Καββαδίας: Mal du depart

Mal du depart

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πιά για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πιά ξεχάσει,
κι η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά :
"Ηταν μιά λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει . . . "

Μα ο εαυτός μου μιά βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίστη θα χτυπήσει.

Κι εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μιά κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

Ένα ποίημα που μιλάει στην ψυχή μου, και προσπαθεί να με πείσει για αυτό που μάλλον ποθώ… η δίψα δυσβάστακτη, η δειλία φυλακή. Ένας πόλεμος έχει κηρυχτεί και εγώ ανήμπορη να διαλέξω στρατόπεδο, καταναλώνομαι, σε κρύα σχεδόν αδιάφορα ξεχασμένα βράδια, ψάχνοντας να βρω το άλλο μου εγώ… έχω χαθεί σε δρόμους παράλληλους, χαράζοντας παντού γραμμές για μια ενδεχόμενη επιστροφή. Και ένα πρωινό, με ένα άστρο οδηγό, συνειδητοποιώ πως οι γραμμές με έχουν μπερδέψει και ο δρόμος της επιστροφής έχει σβηστεί. Χαμογελώ πονηρά και χαίρομαι κρυφά μην με πάρει ο δαίμονας αγκαλιά. Θεέ μου αλήθεια έχω χαθεί? Μην με ξυπνήσεις. Άσε με να ταξιδέψω, γιατί μάλλον δεν θ΄αντέξω να δω ξανά αυτές τις κρύες μοναχικές, σχεδόν αποκρουστικές βραδιές. Μια ατελείωτη ευχή, δώσε μου ένα χρυσό ραβδί. μια ουτοπία,μια φυλακή, μια ανοικτή πληγή. Κάνε την ψυχή μου να πετάξει, σε άλλα μέρη να ξαποστάσει. Μονάχα μην με ξυπνάς, ό,τι χτίζω μην το χαλάς...