Όνειρα Vs Πραγματικότητα

Τι εννοούμε με τον όρο όνειρα? Έλα μου ντε! Βασικά, θα μπορούσε κανείς να διαχωρίσει τα όνειρα σε δύο κατηγορίες: Αυτά που βλέπουμε στον ύπνο μας και αυτά που σκεφτόμαστε στον ξύπνιο μας!

Αφορμή για τις συγκεκριμένες σκέψεις είναι ένα προχθεσινό όνειρο! Έβλεπα οικεία μου πρόσωπα, σε διαφορετικό όμως περιβάλλον, διαφορές συζητήσεις και παρεξηγήσεις. Τα όνειρα δεν έχουν κάποια λογική εξήγηση, άρα δεν είναι παράλογο που έβλεπα τοπία όπως το grand canyon, μια μικρή φωτιά στο κέντρο και τους πρωταγωνιστές τριγύρω. Δεν ξέρω αν η αρχέγονη επαφή μου με τη φύση, μου δημιούργησε ζωώδη ένστικτα, ωστόσο, σε κάποια φάση είχα ξεφύγει. Θυμάμαι διαπληκτίστηκα έντονα με ένα κατά τα άλλα αγαπημένα μου πρόσωπα, σε σημείο να νιώσω απίστευτο μίσος. Μιλάμε ένα όνειρο τρελό, εντελώς παρανοϊκό. Ένιωθα τόσο έντονο θυμό, μίσος, απέχθεια και αηδία για το πρόσωπο αυτό, που κάλλιστα θα μπορούσα να….! Η ειρωνεία της υπόθεσης είναι ότι στην πραγματικότητα το συγκεκριμένο πρόσωπο, όχι μόνο το λατρεύω, αλλά δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου, χωρίς αυτό.

Την επόμενη μέρα, όταν ξύπνησα, λέω πάει τρελάθηκα. Οι ενδείξεις δεν είναι καθόλου ελπιδοφόρες, μας βλέπω για τα κάγκελα! Το προσπέρασα και λέω όνειρο είναι πάει, τελείωσε! Όλα καλά κι όλα ωραία! Μα έλα που κάπως παραστράτησα και στον ξύπνιο μου! Όταν συνάντησα, κατά τη διάρκεια της μέρας, το άτομο αυτό, έγινε κάτι που δεν περίμενα. Βασικά, αυτό με ανησύχησε. Στο αντίκρισμα του, ένιωσα σε κάποιο βαθμό όσα ένιωθα στον ύπνο μου, όχι τόσο έντονα εννοείται, αλλά η πίκρα μέσα μου υπήρχε. Το μίζερο είναι ότι το πρόσωπο αυτό δεν μου έκανε τίποτα και συνεχίζω να το συμπαθώ! Περίεργα πράγματα! Ένιωθα επιθετική απέναντι του, σε τέτοιο βαθμό, που βρήκα μια δικαιολογία και έφυγα.

Αλήθεια, ποια η προέκταση της φαντασίας και ποια τα όρια? Ποια η δύναμή της σε ρεαλιστικές πραγματικές συνθήκες? Ποια η γραμμή που διαχωρίζει την αλήθεια από το ψέμα, την πραγματικότητα από την ονειροπόληση, τη σοφία από τη φαντασιοπληξία? Προσωπικά, είμαι άτομο που με δελεάζει οτιδήποτε εξωπραγματικό, διαφορετικό, αναπάντεχο. Μ΄ αρέσει να παίζω με τα όρια μου, και να ανακαλύπτω νέα πρόσωπα σε μένα.

Όμως, το να ξεφύγει κανείς είναι ένα κομβικό σημείο, στη συναισθηματική εξισορρόπηση του ατόμου. Επομένως, η πνευματική διαύγεια απειλείται από τη φαντασία ή τροφοδοτείται? Με ποια εφόδια ή εργαλεία μπορεί κανείς να ταξιδεύει σε κόσμους με άγνωστους προορισμούς, με μια βεβαιότητα, να αναγνωρίζει το δρόμο της επιστροφής? Και τι γίνεται αν σε κάποιο ταξίδι μαγευτεί τόσο από το νέο τοπίο, που αρνηθεί ή έστω ξεχάσει να γυρίσει? Θα είναι καταστροφικό? Ή μήπως λυτρωτικό?

Η τρέλα είναι το αντίδοτο της κατάθλιψης? Ή η απόδειξή της? Οι καινούριοι δρόμοι που ανοίγονται κάποιες φορές, ασυνείδητα ή συνειδητοποιημένα, μας οδηγούν σε μια πνευματική ευφορία, με ό,τι και αν αυτό συνεπάγεται, ή πρόκειται για μια πνευματική αποτελμάτωση χωρίς διέξοδο….???

Δεν έχω απαντήσεις, μονάχα σκέψεις….