεξηγημένη συμπεριφορά!
Τελευταίο σχόλιο, (υπόσχομαι)! Παρακαλώ τις γειτόνισσές μου να αρχίσουν να ασχολούνται μόνο με τα του οίκου τους και να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν κατίνες μικροαστικής κοινωνίας, με καθόλου ενδιαφέροντα παρά μόνο το κουτσομπολιό, που ως επί το πλείστον δημιουργείται μόνο στο μυαλουδάκι τους! Ας πάψουν ακόμα περισσότερο, αφού δημιουργήσουν ήδη το κουτσομπολιό από μόνες τους (επειδή μόνο μέχρι εκεί μπορεί να δει το συντηρητικό μυαλουδάκι τους!) , να προσπαθούν να πληγώσουν γονείς κτλ, λέγοντας πικρόχολα κακεντρεχή σχόλια, διότι στην προκειμένη περίπτωση οι γονείς είναι πλήρως ενημερωμένοι για τις επιλογές της κόρης τους, άρα προσβάλλουν μόνο τον εαυτό τους και κανένα άλλο με την αναξιοπρεπή συμπεριφορά τους!
Υγεία!
Τα φιλιά μου!
p.s.
Νεράιδες , Ξωτικά, Δρυΐδες, Χάριτες: Αγλαΐα, Ευφροσύνη, Θάλεια, Μοίρες: Κλωθώ, Λάχεση, Άτροπος, Νύμφες: αμανδρυάδες, ορεστιάδες, ναϊάδες, Μούσες: Κλειώ, Ευτέρπη , Θάλεια, Μελπομένη, Ερατώ, Τερψιχόρη, Πολύμνια, Ουρανία, Καλλιόπη…..
Πού κολλούν τώρα όλες αυτές? Ermm βασικά αυτός ο συνειρμός μου ήρθε, μετά από κάτι που διάβασα κάπου! Βασικά αυτά!
Ένα καφεδάκι, με καλή παρέα, σε κανένα μικρό καφέ, είναι κατά τη γνώμη μου ό,τι καλύτερο! Χαλάρωση, φραπεδάκι, τσιγαράκι! Ωχχχχ! Γουστάρω φάση! Και μην πει κανείς πως αυτό το κάνουμε κάθε φορά και σήμερα επιβάλλεται κάτι πιο…. (ιδιαίτερο? Πιο ενδιαφέρον? Πιο πικάντικο? Ερμμμ ε δεν μου έρχεται τώρα)!
Το τελευταίο διάστημα, βλέπω περίεργα όνειρα, κάπως… πώς να το θέσω τώρα κομψά? Χμμ…. Pff… φρίκη παιδί μου, αυτό εννοώ! Μου θυμίζουν κακούς οιωνούς! Αν ήμασταν κάτι χρόοοοοονια πίσω, ίσως και να ήμουν η μάντισσα του χωριού! Ο θεός να βάλει το χέρι του! Λέτε να είναι τα αποτελέσματα των εξετάσεων? Λέτε να είμαι η μόνη που θα μείνει απέξω! Γμτ! Και ήταν η ευκαιρία μου για να πάψω επιτέλους να κάνω δυο δουλειές! Υγεία! Δεν πειράζει! Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο θα περάσουμε! Όσο πιο ανώδυνα γίνεται ελπίζω!
Σας έχει τύχει να θέλετε να κάνετε μια ερώτηση σε ένα άτομο και να φοβάστε την απάντηση? Όχι τόσο για την ίδια την απάντηση, αλλά για την αντίδραση του ατόμου, και πώς, τι, πότε και πόσα άλλα θα σκεφτεί το άτομο αυτό! Είναι από αυτές τις ερωτήσεις που για να απαντηθούν ο άλλος πρέπει να σε έχει εμπιστευτεί! Να έχεις κερδίσει κάτι παραπάνω από όλους τους άλλους! Η απάντηση δεν έχει σημασία, μπορεί να είναι ένα ναι ή ένα όχι! Μπορεί ο άλλος να γελάσει με την ερώτηση αλλά υπάρχει το ενδεχόμενο της γένεσης χίλιων άλλων ερωτημάτων από το πρόσωπο του άλλου, πώς στο καλό οδηγήθηκες σε τέτοιο συνειρμό! Και δεν είναι η περιέργεια που τροφοδότησε την ερώτηση, αλλά ίσως κάποιες σκιές στην ατμόσφαιρα! Ίσως όμως και ο παραλογισμός αυτού που θέτει την ερώτηση? Ίσως! Πολλά ίσως! Ποιος ξέρει? ….
Προτελευταίο σχόλιο! Δεν μ΄ αρέσουν οι άνθρωποι που το παίζουν άνετοι μόνο με μια μερίδα ανθρώπων! Δεν μ΄ αρέσουν οι άνθρωποι, που ανάλογα με την παρέα εκφράζουν τις πεποιθήσεις τους. Είτε τις έχεις, είτε δεν τις έχεις! Άμα προσπαθείς να κρύψεις καταστάσεις από τρίτους σημαίνει πως πιστεύεις πως οι επιλογές σου δεν είναι οι καλύτερες! Το να σιωπήσεις και να μην αναφερθείς στα προσωπικά σου άμα ξέρεις ότι δεν σε σηκώνει το κλίμα είναι ίσως η καλύτερη τακτική! Όταν όμως, το θέμα αναφερθεί από τρίτους, αθέλα ή ηθελημένα, και εσύ κάνεις την πάπια και το παίξεις αλλιώς για μένα είναι ίσως η χειρότερη υποκρισία! Διότι οι επιλογές σου είναι οι επιλογές σου, και πρέπει να τις σέβεσαι! Αν ντρέπεσαι για αυτές, τότε ίσως να πρέπει να αναθεωρήσεις τους λόγους της «ορθότητας» - το λέω αυτό με πολύ γενικό περιεχόμενο, εννοώντας κατά πόσο γίνονται οι επιλογές αυτές συνειδητά από σένα ή από αδυναμία- των επιλογών σου, και μετά να αντιδράς με το άτομο που σε αναγκάζει να δεις την πραγματικότητα, έστω και μετά από παρεξηγημένη συμπεριφορά!
Τελευταίο σχόλιο, (υπόσχομαι)! Παρακαλώ τις γειτόνισσές μου να αρχίσουν να ασχολούνται μόνο με τα του οίκου τους και να πάψουν να συμπεριφέρονται σαν κατίνες μικροαστικής κοινωνίας, με καθόλου ενδιαφέροντα παρά μόνο το κουτσομπολιό, που ως επί το πλείστον δημιουργείται μόνο στο μυαλουδάκι τους! Ας πάψουν ακόμα περισσότερο, αφού δημιουργήσουν ήδη το κουτσομπολιό από μόνες τους (επειδή μόνο μέχρι εκεί μπορεί να δει το συντηρητικό μυαλουδάκι τους!) , να προσπαθούν να πληγώσουν γονείς κτλ, λέγοντας πικρόχολα κακεντρεχή σχόλια, διότι στην προκειμένη περίπτωση οι γονείς είναι πλήρως ενημερωμένοι για τις επιλογές της κόρης τους, άρα προσβάλλουν μόνο τον εαυτό τους και κανένα άλλο με την αναξιοπρεπή συμπεριφορά τους!
Υγεία!
Τα φιλιά μου!
p.s.
Νεράιδες , Ξωτικά, Δρυΐδες, Χάριτες: Αγλαΐα, Ευφροσύνη, Θάλεια, Μοίρες: Κλωθώ, Λάχεση, Άτροπος, Νύμφες: αμανδρυάδες, ορεστιάδες, ναϊάδες, Μούσες: Κλειώ, Ευτέρπη , Θάλεια, Μελπομένη, Ερατώ, Τερψιχόρη, Πολύμνια, Ουρανία, Καλλιόπη…..
Πού κολλούν τώρα όλες αυτές? Ermm βασικά αυτός ο συνειρμός μου ήρθε, μετά από κάτι που διάβασα κάπου! Βασικά αυτά!
19 September, 2007
Wiccan - Θρησκεία της γης
Πάντα οι διάφορες θρησκείες μου προκαλούσαν το ενδιαφέρον. Σας παραθέτω λοιπον κάποια στοιχεία από τη Wicca, μια αρκετά ενδιαφέρουσα παγανιστική θρησκεία στις μέρες μας!
Η μαγεία όπως τη γνωρίζουμε σήμερα είναι η Τέχνη που επιβίωσε από την Παγανιστική θρησκεία των Μαγισσών, που έζησαν κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα.
Η Wicca μερικές φορές γνωστή και ως θρησκεία της Γης, παλαιά θρησκεία και νεοπαγανισμός, έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή της στην ιστορία στα μέσα του 20ου αιώνα, μέσω του Gerald B. Gardner (1884-1964). Η λέξη «wicca» προέρχεται από την παλαιότερη γερμανική «wicce» που σημαίνει «σοφό». Είναι ένα κράμα αρχαίων ευρωπαϊκών θρησκειών και τελετουργικών, με πολύ πιο έντονες επιρροές από την ελληνική, την κέλτικη και τη σαξονική θρησκεία. Πρωτεύουσα Υπέρτατη Δύναμη είναι η Φύση, η οποία εκφράζεται μέσα από τον Κερασφόρο Θεό και την Θεά, τη Μητέρα Θεά, τη ζωοδότρα, που δίνει ζωή σε όλα τα όντα.
Οι δύο Θεοί συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο, μαζί ολοκληρώνονται και δημιουργούν την Υπέρτατη Δύναμη. Πρόκειται δηλαδή για μια δυαδικότητα όλων των πραγμάτων, χωρίς κακόβουλα ή καλόβουλα θεμέλια. Οι Θεοί βρίσκονται μέσα στον κάθε άνθρωπο, αποτελούν κομμάτι του, ενώ ταυτόχρονα βρίσκονται και γύρω του, τον παρακολουθούν, τον προστατεύουν και τον καθοδηγούν. Η έννοια της «οργής του Θεού» δεν υπάρχει. Οι Θεοί δεν οργίζονται, ούτε τιμωρούν, ενώ όταν τα παιδιά τους «παραστρατήσουν» τους διδάσκουν ώστε να συνειδητοποιήσουν τις λανθασμένες τους επιλογές. Αυτό γίνεται είτε μέσω τύψεων (ανώτερης συνειδήσεως, το θεϊκό κομμάτι όλων μας), είτε μέσω Θείας Δίκης (Ο Νόμος των Τριών).
Οι Wiccans συχνά αυτοαποκαλούνται μάγισσες, οι οποίες όμως διαχωρίζουν τον εαυτό τους από την αρνητική χροιά που περικλείει η έννοια! Οι Wiccans ούτε λατρεύουν το σατανά, ούτε ασκούν μαύρη μαγεία, που παραδοσιακά είναι συνυφασμένη με τις μάγισσες.
Οι προϊστορικοί πιστοί γιόρταζαν τους εποχιακούς κύκλους, που οδηγούσαν στις "οκτώ γιορτές του Τροχού": τα Ηλιοστάσια, τις Ισημερίες, και τέσσερα πανηγύρια, το Ιμπλόκ (2 Φεβρουαρίου, τώρα συμπίπτει με τη Χριστιανική γιορτή των κεριών), το Μπετλάν (Πρωτομαγιά), το Λάμας (αρχές Αυγούστου) και το Σαμαίην (των Αγίων Πάντων).
Αυτή η κουλτούρα, που είναι συντονισμένη με τη φύση, σέβεται τις γυναίκες, είναι φιλειρηνική και υπέρ της ισότητας, επικράτησε για χιλιάδες χρόνια. Μετά ήρθε ο Χριστιανισμός, που τελικά διείσδυσε μέσα στην άρχουσα τάξη της Ευρώπης. Από τον 14ο αιώνα, κατά τη διάρκεια της Φλεγόμενης Εποχής, οι θρησκευτικές και κοσμικές αρχές άρχισαν επί 400 χρόνια μια εκστρατεία για να ξεριζώσουν την Παλιά Θρησκεία, εξοντώνοντας ύποπτους πιστούς, τους οποίους κατηγόρησαν ότι είχαν συμμαχήσει με τον διάβολο. Οι πιο πολλοί που εκτελέστηκαν ήταν γυναίκες, γενικά αυτές που ζούσαν έξω από τους κοινωνικούς τύπους, οι γυναίκες δηλαδή που ο ανεξάρτητος τρόπος ζωής τους θεωρήθηκε σαν απειλή.
Το να είσαι Wiccan
Να είσαι Wiccan σημαίνει…
να αγαπάς και να αγαπιέσαι
να γνωρίζεις τα πάντα και απολύτως τίποτα
να ταξιδεύεις δίπλα στα άστρα, ενώ βρίσκεσαι στην γη
να αλλάζεις τον κόσμο γύρω σου και μέσα σου
να μοιράζεσαι, να δίνεις, ενώ λαμβάνεις ταυτόχρονα
να χορεύεις και να τραγουδάς, να κρατιέσαι χέρι-χέρι με το Σύμπαν
να τιμάς τους Θεούς και τον εαυτό σου
να είσαι η Μαγεία, όχι μόνο να την εξασκείς
να είσαι σεβαστή ή τίποτα και να αποδέχεσαι αυτούς που δεν είναι
να γνωρίζεις ότι αυτό που νιώθεις είναι σωστό και καλό
να μην βλάπτεις κανέναν
να γνωρίζεις τους τρόπους των παλιών
να βλέπεις πίσω από τους φραγμούς
να ακολουθείς την Σελήνη
να είσαι ένα με τους Θεούς
να μελετάς και να μαθαίνεις
να είσαι ο δάσκαλος μα και ο μαθητής
να αναγνωρίζεις την αλήθεια
να ζεις με την Γη, όχι μονάχα πάνω Της
Να είσαι Wiccan σημαίνει να είσαι πραγματικά ελεύθερος
Ο Λόγος της Θεάς
Ακούστε τα λόγια της Μεγάλης Μητέρας
Εκείνης που οι άνθρωποι καλούν Άρτεμις, Αστάρτη, Ντιάνα,
Μελουσίνη, Κέριντουεν, Ντανού, Άριανροντ, Ίσις, Μπρίντε, και με τόσα άλλα ονόματα:
Όποτε με χρειαστείς, μια φορά τον μήνα και καλλίτερα όταν το φεγγάρι είναι γεμάτο,
έλα σε μέρος μυστικό και κάλεσε το Πνεύμα Μου
Εγώ είμαι η Βασίλισσα όλων των Μαγισσών.
Συγκεντρωθείτε εσείς που σας ευχαριστούν τα διδάγματα της Μαγείας
μα που δεν έχετε ακόμα κερδίσει τα βαθύτερα μυστικά.
Σε εσάς θα διδάξω όλα τα απόκρυφα, και θα σας ελευθερώσω από την σκλαβιά του πνεύματος.
Για σύμβολο της ελευθερίας σας θα πρέπει να είστε ακάλυπτοι (γυμνοί) στις Τελετές σας
και να χορέψετε, να τραγουδήσετε, να φάτε, να δημιουργήσετε μουσική και αγάπη
όλα υπό την παρουσία Εμού.
Γιατί δική Μου είναι η έκσταση του πνεύματος, δική Μου και η ευτυχία πάνω στην Γη.
Κρατήστε αγνά και αμόλυντα τα ιδανικά σας, παλέψτε γι’ αυτά
Μην επιτρέψετε να σας σταματήσουν ή να σας ξεστρατίσουν.
Γιατί Εγώ είμαι γενναιόδωρη Θεά, που δωρίζει την Γνώση του Αθάνατου Πνεύματος,
και πέρα από τον θάνατο χαρίζω Ειρήνη Αιώνια.
Δεν απαιτώ θυσίες διότι προσέξτε! Είμαι η Μητέρα κάθε ζωής,
και η αγάπη Μου ξεχύνεται πάνω στην Γη.
Από Εμένα όλα ξεκινούν και σε Μένα όλα καταλήγουν.
Θέλω η λατρεία Μου να εκφράζεται με καρδιά ευτυχισμένη,
και όλες οι Τελετές Μου να γίνονται με πράξεις αγάπης και χαράς.
Θέλω να υπάρχει ομορφιά και δύναμη, ισχύς και ευσπλαχνία,
τιμή και ταπεινότητα, σεβασμός και ευθυμία στις καρδίες σας.
Και εσείς που Με αναζητείτε, να γνωρίζετε πως
αν δεν Με αναζητήσετε πρώτα μέσα σας, δεν θα Με βρείτε ποτέ.
Γιατί ιδού! Είμουν στο πλάι σας από την Αρχή,
και είμαι Εκείνη που θα βρείτε στο Τέλος.
Ο Λόγος του Θεού
Ακούστε τα λόγια του Θεού,
Του Υιού, Αδελφού, Εραστή και Συντρόφου της Μεγάλης Μητέρας,
Εκείνου που οι άνθρωποι καλούν Παν, Όσιρι, Κερνούνο, Λούγκ, Χέρνε και με τόσα άλλα ονόματα:
Εγώ είμαι ο αντίθετος της Θεάς, αλλά όχι ο αντίπαλος.
Είμαι η φωτιά μέσα στην καρδιά σας, Είμαι ο πόθος στην ψυχής σας.
Από Εμένα κάθε αρχή έχει τέλος, και κάθε τέλος αρχή.
Γιατί Εγώ είμαι ο Κυνηγός της Γνώσης,
και από Εμένα θα διδαχθείτε τα μυστικά του Θανάτου και της Ζωής,
Εγώ είμαι το στάχυ που θεριεύει, μα Είμαι και το δρεπάνι του θεριστή.
Είμαι η γονιμότητα, Αυτός που χαρίζει Ζωή,
μα Είμαι και ο Άρχοντας του Θανάτου, που δίνει αξία στην Ζωή.
Σας φέρνω αγάπη και δύναμη, ειρήνη και πάθος, ελπίδα και ευημερία,
και θέλω οι Τελετές Μου να γίνονται στα άγρια δάση και στα βουνά,
με χορούς και τραγούδια, γεμάτα ζωή και χαρά.
Και εσείς που Με αναζητείτε, γνωρίστε πως Είμαι ο αδάμαστος άνεμος,
ακούστε το κάλεσμά Μου μέσα από την βροχή, την νύχτα και τα δέντρα
και θα Με βρείτε μέσα στην έκσταση, το πάθος, την περηφάνια, την οργή,
μα και μέσα στον έρωτα, την αγάπη, και την ταπεινότητα.
Εγώ είμαι ο τρυφερός εραστής της Θεάς, που είναι η Μητέρα όλων μας,
Εγώ είμαι ο Κύκλος της Ζωής,
και ο Νόμος Μου είναι η ισορροπία.
Η μαγεία όπως τη γνωρίζουμε σήμερα είναι η Τέχνη που επιβίωσε από την Παγανιστική θρησκεία των Μαγισσών, που έζησαν κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα.
Η Wicca μερικές φορές γνωστή και ως θρησκεία της Γης, παλαιά θρησκεία και νεοπαγανισμός, έκανε για πρώτη φορά την εμφάνισή της στην ιστορία στα μέσα του 20ου αιώνα, μέσω του Gerald B. Gardner (1884-1964). Η λέξη «wicca» προέρχεται από την παλαιότερη γερμανική «wicce» που σημαίνει «σοφό». Είναι ένα κράμα αρχαίων ευρωπαϊκών θρησκειών και τελετουργικών, με πολύ πιο έντονες επιρροές από την ελληνική, την κέλτικη και τη σαξονική θρησκεία. Πρωτεύουσα Υπέρτατη Δύναμη είναι η Φύση, η οποία εκφράζεται μέσα από τον Κερασφόρο Θεό και την Θεά, τη Μητέρα Θεά, τη ζωοδότρα, που δίνει ζωή σε όλα τα όντα.
Οι δύο Θεοί συμπληρώνουν ο ένας τον άλλο, μαζί ολοκληρώνονται και δημιουργούν την Υπέρτατη Δύναμη. Πρόκειται δηλαδή για μια δυαδικότητα όλων των πραγμάτων, χωρίς κακόβουλα ή καλόβουλα θεμέλια. Οι Θεοί βρίσκονται μέσα στον κάθε άνθρωπο, αποτελούν κομμάτι του, ενώ ταυτόχρονα βρίσκονται και γύρω του, τον παρακολουθούν, τον προστατεύουν και τον καθοδηγούν. Η έννοια της «οργής του Θεού» δεν υπάρχει. Οι Θεοί δεν οργίζονται, ούτε τιμωρούν, ενώ όταν τα παιδιά τους «παραστρατήσουν» τους διδάσκουν ώστε να συνειδητοποιήσουν τις λανθασμένες τους επιλογές. Αυτό γίνεται είτε μέσω τύψεων (ανώτερης συνειδήσεως, το θεϊκό κομμάτι όλων μας), είτε μέσω Θείας Δίκης (Ο Νόμος των Τριών).
Οι Wiccans συχνά αυτοαποκαλούνται μάγισσες, οι οποίες όμως διαχωρίζουν τον εαυτό τους από την αρνητική χροιά που περικλείει η έννοια! Οι Wiccans ούτε λατρεύουν το σατανά, ούτε ασκούν μαύρη μαγεία, που παραδοσιακά είναι συνυφασμένη με τις μάγισσες.
Οι προϊστορικοί πιστοί γιόρταζαν τους εποχιακούς κύκλους, που οδηγούσαν στις "οκτώ γιορτές του Τροχού": τα Ηλιοστάσια, τις Ισημερίες, και τέσσερα πανηγύρια, το Ιμπλόκ (2 Φεβρουαρίου, τώρα συμπίπτει με τη Χριστιανική γιορτή των κεριών), το Μπετλάν (Πρωτομαγιά), το Λάμας (αρχές Αυγούστου) και το Σαμαίην (των Αγίων Πάντων).
Αυτή η κουλτούρα, που είναι συντονισμένη με τη φύση, σέβεται τις γυναίκες, είναι φιλειρηνική και υπέρ της ισότητας, επικράτησε για χιλιάδες χρόνια. Μετά ήρθε ο Χριστιανισμός, που τελικά διείσδυσε μέσα στην άρχουσα τάξη της Ευρώπης. Από τον 14ο αιώνα, κατά τη διάρκεια της Φλεγόμενης Εποχής, οι θρησκευτικές και κοσμικές αρχές άρχισαν επί 400 χρόνια μια εκστρατεία για να ξεριζώσουν την Παλιά Θρησκεία, εξοντώνοντας ύποπτους πιστούς, τους οποίους κατηγόρησαν ότι είχαν συμμαχήσει με τον διάβολο. Οι πιο πολλοί που εκτελέστηκαν ήταν γυναίκες, γενικά αυτές που ζούσαν έξω από τους κοινωνικούς τύπους, οι γυναίκες δηλαδή που ο ανεξάρτητος τρόπος ζωής τους θεωρήθηκε σαν απειλή.
Το να είσαι Wiccan
Να είσαι Wiccan σημαίνει…
να αγαπάς και να αγαπιέσαι
να γνωρίζεις τα πάντα και απολύτως τίποτα
να ταξιδεύεις δίπλα στα άστρα, ενώ βρίσκεσαι στην γη
να αλλάζεις τον κόσμο γύρω σου και μέσα σου
να μοιράζεσαι, να δίνεις, ενώ λαμβάνεις ταυτόχρονα
να χορεύεις και να τραγουδάς, να κρατιέσαι χέρι-χέρι με το Σύμπαν
να τιμάς τους Θεούς και τον εαυτό σου
να είσαι η Μαγεία, όχι μόνο να την εξασκείς
να είσαι σεβαστή ή τίποτα και να αποδέχεσαι αυτούς που δεν είναι
να γνωρίζεις ότι αυτό που νιώθεις είναι σωστό και καλό
να μην βλάπτεις κανέναν
να γνωρίζεις τους τρόπους των παλιών
να βλέπεις πίσω από τους φραγμούς
να ακολουθείς την Σελήνη
να είσαι ένα με τους Θεούς
να μελετάς και να μαθαίνεις
να είσαι ο δάσκαλος μα και ο μαθητής
να αναγνωρίζεις την αλήθεια
να ζεις με την Γη, όχι μονάχα πάνω Της
Να είσαι Wiccan σημαίνει να είσαι πραγματικά ελεύθερος
Ο Λόγος της Θεάς
Ακούστε τα λόγια της Μεγάλης Μητέρας
Εκείνης που οι άνθρωποι καλούν Άρτεμις, Αστάρτη, Ντιάνα,
Μελουσίνη, Κέριντουεν, Ντανού, Άριανροντ, Ίσις, Μπρίντε, και με τόσα άλλα ονόματα:
Όποτε με χρειαστείς, μια φορά τον μήνα και καλλίτερα όταν το φεγγάρι είναι γεμάτο,
έλα σε μέρος μυστικό και κάλεσε το Πνεύμα Μου
Εγώ είμαι η Βασίλισσα όλων των Μαγισσών.
Συγκεντρωθείτε εσείς που σας ευχαριστούν τα διδάγματα της Μαγείας
μα που δεν έχετε ακόμα κερδίσει τα βαθύτερα μυστικά.
Σε εσάς θα διδάξω όλα τα απόκρυφα, και θα σας ελευθερώσω από την σκλαβιά του πνεύματος.
Για σύμβολο της ελευθερίας σας θα πρέπει να είστε ακάλυπτοι (γυμνοί) στις Τελετές σας
και να χορέψετε, να τραγουδήσετε, να φάτε, να δημιουργήσετε μουσική και αγάπη
όλα υπό την παρουσία Εμού.
Γιατί δική Μου είναι η έκσταση του πνεύματος, δική Μου και η ευτυχία πάνω στην Γη.
Κρατήστε αγνά και αμόλυντα τα ιδανικά σας, παλέψτε γι’ αυτά
Μην επιτρέψετε να σας σταματήσουν ή να σας ξεστρατίσουν.
Γιατί Εγώ είμαι γενναιόδωρη Θεά, που δωρίζει την Γνώση του Αθάνατου Πνεύματος,
και πέρα από τον θάνατο χαρίζω Ειρήνη Αιώνια.
Δεν απαιτώ θυσίες διότι προσέξτε! Είμαι η Μητέρα κάθε ζωής,
και η αγάπη Μου ξεχύνεται πάνω στην Γη.
Από Εμένα όλα ξεκινούν και σε Μένα όλα καταλήγουν.
Θέλω η λατρεία Μου να εκφράζεται με καρδιά ευτυχισμένη,
και όλες οι Τελετές Μου να γίνονται με πράξεις αγάπης και χαράς.
Θέλω να υπάρχει ομορφιά και δύναμη, ισχύς και ευσπλαχνία,
τιμή και ταπεινότητα, σεβασμός και ευθυμία στις καρδίες σας.
Και εσείς που Με αναζητείτε, να γνωρίζετε πως
αν δεν Με αναζητήσετε πρώτα μέσα σας, δεν θα Με βρείτε ποτέ.
Γιατί ιδού! Είμουν στο πλάι σας από την Αρχή,
και είμαι Εκείνη που θα βρείτε στο Τέλος.
Ο Λόγος του Θεού
Ακούστε τα λόγια του Θεού,
Του Υιού, Αδελφού, Εραστή και Συντρόφου της Μεγάλης Μητέρας,
Εκείνου που οι άνθρωποι καλούν Παν, Όσιρι, Κερνούνο, Λούγκ, Χέρνε και με τόσα άλλα ονόματα:
Εγώ είμαι ο αντίθετος της Θεάς, αλλά όχι ο αντίπαλος.
Είμαι η φωτιά μέσα στην καρδιά σας, Είμαι ο πόθος στην ψυχής σας.
Από Εμένα κάθε αρχή έχει τέλος, και κάθε τέλος αρχή.
Γιατί Εγώ είμαι ο Κυνηγός της Γνώσης,
και από Εμένα θα διδαχθείτε τα μυστικά του Θανάτου και της Ζωής,
Εγώ είμαι το στάχυ που θεριεύει, μα Είμαι και το δρεπάνι του θεριστή.
Είμαι η γονιμότητα, Αυτός που χαρίζει Ζωή,
μα Είμαι και ο Άρχοντας του Θανάτου, που δίνει αξία στην Ζωή.
Σας φέρνω αγάπη και δύναμη, ειρήνη και πάθος, ελπίδα και ευημερία,
και θέλω οι Τελετές Μου να γίνονται στα άγρια δάση και στα βουνά,
με χορούς και τραγούδια, γεμάτα ζωή και χαρά.
Και εσείς που Με αναζητείτε, γνωρίστε πως Είμαι ο αδάμαστος άνεμος,
ακούστε το κάλεσμά Μου μέσα από την βροχή, την νύχτα και τα δέντρα
και θα Με βρείτε μέσα στην έκσταση, το πάθος, την περηφάνια, την οργή,
μα και μέσα στον έρωτα, την αγάπη, και την ταπεινότητα.
Εγώ είμαι ο τρυφερός εραστής της Θεάς, που είναι η Μητέρα όλων μας,
Εγώ είμαι ο Κύκλος της Ζωής,
και ο Νόμος Μου είναι η ισορροπία.
Όνειρα Vs Πραγματικότητα
Τι εννοούμε με τον όρο όνειρα? Έλα μου ντε! Βασικά, θα μπορούσε κανείς να διαχωρίσει τα όνειρα σε δύο κατηγορίες: Αυτά που βλέπουμε στον ύπνο μας και αυτά που σκεφτόμαστε στον ξύπνιο μας!
Αφορμή για τις συγκεκριμένες σκέψεις είναι ένα προχθεσινό όνειρο! Έβλεπα οικεία μου πρόσωπα, σε διαφορετικό όμως περιβάλλον, διαφορές συζητήσεις και παρεξηγήσεις. Τα όνειρα δεν έχουν κάποια λογική εξήγηση, άρα δεν είναι παράλογο που έβλεπα τοπία όπως το grand canyon, μια μικρή φωτιά στο κέντρο και τους πρωταγωνιστές τριγύρω. Δεν ξέρω αν η αρχέγονη επαφή μου με τη φύση, μου δημιούργησε ζωώδη ένστικτα, ωστόσο, σε κάποια φάση είχα ξεφύγει. Θυμάμαι διαπληκτίστηκα έντονα με ένα κατά τα άλλα αγαπημένα μου πρόσωπα, σε σημείο να νιώσω απίστευτο μίσος. Μιλάμε ένα όνειρο τρελό, εντελώς παρανοϊκό. Ένιωθα τόσο έντονο θυμό, μίσος, απέχθεια και αηδία για το πρόσωπο αυτό, που κάλλιστα θα μπορούσα να….! Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο πρόσωπο, όχι μόνο το λατρεύω, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου, χωρίς αυτό.
Την επόμενη μέρα, όταν ξύπνησα, λέω πάει τρελάθηκα. Οι ενδείξεις δεν είναι καθόλου ελπιδοφόρες, μας βλέπω για τα κάγκελα! Το προσπέρασα και λέω όνειρο είναι πάει, τελείωσε! Όλα καλά κι όλα ωραία! Μα έλα που κάπως παραστράτησα και στον ξύπνιο μου! Όταν συνάντησα, κατά τη διάρκεια της μέρας, το άτομο αυτό, έγινε κάτι που δεν περίμενα. Βασικά, αυτό με ανησύχησε. Στο αντίκρισμα του, ένιωσα σε κάποιο βαθμό όσα ένιωθα στον ύπνο μου, όχι τόσο έντονα εννοείται, αλλά η πίκρα μέσα μου υπήρχε. Το μίζερο είναι ότι το πρόσωπο αυτό δεν μου έκανε τίποτα και συνεχίζω να το συμπαθώ! Περίεργα πράγματα! Ένιωθα επιθετική απέναντι του, σε τέτοιο βαθμό, που βρήκα μια δικαιολογία και έφυγα.
Αλήθεια, ποια η προέκταση της φαντασίας και ποια τα όρια? Ποια η δύναμή της σε ρεαλιστικές πραγματικές συνθήκες? Ποια η γραμμή που διαχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα, την πραγματικότητα από την ονειροπόληση, τη σοφία από τη φαντασιοπληξία? Προσωπικά, είμαι άτομο που με δελεάζει οτιδήποτε εξωπραγματικό, διαφορετικό, αναπάντεχο. Μ΄ αρέσει να παίζω με τα όρια μου, και να ανακαλύπτω νέα πρόσωπα σε μένα.
Όμως, το να ξεφύγει κανείς είναι ένα κομβικό σημείο, στη συναισθηματική εξισορρόπηση του ατόμου. Επομένως, η πνευματική διαύγεια απειλείται από τη φαντασία ή τροφοδοτείται? Με ποια εφόδια ή εργαλεία μπορεί κανείς να ταξιδεύει σε κόσμους με άγνωστους προορισμούς, με μια βεβαιότητα, να αναγνωρίζει το δρόμο της επιστροφής? Και τι γίνεται αν σε κάποιο ταξίδι μαγευτεί τόσο από το νέο τοπίο, που αρνηθεί ή έστω ξεχάσει να γυρίσει? Θα είναι καταστροφικό? Ή μήπως λυτρωτικό?
Η τρέλα είναι το αντίδοτο της κατάθλιψης? Ή η απόδειξή της? Οι καινούριοι δρόμοι που ανοίγονται κάποιες φορές, ασυνείδητα ή συνειδητοποιημένα, μας οδηγούν σε μια πνευματική ευφορία, με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται, ή πρόκειται για μια πνευματική αποτελμάτωση χωρίς διέξοδο….???
Δεν έχω απαντήσεις, μονάχα σκέψεις….
Αφορμή για τις συγκεκριμένες σκέψεις είναι ένα προχθεσινό όνειρο! Έβλεπα οικεία μου πρόσωπα, σε διαφορετικό όμως περιβάλλον, διαφορές συζητήσεις και παρεξηγήσεις. Τα όνειρα δεν έχουν κάποια λογική εξήγηση, άρα δεν είναι παράλογο που έβλεπα τοπία όπως το grand canyon, μια μικρή φωτιά στο κέντρο και τους πρωταγωνιστές τριγύρω. Δεν ξέρω αν η αρχέγονη επαφή μου με τη φύση, μου δημιούργησε ζωώδη ένστικτα, ωστόσο, σε κάποια φάση είχα ξεφύγει. Θυμάμαι διαπληκτίστηκα έντονα με ένα κατά τα άλλα αγαπημένα μου πρόσωπα, σε σημείο να νιώσω απίστευτο μίσος. Μιλάμε ένα όνειρο τρελό, εντελώς παρανοϊκό. Ένιωθα τόσο έντονο θυμό, μίσος, απέχθεια και αηδία για το πρόσωπο αυτό, που κάλλιστα θα μπορούσα να….! Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο πρόσωπο, όχι μόνο το λατρεύω, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου, χωρίς αυτό.
Την επόμενη μέρα, όταν ξύπνησα, λέω πάει τρελάθηκα. Οι ενδείξεις δεν είναι καθόλου ελπιδοφόρες, μας βλέπω για τα κάγκελα! Το προσπέρασα και λέω όνειρο είναι πάει, τελείωσε! Όλα καλά κι όλα ωραία! Μα έλα που κάπως παραστράτησα και στον ξύπνιο μου! Όταν συνάντησα, κατά τη διάρκεια της μέρας, το άτομο αυτό, έγινε κάτι που δεν περίμενα. Βασικά, αυτό με ανησύχησε. Στο αντίκρισμα του, ένιωσα σε κάποιο βαθμό όσα ένιωθα στον ύπνο μου, όχι τόσο έντονα εννοείται, αλλά η πίκρα μέσα μου υπήρχε. Το μίζερο είναι ότι το πρόσωπο αυτό δεν μου έκανε τίποτα και συνεχίζω να το συμπαθώ! Περίεργα πράγματα! Ένιωθα επιθετική απέναντι του, σε τέτοιο βαθμό, που βρήκα μια δικαιολογία και έφυγα.
Αλήθεια, ποια η προέκταση της φαντασίας και ποια τα όρια? Ποια η δύναμή της σε ρεαλιστικές πραγματικές συνθήκες? Ποια η γραμμή που διαχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα, την πραγματικότητα από την ονειροπόληση, τη σοφία από τη φαντασιοπληξία? Προσωπικά, είμαι άτομο που με δελεάζει οτιδήποτε εξωπραγματικό, διαφορετικό, αναπάντεχο. Μ΄ αρέσει να παίζω με τα όρια μου, και να ανακαλύπτω νέα πρόσωπα σε μένα.
Όμως, το να ξεφύγει κανείς είναι ένα κομβικό σημείο, στη συναισθηματική εξισορρόπηση του ατόμου. Επομένως, η πνευματική διαύγεια απειλείται από τη φαντασία ή τροφοδοτείται? Με ποια εφόδια ή εργαλεία μπορεί κανείς να ταξιδεύει σε κόσμους με άγνωστους προορισμούς, με μια βεβαιότητα, να αναγνωρίζει το δρόμο της επιστροφής? Και τι γίνεται αν σε κάποιο ταξίδι μαγευτεί τόσο από το νέο τοπίο, που αρνηθεί ή έστω ξεχάσει να γυρίσει? Θα είναι καταστροφικό? Ή μήπως λυτρωτικό?
Η τρέλα είναι το αντίδοτο της κατάθλιψης? Ή η απόδειξή της? Οι καινούριοι δρόμοι που ανοίγονται κάποιες φορές, ασυνείδητα ή συνειδητοποιημένα, μας οδηγούν σε μια πνευματική ευφορία, με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται, ή πρόκειται για μια πνευματική αποτελμάτωση χωρίς διέξοδο….???
Δεν έχω απαντήσεις, μονάχα σκέψεις….
18 September, 2007
Στρουμφοξεγνοιασιά
Λοιπόν,
Κάθε πρωί μ΄ αρέσει να ακούω τα στρουμφάκια! Μου φτιάχνουν απίστευτα το κέφι! Το παιδί μέσα μου ξυπνά –αν κοιμάται ποτέ εννοείται- και όλα φαίνονται πιο ρόδινα – oh really???.
Μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής μου προσφοράς σας μεταδίδω το πνεύμα ξεγνοιασιάς, που τόσο έντονα βιώνουν τα μικρά γαλάζια στρουμφάκια! Στρουμφοδιασκεδάστε!!!!
*****************
Το τραγούδι των Στρουμφ
Στα χρόνια τα παλιά, σε χώρα μακρινή, εζούσαν γελαστές, γαλάζιες πονηριές.
(Στρουμφάκια)
Στρουμφάκια να μας λες, Στρουμφάκια λα λα λα....
(Αφηγητής)
Είσαστε τα Στρουμφάκια, αυτά τα μικρά γαλάζια ανθρωπάκια, που είναι πάντα χαρούμενα;
(Στρουμφάκια)
Στο χωριό μας να ‘ρθεις ψάξε κι ίσως το βρεις, στων βουνών τις πλαγιές στα δάση που δεν είδες ποτέ.
(Αφηγητής)
Στρουμφάκια οδηγούν αυτούς που αγαπούν.
(Στρουμφάκια)
Ο δρόμος φωτεινός, η αγάπη είναι φως. Στρουμφίζουμε γιορτή θα είμαστε όλοι εκεί στο κέφι οδηγοί.
(Αφηγητής)
Τα παράξενα μικρά τους σπίτια σε σχήμα μανιταριού, μες το δάσος ζωγραφιές, μικρές αναμμένες φωτιές. Γιορτή φανταστική χορός και μουσική. Μα, μέσα στις φυλλωσιές
ο Δρακουμέλ ο φοβερός μάγος σχεδιάζει καινούρια ενέδρα.
(Δρακουμέλ)
Απαίσια μικρά Στρουμφάκια, μια μέρα θα βρω το δρόμο για το στρουμφο-χωριό σας. Χα χα χα χα....
(Αφηγητής)
Ο Ψιψινέλ ο γάτος του ετοιμάζει τα νύχια του. Έτοιμος για την επίθεση!
(Γκρινιάρης)
Μου την δίνει η επίθεση!
(Στρουμφάκια)
Ας ψάχνει ο Δρακουμέλ, ποτέ δε μας γελά. Σοφός ο μπαρμπα-Στρουμφ τα σχέδια του χαλά. Λα λα λα, λα λα λα....
(Αφηγητής)
Φεύγω τώρα παιδιά, φεύγω φεύγω μακριά. Μαζί με τα Στρουμφ στρουμφίστε κι εσείς με χαρά.
******************
Το σχολείο των Στρουμφ
-Εμπρός Στρουμφς,
γρήγορα στις τάξεις σας για μάθημα!
Λα-λα-λα......
-Έτοιμοι,αρχίζουμε.
-Μάγκες τη στρουμφίζουμε.
-Βγάλτε τα βιβλία σας.
-Σώστε την υγεία σας.
-Διάβασες το μάθημα;
-Μάθημα ανάθεμα.
-Εργασία και χαρά.
-Στρουμφ σημαίνει ξεγνοιασιά.
-Τι ήταν οι αρχαίοι θεοί;
-Το Σάββατο και η Κυριακή.
Δευτέρα κάτι έχω,
την Τρίτη δεν αντέχω.
Τετάρτη πώς βαριέμαι,
την Πέμπτη δεν κρατιέμαι.
Παρασκευή πρωί,
λα-λα-λα λα-λα λα-λα,
απ' όλες τις ημέρες
η Κυριακή μ' αρέσει.
-Πρώτη ώρα "Ανάγνωση".
-Μου την δίνει η "Ανάγνωση".
-Δεύτερη "Αριθμητική".
-Ομελέτα με τυρί.
-Ποιος θα 'ρθει στον πίνακα;
-Μου την δίνει ο πίνακας.
-Μην ακούω τσιμουδιά!
-Να 'χαμε μια λιχουδιά....
-Παρακάτω ποιος θα πει;
-Σάββατο και Κυριακή.
Δευτέρα κάτι έχω,
την Τρίτη δεν αντέχω.
Τετάρτη πώς βαριέμαι,
την Πέμπτη δεν κρατιέμαι.
Παρασκευή πρωί,
λα-λα-λα λα-λα λα-λα,
απ' όλες τις ημέρες
η Κυριακή μ' αρέσει.
Λα-λα-λα......
-Η ζωή είναι δύσκολη!
-Τα ίδια πάλι θα μας πει.
-Πρέπει να προσέχετε!
-Στρουμφ πώς τον αντέχετε;
-Πρέπει να διαβάζετε!
-Ασ'τον να κουράζεται.
-Σκέφτομαι το μέλλον σας.
-Βγάλτε το καπέλο σας.
-Του δασκάλου η συμβουλή.
-Σχολείο σημαίνει φυλακή.
Δευτέρα κάτι έχω,
την Τρίτη δεν αντέχω.
Τετάρτη πώς βαριέμαι,
την Πέμπτη δεν κρατιέμαι.
Παρασκευή πρωί,
λα-λα-λα λα-λα λα-λα,
απ' όλες τις ημέρες
η Κυριακή μ' αρέσει.
-Θέλετε να συνεχίσουμε;
-ΟΧΙ!
-Ή προτιμάτε ελεύθερη ώρα;
-ΝΑΙ,αυτό θέλουν τα Στρουμφ!
-Θέλετε να κλείσει το σχολείο;
-ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!
Κάθε πρωί μ΄ αρέσει να ακούω τα στρουμφάκια! Μου φτιάχνουν απίστευτα το κέφι! Το παιδί μέσα μου ξυπνά –αν κοιμάται ποτέ εννοείται- και όλα φαίνονται πιο ρόδινα – oh really???.
Μέσα στα πλαίσια της κοινωνικής μου προσφοράς σας μεταδίδω το πνεύμα ξεγνοιασιάς, που τόσο έντονα βιώνουν τα μικρά γαλάζια στρουμφάκια! Στρουμφοδιασκεδάστε!!!!
*****************
Το τραγούδι των Στρουμφ
Στα χρόνια τα παλιά, σε χώρα μακρινή, εζούσαν γελαστές, γαλάζιες πονηριές.
(Στρουμφάκια)
Στρουμφάκια να μας λες, Στρουμφάκια λα λα λα....
(Αφηγητής)
Είσαστε τα Στρουμφάκια, αυτά τα μικρά γαλάζια ανθρωπάκια, που είναι πάντα χαρούμενα;
(Στρουμφάκια)
Στο χωριό μας να ‘ρθεις ψάξε κι ίσως το βρεις, στων βουνών τις πλαγιές στα δάση που δεν είδες ποτέ.
(Αφηγητής)
Στρουμφάκια οδηγούν αυτούς που αγαπούν.
(Στρουμφάκια)
Ο δρόμος φωτεινός, η αγάπη είναι φως. Στρουμφίζουμε γιορτή θα είμαστε όλοι εκεί στο κέφι οδηγοί.
(Αφηγητής)
Τα παράξενα μικρά τους σπίτια σε σχήμα μανιταριού, μες το δάσος ζωγραφιές, μικρές αναμμένες φωτιές. Γιορτή φανταστική χορός και μουσική. Μα, μέσα στις φυλλωσιές
ο Δρακουμέλ ο φοβερός μάγος σχεδιάζει καινούρια ενέδρα.
(Δρακουμέλ)
Απαίσια μικρά Στρουμφάκια, μια μέρα θα βρω το δρόμο για το στρουμφο-χωριό σας. Χα χα χα χα....
(Αφηγητής)
Ο Ψιψινέλ ο γάτος του ετοιμάζει τα νύχια του. Έτοιμος για την επίθεση!
(Γκρινιάρης)
Μου την δίνει η επίθεση!
(Στρουμφάκια)
Ας ψάχνει ο Δρακουμέλ, ποτέ δε μας γελά. Σοφός ο μπαρμπα-Στρουμφ τα σχέδια του χαλά. Λα λα λα, λα λα λα....
(Αφηγητής)
Φεύγω τώρα παιδιά, φεύγω φεύγω μακριά. Μαζί με τα Στρουμφ στρουμφίστε κι εσείς με χαρά.
******************
Το σχολείο των Στρουμφ
-Εμπρός Στρουμφς,
γρήγορα στις τάξεις σας για μάθημα!
Λα-λα-λα......
-Έτοιμοι,αρχίζουμε.
-Μάγκες τη στρουμφίζουμε.
-Βγάλτε τα βιβλία σας.
-Σώστε την υγεία σας.
-Διάβασες το μάθημα;
-Μάθημα ανάθεμα.
-Εργασία και χαρά.
-Στρουμφ σημαίνει ξεγνοιασιά.
-Τι ήταν οι αρχαίοι θεοί;
-Το Σάββατο και η Κυριακή.
Δευτέρα κάτι έχω,
την Τρίτη δεν αντέχω.
Τετάρτη πώς βαριέμαι,
την Πέμπτη δεν κρατιέμαι.
Παρασκευή πρωί,
λα-λα-λα λα-λα λα-λα,
απ' όλες τις ημέρες
η Κυριακή μ' αρέσει.
-Πρώτη ώρα "Ανάγνωση".
-Μου την δίνει η "Ανάγνωση".
-Δεύτερη "Αριθμητική".
-Ομελέτα με τυρί.
-Ποιος θα 'ρθει στον πίνακα;
-Μου την δίνει ο πίνακας.
-Μην ακούω τσιμουδιά!
-Να 'χαμε μια λιχουδιά....
-Παρακάτω ποιος θα πει;
-Σάββατο και Κυριακή.
Δευτέρα κάτι έχω,
την Τρίτη δεν αντέχω.
Τετάρτη πώς βαριέμαι,
την Πέμπτη δεν κρατιέμαι.
Παρασκευή πρωί,
λα-λα-λα λα-λα λα-λα,
απ' όλες τις ημέρες
η Κυριακή μ' αρέσει.
Λα-λα-λα......
-Η ζωή είναι δύσκολη!
-Τα ίδια πάλι θα μας πει.
-Πρέπει να προσέχετε!
-Στρουμφ πώς τον αντέχετε;
-Πρέπει να διαβάζετε!
-Ασ'τον να κουράζεται.
-Σκέφτομαι το μέλλον σας.
-Βγάλτε το καπέλο σας.
-Του δασκάλου η συμβουλή.
-Σχολείο σημαίνει φυλακή.
Δευτέρα κάτι έχω,
την Τρίτη δεν αντέχω.
Τετάρτη πώς βαριέμαι,
την Πέμπτη δεν κρατιέμαι.
Παρασκευή πρωί,
λα-λα-λα λα-λα λα-λα,
απ' όλες τις ημέρες
η Κυριακή μ' αρέσει.
-Θέλετε να συνεχίσουμε;
-ΟΧΙ!
-Ή προτιμάτε ελεύθερη ώρα;
-ΝΑΙ,αυτό θέλουν τα Στρουμφ!
-Θέλετε να κλείσει το σχολείο;
-ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!
17 September, 2007
Στραβά, κουφά και ευτράπελα
Το Σάββατο έδινα εξετάσεις για μια θέση. Το αποτέλεσμα τραγικό. Μιλάμε πρώτη φορά τα έπαιξα τόσο και ομολογώ ότι είμαι πολύ απογοητευμένη από τον εαυτό μου. Είχα διαβάσει αρκετά, όμως, εκείνη την ώρα λόγω πίεσης χρόνου, τα έκανα σαλάτα. Ρε εσείς , νόμιζα πως δεν θα προλάβαινα με τίποτα, και ό,τι βλακεία μου κατέβαινε στο κεφάλι την έγραφα. Σε κάποια φάση μου πέρασε από το μυαλό να βάλω τις φωνές και να παραδώσω το γραπτό. Δεν λειτουργώ καλά υπό πίεση! Δεν μπορώ! Είμαι αγχώδης τύπος! Έλεος ρε παιδιά! Ας πούμε το σκέφτομαι σοβαρά να μην ξαναδώσω άλλη εξέταση στη ζωή μου! Δεν μ’ αρέσει αυτό το σύστημά. Μου την σπάει απίστευτα τραγικά! Anw αρκετό χρόνο έφαγα από τη ζωή μου για να στενοχωριέμαι που δεν πέρασα μάλλον! Αυτό το ρεζιλίκι σκέφτομαι γαμώτο!
Αυτό το άλλο που μου τη σπάει ίσως ακόμη περισσότερο είναι η σιγουριά όλων ότι πέρασα! Για να λέω δεν έγραψα δεν έγραψα! Από τη μια με κολακεύει που όλοι έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου από την άλλη όμως με κάνει να αισθάνομαι τρομερά άβολα! ΝΑΙ μπορεί και εγώ να αποτύχω! Ναι είμαι άνθρωπος, δεν μπορώ να είμαι πάντα στα καλύτερα μου, και ναι αποτυγχάνω όπως όλοι! Γιατί να πρέπει συνεχώς να λέω δεν έγραψα και να ακούω τον άλλο να λέει αποκλείεται! Υπερβάλλεις! Είμαι σίγουρος μια χαρά τα πήγες!
Θέλω να φωνάξωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω! Κουράστηκα!
P.S.1 Οι Κύπριοι πότε θα μάθουν επιτέλους να οδηγούν???
P.S.2 Οι Έλληνες πότε θα μάθουν να ψηφίζουν???
P.S.3 Οι άντρες πότε θα μάθουν να μην είναι σεξομανείς???
P.S.4 Οι γυναίκες πότε θα αγαπήσουν τον εαυτό τους???
P.S.5 Η κοινωνία πότε θα μάθει να μην ακούει παπαρολογίες???
P.S.6 Εγώ πότε θα πάθω αμνησία???
Με αυτά και με αυτά ο μονόλογος μου έφτασε στο τέλος!
Δεν έχω και πολλή όρεξη, λυπάμαι!
Αυτό το άλλο που μου τη σπάει ίσως ακόμη περισσότερο είναι η σιγουριά όλων ότι πέρασα! Για να λέω δεν έγραψα δεν έγραψα! Από τη μια με κολακεύει που όλοι έχουν εμπιστοσύνη στις δυνάμεις μου από την άλλη όμως με κάνει να αισθάνομαι τρομερά άβολα! ΝΑΙ μπορεί και εγώ να αποτύχω! Ναι είμαι άνθρωπος, δεν μπορώ να είμαι πάντα στα καλύτερα μου, και ναι αποτυγχάνω όπως όλοι! Γιατί να πρέπει συνεχώς να λέω δεν έγραψα και να ακούω τον άλλο να λέει αποκλείεται! Υπερβάλλεις! Είμαι σίγουρος μια χαρά τα πήγες!
Θέλω να φωνάξωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωωω! Κουράστηκα!
P.S.1 Οι Κύπριοι πότε θα μάθουν επιτέλους να οδηγούν???
P.S.2 Οι Έλληνες πότε θα μάθουν να ψηφίζουν???
P.S.3 Οι άντρες πότε θα μάθουν να μην είναι σεξομανείς???
P.S.4 Οι γυναίκες πότε θα αγαπήσουν τον εαυτό τους???
P.S.5 Η κοινωνία πότε θα μάθει να μην ακούει παπαρολογίες???
P.S.6 Εγώ πότε θα πάθω αμνησία???
Με αυτά και με αυτά ο μονόλογος μου έφτασε στο τέλος!
Δεν έχω και πολλή όρεξη, λυπάμαι!
03 September, 2007
Ένα αγκυροβολημένο καράβι
Ένα χτύπημα στη διπλανή πόρτα έκανε την καρδιά του να παγώσει. Κοίταξε τα χέρια του, ήταν ακόμα βουτηγμένα στο αίμα. Κοίταξε το σεντόνι, ακόμα μύριζε αυτό που έντονα νοσταλγούσε, ακόμα ήταν ζεστό, θρυμματίζοντας σκέψεις και φόβους.
Μια φωνή διακόπτει τη σιωπή, ο άνεμος σβήνει το κερί, μια σκέψη θολώνει το μυαλό. Ένας βαθύς αναστεναγμός, ένα μαχαίρι πέφτει στο πάτωμα, μια ψυχή χάνεται. Σχεδόν υπνωτισμένος κοίταξε το δωμάτιο. Δεν μπορούσε να διακρίνει καθαρά τα αντικείμενα, έβλεπε σκιές, άκουγε ψιθύρους. Άνοιξε το φως, ανασκουμπώθηκε και κάθισε σε μια ξεβαμμένη, σχεδόν σκονισμένη πολυθρόνα. Δεν υπήρχε όμως κανείς. Μόνο ένα άψυχο σώμα στο πάτωμα, βαμμένο στο αίμα. Τόσο κόκκινο όσο το χρώμα της φωτιάς που ακατάπαυστα καίει για μέρες. Προσπάθησε να θυμηθεί γιατί βρισκόταν εκεί. Το δωμάτιο, μύριζε άσχημα, ήταν ακατάστατο και δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί. Αυτό που τον τρόμαξε ήταν το αίσθημα της ευφορίας που ένιωθε. Κάτι μέσα του τον έτρεφε, του έδινε ζωή, ένας ακατανίκητος πόθος, μια αυταρχική αυτοπεποίθηση.
Κοίταξε τη φωτογραφία που βρισκόταν στο ξύλινο τραπέζι, δίπλα από ένα ολόσωμο καθρέφτη. Το μυαλό του άρχισε σιγά-σιγά να πλανιέται, στο τελευταίο πράγμα που θυμόταν, είχε αρχίσει να θυμάται. Στεκόταν στην άκρη του λεωφορείου, περιμένοντας να γίνει 8,10! Το λεωφορείο ερχόταν ακριβώς στις 8,10 και αυτός ήταν πάντα εκεί ακριβώς στις 8,03! Ξυπνούσε στις 6,03 ακριβώς. Καθόταν στο κρεβάτι για τρία λεπτά, σηκωνόταν, έκανε καφέ, και έβαζε πάντα 3 κουταλιές ζάχαρη. Το τρία ήταν ένας αριθμός πολύ σημαδιακός γι’ αυτόν. Ήταν ένας αριθμός που μπορούσε να ρυθμίσει το υπόλοιπο της μέρας, αποφεύγοντας κάθε αναβολή, κάθε ανατροπή, ανακουφίζοντας τη σχολαστική καθημερινότητα, που τόσο ευχάριστα αυτός απολάμβανε.
Όταν ήταν παιδί, του άρεσε να παίζει βόλους με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς. Ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα τυχερός και σπάνια κέρδιζε. Εκείνο το απόγευμα, ο παππούς του, τού χάρισε τρεις αστραφτερούς, σχεδόν ανέπαφους βόλους. Τους πήρε με ανυπομονησία και τρέχοντας πήγε να παίξει. Κατάφερε να κερδίσει τρία συνεχόμενα παιχνίδια. Από εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα το τρία έγινε ο φύλακας άγγελός του. Ένας αριθμός κοινός για την πλειοψηφία. Ένας αριθμός παντοδυναμίας για εκείνον.
Η ώρα είχε πάει 8,15 και το λεωφορείο δεν είχε φανεί. Περίεργο σκέφτηκε, έπρεπε να είχε φτάσει. Η εταιρεία που χρησιμοποιούσε ήταν πάντα πολύ τυπική στις αφίξεις. Το βλέμμα του έπεσε σε μια κοπέλα, με κόκκινα μακριά μαλλιά, που φορούσε ένα κίτρινο παλτό. Πολύ εκνευριστικό χρώμα, σχολίασε ψιθυριστά. Η κοπέλα τον κοίταξε και του είπε: «Μήπως έχετε 3 κέρματα των δέκα, ξέρετε, θέλω να πάρω τηλέφωνο αλλά ξέχασα την τσάντα μου στο ταξί και δεν ξέρω τι θα κάνω. Πρέπει να τηλεφωνήσω στον Τόμας. Θα σας τα επιστρέψω». Τι όμορφο άσπρο δέρμα, τα μαλλιά της μοιάζουν με φλόγες , έτοιμες να παρασύρουν στο διάβα τους κάθε τι, που αυτή θα αντικρίσει. «Κύριε», του είπε σαστισμένη, καθώς το βλέμμα του φαινόταν χαμένο. «Με συγχωρείτε, δεσποινίς, βεβαίως μπορώ να σας δώσω 3 κέρματα!».
Της έδωσε τα κέρματα και την έβλεπε να απομακρύνεται. Χωρίς να το σκεφτεί την ακολούθησε. Πρώτη φορά έκανε κάτι τόσο αυθόρμητο, τόσο παρορμητικό. Υπήρχε όμως λόγος. Υπήρχε δικαιολογία. Η άγνωστη γυναίκα του είχε ζητήσει 3 κέρματα. Δεν μπορούσε παρά να το εκλάβει ως σημάδι , μονολογούσε μέσα του, καθώς απομακρυνόταν από τη στάση του λεωφορείου. Ξάφνου φάνηκε και το λεωφορείο, αλλά αυτός δεν νοιάστηκε, άρχισε να βαδίζει πιο γρήγορα, ακολουθώντας την κοπέλα με το κίτρινο παλτό.
Η κοπέλα μπήκε σε μια καφετέρια, αυτός την κοίταζε από το παράθυρο. Αυτή, πήγε προς το τηλέφωνο, αλλά κάποιος την άρπαξε από το χέρι. Ήταν μια ηλικιωμένη κυρία. Στην αρχή η συνομιλία τους ήταν ήρεμη, σχεδόν φιλική. Σιγά-σιγά, όμως, ο τόνος της συζήτησης άρχισε να δυναμώνει. Το κατάλαβε από τις κινήσεις, τα τρεμάμενα βλέφαρα, το ξαναμμένο της πρόσωπο, το βλέμμα της γριάς, το ένιωθε στον αέρα, κάτι δεν πήγαινε καλά. Αυτός αναστατώθηκε, και ένιωσε μια περίεργη οργή να τον κυριεύει. Αποφάσισε να επέμβει, όταν την είδε να απομακρύνεται από τη γριά με γρήγορο, εντελώς πειθαρχημένο βήμα.
Αυτός, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, την ακολούθησε μεθυσμένος από το κόκκινο χρώμα των μαλλιών της. Περπατούσε για αρκετά χιλιόμετρα, είχε αρχίσει να κουράζεται. Η ανάσα του λαχανιασμένη πια χανόταν στα δικά της τα βήματα. Αυτή σταμάτησε κοντά στο προαύλιο μιας πολυκατοικίας. Χτύπησε ένα κουδούνι, και ένας νεαρός κατέβηκε και της άνοιξε την πόρτα. Αυτός ένιωσε μια αναταραχή, κρύος ιδρώτας άρχισε να τον λούζει. Η σκέψη του θόλωσε, κοίταξε το παράθυρο και τους είδε να στέκονται εκεί αγκαλιασμένοι. Αυτή είχε ένα ήρεμο ύφος, το πιο πράο πρόσωπο που είχε αντικρίσει ποτέ του. Ήταν σαν καράβι, που μόλις έχει αγκυροβολήσει σε λιμάνι, μετά από φουρτούνα. Με ένα φάρο, μια προκυμαία και άσπρα κάγκελα στον ορίζοντα. Ένα κίτρινο μπαλόνι, όπως ακριβώς ήταν το παλτό της, ελεύθερο ατένιζε τους αιθέρες, θέλοντας να φτάσει στον ουρανό και να πραγματοποιήσει μια ευχή.
Κάθισε σ΄ ένα σπασμένο παγκάκι, ξεχασμένο στην άκρη ενός κατά τα άλλα πολυσύχναστου δρόμου. Παραπέρα είχε ένα πάρκο, όπου διάφορα παιδιά έπαιζαν εκεί, αγνοώντας την ανάγκη του κάθε περαστικού να ταξιδεύσει σε σκέψεις ανείπωτες. Οι φωνές του τρυπούσαν τα αφτιά, δεν τον άφηναν να συγκεντρωθεί και να χαθεί στο συλλογισμό που η μορφή της άγνωστης αυτής γυναίκας τον καθοδηγούσε σε δύσβατο προορισμό.
Άρχισε να πέφτει το δειλινό φως, σκεπάζοντας με αδιάφανη πλάνη την ατμόσφαιρα. Την είδε να βγαίνει. Του φάνηκε πως ένα μυστήριο πέπλο την είχε τυλίξει. Ένα ζωηρό φως την είχε ντύσει. Την ακολούθησε αμίλητος, προσπαθώντας να μην γίνει αντιληπτός. Είχαν φτάσει σε μια άλλη πολυκατοικία, σε ένα απόμερο σοκάκι, σχεδόν σκοτεινό, τελείως μίζερο. Ανατρίχιασε, καμία σχέση δεν είχε ο χώρος με τη θαλπωρή του δικού του σπιτιού. Καμία σχέση με την τάξη που επικρατούσε σε κάθε σπιθαμή της δικής του εστίας. Παρόλα αυτά, δεν δίστασε, μπήκε μέσα και κοντοστάθηκε στην αρχή του διαδρόμου. Ένα πράσινο χαλί, με περίεργα λουλούδια, του απέσπασαν για λίγο την προσοχή, προσπαθώντας να καταλάβει αν τα λουλούδια ήταν τοποθετημένα με κάποια συμμετρία. Κάποιος την περίμενε μέσα. Στην αρχή επικράτησε απόλυτη σιωπή. Τη σιωπή διέκοψαν φωνές. Για κάμποση ώρα άκουγε δύο γυναικείες φωνές. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγαν, αλλά ο καβγάς ήταν σε έντονο τόνο. Επικράτησε σιωπή και άκουσε βήματα. Η κοπέλα με τα κόκκινα μαλλιά βγήκε νευριασμένη από την πόρτα, αφήνοντάς την πίσω της ανοικτή.
Αυτός, όμως, δεν την ακολούθησε. Ήθελε να δει ποιος ήταν στο δωμάτιο. Πλησίασε με βήμα αποφασιστικό. Κοίταξε μέσα με ύφος αλαφροΐσκιωτου ανθρώπου. Την είδε και το βλέμμα του σκοτείνιασε. Ήταν η ηλικιωμένη γυναίκα της καφετέριας. Πλήγωσε την κοκκινομαλλούσα του μούσα δυο φορές μέσα στην ίδια μέρα. Θυμήθηκε το ήρεμο βλέμμα της κοντά στο νεαρό που συνάντησε πιο πριν. Γιατί να μην είχε το βλέμμα εκείνο όλη την ώρα; Εκείνο το ήρεμο γαλήνιο ύφος του αγκυροβολημένου καραβιού. Αυτή η γριά την έκανε να μοιάζει άσχημη. Μετέτρεπε τον άγγελό του σε διάβολο, τα μάτια της φιδίσια, η παρουσία της αλλόκοτη. Όχι, δεν θα επέτρεπε κάτι τέτοιο. Δεν θα άφηνε να την πληγώσει για τρίτη φορά. Αυτή η μεταμόρφωση έπρεπε να σταματήσει.
«Ποιος είσαι εσύ», φώναξε η γριά. Αυτός χωρίς καν να την αντικρίσει μπήκε μέσα. Πήγε στην κουζίνα και έψαξε τα συρτάρια. Πήρε το πιο αστραφτερό μαχαίρι από όλα. Η λεπίδα του άστραφτε μέσα στο μισοσκόταδο. Μια λάμπα μόνο φώτιζε το χώρο. Μια μαγευτική συνυνυπαρξία χλωμών, καταθλιπτικών εικόνων. Την πλησίασε, νιώθοντας την παντοδυναμία της κοφτερής λεπίδας μέσα στα χέρια του. Η γριά σαν φοβισμένο σπουργίτι, τον κοιτούσε ανήμπορη να αντιδράσει. Της κάρφωσε τρεις μαχαιριές, χωρίς να ακουστεί ο παραμικρός θόρυβος που θα παραβίαζε την τελετουργία της σφαγής.
Το μαχαίρι έπεσε στο πάτωμα, πήγε στο υπνοδωμάτιο, πήρε ένα άσπρο σεντόνι και κάλυψε το πτώμα. Δεν ήθελε η άσχημη αυτή εικόνα να σπιλώνει τη ζεστή θαλπωρή της ανάμνησης, που η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά του δημιουργούσε. Άνοιξε το φως. Το κόκκινο αίμα, που είχε απλωθεί στο πάτωμα κάνοντας ρυάκια, του προκαλούσε μια γλυκιά αναστάτωση. Του θύμιζαν αυτήν. Τα κόκκινα μακριά μαλλιά της. Ξαφνικά ένιωσε να πεινά. Ήθελε να φάει. Να γιορτάσει την παρουσία της όμορφης άγνωστης γυναίκας που μόλις πριν λίγο μπήκε στη ζωή του. Μιας άγνωστης που του ζήτησε τρία κέρματα, που ουδέποτε χρησιμοποίησε.
Κάθισε στην παλιά ξεβαμμένη πολυθρόνα. Κοίταξε μια φωτογραφία στο ξύλινο τραπέζι. Μια γυναίκα χαμογελούσε. Είχε αφιέρωση: «Στο γλυκό μου κορίτσι, με αγάπη η μητέρα σου». Αναγνώρισε τη γυναίκα. Ήταν το άψυχο σώμα που κειτόταν χάμω, με μια μικρή διαφορά. Το χαμόγελο ήταν πια σβησμένο από τα χείλη της….
Μια φωνή διακόπτει τη σιωπή, ο άνεμος σβήνει το κερί, μια σκέψη θολώνει το μυαλό. Ένας βαθύς αναστεναγμός, ένα μαχαίρι πέφτει στο πάτωμα, μια ψυχή χάνεται. Σχεδόν υπνωτισμένος κοίταξε το δωμάτιο. Δεν μπορούσε να διακρίνει καθαρά τα αντικείμενα, έβλεπε σκιές, άκουγε ψιθύρους. Άνοιξε το φως, ανασκουμπώθηκε και κάθισε σε μια ξεβαμμένη, σχεδόν σκονισμένη πολυθρόνα. Δεν υπήρχε όμως κανείς. Μόνο ένα άψυχο σώμα στο πάτωμα, βαμμένο στο αίμα. Τόσο κόκκινο όσο το χρώμα της φωτιάς που ακατάπαυστα καίει για μέρες. Προσπάθησε να θυμηθεί γιατί βρισκόταν εκεί. Το δωμάτιο, μύριζε άσχημα, ήταν ακατάστατο και δεν μπορούσε να καταλάβει τι ακριβώς είχε συμβεί. Αυτό που τον τρόμαξε ήταν το αίσθημα της ευφορίας που ένιωθε. Κάτι μέσα του τον έτρεφε, του έδινε ζωή, ένας ακατανίκητος πόθος, μια αυταρχική αυτοπεποίθηση.
Κοίταξε τη φωτογραφία που βρισκόταν στο ξύλινο τραπέζι, δίπλα από ένα ολόσωμο καθρέφτη. Το μυαλό του άρχισε σιγά-σιγά να πλανιέται, στο τελευταίο πράγμα που θυμόταν, είχε αρχίσει να θυμάται. Στεκόταν στην άκρη του λεωφορείου, περιμένοντας να γίνει 8,10! Το λεωφορείο ερχόταν ακριβώς στις 8,10 και αυτός ήταν πάντα εκεί ακριβώς στις 8,03! Ξυπνούσε στις 6,03 ακριβώς. Καθόταν στο κρεβάτι για τρία λεπτά, σηκωνόταν, έκανε καφέ, και έβαζε πάντα 3 κουταλιές ζάχαρη. Το τρία ήταν ένας αριθμός πολύ σημαδιακός γι’ αυτόν. Ήταν ένας αριθμός που μπορούσε να ρυθμίσει το υπόλοιπο της μέρας, αποφεύγοντας κάθε αναβολή, κάθε ανατροπή, ανακουφίζοντας τη σχολαστική καθημερινότητα, που τόσο ευχάριστα αυτός απολάμβανε.
Όταν ήταν παιδί, του άρεσε να παίζει βόλους με τα άλλα παιδιά της γειτονιάς. Ποτέ δεν ήταν ιδιαίτερα τυχερός και σπάνια κέρδιζε. Εκείνο το απόγευμα, ο παππούς του, τού χάρισε τρεις αστραφτερούς, σχεδόν ανέπαφους βόλους. Τους πήρε με ανυπομονησία και τρέχοντας πήγε να παίξει. Κατάφερε να κερδίσει τρία συνεχόμενα παιχνίδια. Από εκείνο το φθινοπωρινό απόγευμα το τρία έγινε ο φύλακας άγγελός του. Ένας αριθμός κοινός για την πλειοψηφία. Ένας αριθμός παντοδυναμίας για εκείνον.
Η ώρα είχε πάει 8,15 και το λεωφορείο δεν είχε φανεί. Περίεργο σκέφτηκε, έπρεπε να είχε φτάσει. Η εταιρεία που χρησιμοποιούσε ήταν πάντα πολύ τυπική στις αφίξεις. Το βλέμμα του έπεσε σε μια κοπέλα, με κόκκινα μακριά μαλλιά, που φορούσε ένα κίτρινο παλτό. Πολύ εκνευριστικό χρώμα, σχολίασε ψιθυριστά. Η κοπέλα τον κοίταξε και του είπε: «Μήπως έχετε 3 κέρματα των δέκα, ξέρετε, θέλω να πάρω τηλέφωνο αλλά ξέχασα την τσάντα μου στο ταξί και δεν ξέρω τι θα κάνω. Πρέπει να τηλεφωνήσω στον Τόμας. Θα σας τα επιστρέψω». Τι όμορφο άσπρο δέρμα, τα μαλλιά της μοιάζουν με φλόγες , έτοιμες να παρασύρουν στο διάβα τους κάθε τι, που αυτή θα αντικρίσει. «Κύριε», του είπε σαστισμένη, καθώς το βλέμμα του φαινόταν χαμένο. «Με συγχωρείτε, δεσποινίς, βεβαίως μπορώ να σας δώσω 3 κέρματα!».
Της έδωσε τα κέρματα και την έβλεπε να απομακρύνεται. Χωρίς να το σκεφτεί την ακολούθησε. Πρώτη φορά έκανε κάτι τόσο αυθόρμητο, τόσο παρορμητικό. Υπήρχε όμως λόγος. Υπήρχε δικαιολογία. Η άγνωστη γυναίκα του είχε ζητήσει 3 κέρματα. Δεν μπορούσε παρά να το εκλάβει ως σημάδι , μονολογούσε μέσα του, καθώς απομακρυνόταν από τη στάση του λεωφορείου. Ξάφνου φάνηκε και το λεωφορείο, αλλά αυτός δεν νοιάστηκε, άρχισε να βαδίζει πιο γρήγορα, ακολουθώντας την κοπέλα με το κίτρινο παλτό.
Η κοπέλα μπήκε σε μια καφετέρια, αυτός την κοίταζε από το παράθυρο. Αυτή, πήγε προς το τηλέφωνο, αλλά κάποιος την άρπαξε από το χέρι. Ήταν μια ηλικιωμένη κυρία. Στην αρχή η συνομιλία τους ήταν ήρεμη, σχεδόν φιλική. Σιγά-σιγά, όμως, ο τόνος της συζήτησης άρχισε να δυναμώνει. Το κατάλαβε από τις κινήσεις, τα τρεμάμενα βλέφαρα, το ξαναμμένο της πρόσωπο, το βλέμμα της γριάς, το ένιωθε στον αέρα, κάτι δεν πήγαινε καλά. Αυτός αναστατώθηκε, και ένιωσε μια περίεργη οργή να τον κυριεύει. Αποφάσισε να επέμβει, όταν την είδε να απομακρύνεται από τη γριά με γρήγορο, εντελώς πειθαρχημένο βήμα.
Αυτός, χωρίς την παραμικρή αμφιβολία, την ακολούθησε μεθυσμένος από το κόκκινο χρώμα των μαλλιών της. Περπατούσε για αρκετά χιλιόμετρα, είχε αρχίσει να κουράζεται. Η ανάσα του λαχανιασμένη πια χανόταν στα δικά της τα βήματα. Αυτή σταμάτησε κοντά στο προαύλιο μιας πολυκατοικίας. Χτύπησε ένα κουδούνι, και ένας νεαρός κατέβηκε και της άνοιξε την πόρτα. Αυτός ένιωσε μια αναταραχή, κρύος ιδρώτας άρχισε να τον λούζει. Η σκέψη του θόλωσε, κοίταξε το παράθυρο και τους είδε να στέκονται εκεί αγκαλιασμένοι. Αυτή είχε ένα ήρεμο ύφος, το πιο πράο πρόσωπο που είχε αντικρίσει ποτέ του. Ήταν σαν καράβι, που μόλις έχει αγκυροβολήσει σε λιμάνι, μετά από φουρτούνα. Με ένα φάρο, μια προκυμαία και άσπρα κάγκελα στον ορίζοντα. Ένα κίτρινο μπαλόνι, όπως ακριβώς ήταν το παλτό της, ελεύθερο ατένιζε τους αιθέρες, θέλοντας να φτάσει στον ουρανό και να πραγματοποιήσει μια ευχή.
Κάθισε σ΄ ένα σπασμένο παγκάκι, ξεχασμένο στην άκρη ενός κατά τα άλλα πολυσύχναστου δρόμου. Παραπέρα είχε ένα πάρκο, όπου διάφορα παιδιά έπαιζαν εκεί, αγνοώντας την ανάγκη του κάθε περαστικού να ταξιδεύσει σε σκέψεις ανείπωτες. Οι φωνές του τρυπούσαν τα αφτιά, δεν τον άφηναν να συγκεντρωθεί και να χαθεί στο συλλογισμό που η μορφή της άγνωστης αυτής γυναίκας τον καθοδηγούσε σε δύσβατο προορισμό.
Άρχισε να πέφτει το δειλινό φως, σκεπάζοντας με αδιάφανη πλάνη την ατμόσφαιρα. Την είδε να βγαίνει. Του φάνηκε πως ένα μυστήριο πέπλο την είχε τυλίξει. Ένα ζωηρό φως την είχε ντύσει. Την ακολούθησε αμίλητος, προσπαθώντας να μην γίνει αντιληπτός. Είχαν φτάσει σε μια άλλη πολυκατοικία, σε ένα απόμερο σοκάκι, σχεδόν σκοτεινό, τελείως μίζερο. Ανατρίχιασε, καμία σχέση δεν είχε ο χώρος με τη θαλπωρή του δικού του σπιτιού. Καμία σχέση με την τάξη που επικρατούσε σε κάθε σπιθαμή της δικής του εστίας. Παρόλα αυτά, δεν δίστασε, μπήκε μέσα και κοντοστάθηκε στην αρχή του διαδρόμου. Ένα πράσινο χαλί, με περίεργα λουλούδια, του απέσπασαν για λίγο την προσοχή, προσπαθώντας να καταλάβει αν τα λουλούδια ήταν τοποθετημένα με κάποια συμμετρία. Κάποιος την περίμενε μέσα. Στην αρχή επικράτησε απόλυτη σιωπή. Τη σιωπή διέκοψαν φωνές. Για κάμποση ώρα άκουγε δύο γυναικείες φωνές. Δεν μπορούσε να καταλάβει τι έλεγαν, αλλά ο καβγάς ήταν σε έντονο τόνο. Επικράτησε σιωπή και άκουσε βήματα. Η κοπέλα με τα κόκκινα μαλλιά βγήκε νευριασμένη από την πόρτα, αφήνοντάς την πίσω της ανοικτή.
Αυτός, όμως, δεν την ακολούθησε. Ήθελε να δει ποιος ήταν στο δωμάτιο. Πλησίασε με βήμα αποφασιστικό. Κοίταξε μέσα με ύφος αλαφροΐσκιωτου ανθρώπου. Την είδε και το βλέμμα του σκοτείνιασε. Ήταν η ηλικιωμένη γυναίκα της καφετέριας. Πλήγωσε την κοκκινομαλλούσα του μούσα δυο φορές μέσα στην ίδια μέρα. Θυμήθηκε το ήρεμο βλέμμα της κοντά στο νεαρό που συνάντησε πιο πριν. Γιατί να μην είχε το βλέμμα εκείνο όλη την ώρα; Εκείνο το ήρεμο γαλήνιο ύφος του αγκυροβολημένου καραβιού. Αυτή η γριά την έκανε να μοιάζει άσχημη. Μετέτρεπε τον άγγελό του σε διάβολο, τα μάτια της φιδίσια, η παρουσία της αλλόκοτη. Όχι, δεν θα επέτρεπε κάτι τέτοιο. Δεν θα άφηνε να την πληγώσει για τρίτη φορά. Αυτή η μεταμόρφωση έπρεπε να σταματήσει.
«Ποιος είσαι εσύ», φώναξε η γριά. Αυτός χωρίς καν να την αντικρίσει μπήκε μέσα. Πήγε στην κουζίνα και έψαξε τα συρτάρια. Πήρε το πιο αστραφτερό μαχαίρι από όλα. Η λεπίδα του άστραφτε μέσα στο μισοσκόταδο. Μια λάμπα μόνο φώτιζε το χώρο. Μια μαγευτική συνυνυπαρξία χλωμών, καταθλιπτικών εικόνων. Την πλησίασε, νιώθοντας την παντοδυναμία της κοφτερής λεπίδας μέσα στα χέρια του. Η γριά σαν φοβισμένο σπουργίτι, τον κοιτούσε ανήμπορη να αντιδράσει. Της κάρφωσε τρεις μαχαιριές, χωρίς να ακουστεί ο παραμικρός θόρυβος που θα παραβίαζε την τελετουργία της σφαγής.
Το μαχαίρι έπεσε στο πάτωμα, πήγε στο υπνοδωμάτιο, πήρε ένα άσπρο σεντόνι και κάλυψε το πτώμα. Δεν ήθελε η άσχημη αυτή εικόνα να σπιλώνει τη ζεστή θαλπωρή της ανάμνησης, που η γυναίκα με τα κόκκινα μαλλιά του δημιουργούσε. Άνοιξε το φως. Το κόκκινο αίμα, που είχε απλωθεί στο πάτωμα κάνοντας ρυάκια, του προκαλούσε μια γλυκιά αναστάτωση. Του θύμιζαν αυτήν. Τα κόκκινα μακριά μαλλιά της. Ξαφνικά ένιωσε να πεινά. Ήθελε να φάει. Να γιορτάσει την παρουσία της όμορφης άγνωστης γυναίκας που μόλις πριν λίγο μπήκε στη ζωή του. Μιας άγνωστης που του ζήτησε τρία κέρματα, που ουδέποτε χρησιμοποίησε.
Κάθισε στην παλιά ξεβαμμένη πολυθρόνα. Κοίταξε μια φωτογραφία στο ξύλινο τραπέζι. Μια γυναίκα χαμογελούσε. Είχε αφιέρωση: «Στο γλυκό μου κορίτσι, με αγάπη η μητέρα σου». Αναγνώρισε τη γυναίκα. Ήταν το άψυχο σώμα που κειτόταν χάμω, με μια μικρή διαφορά. Το χαμόγελο ήταν πια σβησμένο από τα χείλη της….
Subscribe to:
Posts (Atom)