Άνθρακες ο θησαυρός

Η έμπνευση είναι μια διαδικασία που έρχεται ξαφνικά, σαν καταιγίδα ένα πράμα, και φεύγει ακόμα πιο ξαφνικά σαν ένα έρωτα, ας πούμε! Όχι-όχι δεν έχω αποθημένα από έρωτες! Τα έχω ξεπεράσει νομίζω και εύχομαι.

Αν και ομολογώ πως ο έρωτας, συχνά πυκνά με απασχολεί και προσπαθώ να βρω τι στο καλό έχει να προσφέρει, ώστε κάποιος να νιώθει ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στη γη! Μάλλον σαν ίωση φαντάζει, που όποιος κολλήσει πραγματικά κολλά! Και το περίεργο της υπόθεσης είναι ότι τις πλείστες των περιπτώσεων ο έρωτας σου προσφέρει 2 μέρες χαράς και 5 δυστυχίας όμως εσύ ζεις για αυτές τις 2 μέρες, ασχέτως αν τις υπόλοιπες μέρες ρίχνεις δάκρυ πικρό – αυτό για τις ευαίσθητες – ή βάζεις ένα δυο κιλάκια – αυτό για τις δήθεν σκληρές.

Στην πραγματικότητα όμως αυτό που δίνει αξία στον όποιο έρωτα είναι να σε κάνει να νιώθεις καλά! Ως εκ τούτου, έρωτες που σου προσφέρουν περισσότερη πίκρα παρά στιγμές ευτυχίας καλό θα ήταν να αποφεύγονται! Για το καλό το δικό σας και το καλό των γύρω σας! Μην σας πω κιόλας πως καλό είναι κάποιος να μην κάνει δικές του εικασίες και να φαντάζετε αισθήματα εκεί που δεν υπάρχουν, επειδή απλά πέρασες μια δυο στιγμές με τον άλλο. Δεν αμφιβάλλω καθόλου πως οι στιγμές αυτές μπορεί να ήταν μοναδικές για σας όμως δυστυχώς πολλές φορές είναι δρόμος μονόδρομος! Όπως και να έχει, εδώ ταιριάζει η παροιμία όπως στρώνεις κοιμάσαι. Άρα η ευθύνη βαραίνει μόνο αυτόν που ανέχεται την όλη κατάσταση. Επομένως, εξαρτάται από τον καθένα τι θα αποφασίσει να επιλέξει και πώς θα προχωρήσει με αυτές τις επιλογές.

Το θέμα αυτό πάλι έχει και την εξής παράμετρο: τι γίνεται όταν γουστάρεις ένα εντελώς άγνωστο άτομο; Πώς το προσεγγίζεις; Είναι σωστό να το προσεγγίσεις; Είναι του χαρακτήρα σου να τον προσεγγίσεις και άλλα τέτοια κουφά. Λοιπόν, τα πράγματα είναι απλά για τους ανοιχτού τύπου χαρακτήρες. Είμαι σίγουρη ότι θα βρουν χίλιους δυο τρόπους και δικαιολογίες έστω και από το πουθενά για να μιλήσουν στο άτομο αυτό. Τα πράγματα τώρα είναι πολύ πιο περίπλοκα για κλειστού τύπου χαρακτήρες. Τι εννοώ με αυτό; Σπανίως, θα βρουν το θάρρος ή έστω το θράσος για να μιλήσουν με τον άγνωστο γκόμενο. Τι επιλογές έχουν; Να περιμένουν το άγιο πνεύμα να φωτίσει το άλλο άτομο να κάνει αυτός το βήμα….. Κάτσε γάρε ψόφα ένα πράμα! Η διεκδίκηση όμως είναι ένα επιδόρπιο που ενώ φαντάζει ελκυστικό μπορεί να αποδειχτεί άνθρακες ο θησαυρός! Κατά συνέπεια ίσως γλυτώσουμε από μετέπειτα οδυνηρές καταστάσεις. Βεβαίως, με αυτό το σκεπτικό ίσως δεν μάθουμε να ζούμε ποτέ! Διότι με απλά μαθηματικά αν δεν ρισκάρεις δύσκολα κερδίζεις. Καλά τώρα που κολλούν να μαθηματικά ούτε εγώ που το γράφω δεν ξέρω. Από ό,τι καταλάβατε έμπνευση γιοκ σήμερα, πέντε μαλακίες στο τετράγωνο και μετά βάλτου ρίγανή, με προδιαγραφές γαμησέ τα!

Τι άλλο απομένει;

Τίποτα! Όλοι πρόσφυγες στα σπίτια τους και εμείς στα δικά μας!

Τα φιλιά μου

Βιολογικές ανάγκες σε ανύποπτο χρόνο!

Όταν λέμε πως ο άνθρωπος πρέπει να ικανοποιεί τις όποιες φυσικές, βιολογικές του ανάγκες το εννοούμε! Τα συγχαρητήρια μας στον νεαρό της φώτο που δεν έχει κολλήματα και γίνεται ένα με τη φύση! Προσφέρω την αμέριστη συμπαράσταση μου, διότι πολύ απλά ο άνθρωπος έπρεπε να κατουρήσει και στην τελική κατούρησε, ασχέτως των σωστών τρόπων συμπεριφοράς που υποτίθεται τα μέλη κάθε κοινωνίας υιοθετούν κατά κόρον!

p.s. Για ευνόητους λόγους τα νούμερα του αυτοκινήτου δεν αποκαλύπτονται! Μην κατηγορηθώ κιόλας για παραβίαση προσωπικών δεδομένων!

Ιδού η απορία!

Η ώρα είναι 3,39μ.μ. ακριβώς! Είμαι απόγευμα στη δουλειά, άρα αυτό σημαίνει πως σχολάω στις 6μ.μ.! Καλά μιλάμε είμαι πτώμα! Σήμερα, τρομάρα μου, αποφάσισα να κάνω όσες εκκρεμότητες αμελούσα να κάνω εδώ και καιρό! Αποτέλεσμα: Νιώθω λες και εργάστηκα σε χωράφι. Δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου, και νομίζω θα αποκοιμηθώ πάνω στην καρέκλα! Και όλα αυτά με κάνουν να σκέφτομαι διάφορα. Από τη μια, νιώθω ανακούφιση που τα τελείωσα όλα αυτά, και από την άλλη σκέφτομαι τι στο διάολο κάνω εδώ! Τελικά, η επιλογή επαγγέλματος είναι μια από τις δυσκολότερες επιλογές στη ζωή μας. Από πολύ μικρή ηλικία μας ζητούν να αποφασίσουμε για τη μετέπειτα επαγγελματική μας πορεία και ως επί το πλείστον τα κάνουμε μαντάρα.

Δεν μπορώ να πω ότι η δική μου δουλειά έχει άμεση επαφή με αυτό που σπούδασα, αλλά οκ κάπως σχετίζονται! Το τραγικό της υπόθεσης όμως είναι ότι πολλές φορές νιώθω πως αν είχα την επιλογή να επιλέξω αυτή τη στιγμή κάποιο επάγγελμα, μάλλον θα έκανα πολύ διαφορετικές επιλογές. Θα ήθελα κάτι πιο δημιουργικό, πιο ενδιαφέρον, κάτι που να με εκφράζει και να μου ταιριάζει πιο πολύ. Ακόμα και αν τα λεφτά δεν ήταν και τόσο καλά, αν μη τι άλλο θα έκανα κάτι που θα το απολάμβανα! Στο κάτω-κάτω της γραφής θα δουλεύουμε μια ζωή, τουλάχιστον, οφείλουμε στον εαυτό μας να περνάμε καλά εν ώρα εργασίας! Μιλάμε μόνο στη σκέψη ότι θα δουλεύω μια ζωή με πιάνει ταχυκαρδία! Έλεος!

Άραγε ο άνθρωπος τι ζητά από τη ζωή; Ιδού η απορία! Στο σημείο αυτό καλό θα ήταν να γίνει ένας πολύ σημαντικός διαχωρισμός! Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Αυτοί που συμβιβάζονται και κάνουν την ίδια ζωή, που κάνει σχεδόν στην ολότητα της η πλειοψηφία των ανθρώπων και από την άλλη οι άνθρωποι που διαφέρουν…, που ζουν τα όνειρά τους, δεν φοβούνται για το τι μέλει γένεσθαι και αγγίζουν τον ουρανό.

Επειδή μάλλον η πρώτη κατηγορία έχει και τα μεγαλύτερα ποσοστά, σημαντικό στοιχείο θα ήταν - μιας και αποφασίζει κανείς να συμβιβαστεί με το κοινωνικό κατεστημένο - να το κάνει με το κεφάλι ψηλά. Δηλαδή κυρίες και κύριοι, τα δύο πολύ σημαντικά συστατικά μιας συμβιβασμένης ζωής είναι τα εξής δύο: επαγγελματική σταδιοδρομία και οικογενειακή ζωή! Αφού θα κάνουμε τη θυσία και θα ακολουθήσουμε το μονόδρομο αυτό, τουλάχιστον ας φροντίσουμε να διαλέξουμε ένα επάγγελμα που γουστάρουμε και ένα σύζυγο που αγαπάμε. Έτσι το πέπλο της ενοχής, για τη ζωή που θα θέλαμε να ζήσουμε αλλά για διάφορους λόγους δεν ζούμε, θα έχει χρώμα ιριδίζον. Άρα τα βράδια, όταν θα ξαπλώνουμε στο κρεβάτι και θα κάνουμε απολογισμό της ζωής μας, θα ξεγελάμε τον εαυτό μας και θα νιώθουμε ικανοποιημένοι με τη ζωή που επιλέξαμε να κάνουμε.

Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στο πειρασμό και να σκεφτεί τι θα γινόταν αν πήγαινε ενάντια στο κατεστημένο και επέλεγε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, χωρίς ευθύνες, υποχρεώσεις και καθήκοντα. Αν επέλεγε δηλαδή τη ζωή ενός ταξιδιώτη, ενός ναυτικού, ενός ανθρώπου που θα τριγυρνούσε από ’δω και απ’ εκεί χωρίς προορισμό, όπου το μόνο που θα τον ένοιαζε είναι να περνά καλά, και να αποκτάει όσες πιο πολλές εμπειρίες μπορεί! Ένα άτομο χωρίς λιμάνι να δένει, ένα άτομο έτοιμο να τα παρατήσει όλα για το όποιο όνειρο έχει καρφωθεί στο μυαλό του τη δεδομένη στιγμή. Ένα άτομο που δεν θα εγκλωβίζεται μέσα σε ανησυχίες για το μέλλον, που θα ρισκάρει, και θα παίρνει τη ζωή όπως ακριβώς πρέπει να είναι, ελευθερία και επιλογή, απορροφώντας με δίψα καθετί που έχει αυτή να του προσφέρει.

Δυστυχώς, όμως, επειδή ο άνθρωπος διακατέχεται έντονα από το αίσθημα της ανασφάλειας, μαθαίνει από μικρή ηλικία να νοιάζεται υπέρ του δέοντος για το μέλλον του. Αυτό έχει ως συνεπακόλουθο ένα σωρό «πρέπει», προσπαθώντας να οικοδομήσει σε όσο πιο γερά θεμέλια γίνεται το μετέπειτα μέλλον του. Ασχέτως, αν αυτό σημαίνει να μην ζει ποτέ το τώρα, αφού μοναδικός του προορισμός είναι το μέλλον, που για κάποιο περίεργο λόγο δεν έρχεται ποτέ. Πάντα, αναβάλλουμε αυτό που θέλουμε σήμερα για το αύριο, διότι πολύ απλά σήμερα είτε δεν έχουμε χρόνο, είτε δεν βαστούμε λεφτά, είτε έχουμε άλλες υποχρεώσεις ή δεσμεύσεις. Έτσι περνάνε οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες και εμείς μένουμε με την προσδοκία του αύριο.

Και μια μέρα, με ρυτιδιασμένο μέτωπο, προσπαθούμε να βρούμε τι ήταν αυτό που πήγε λάθος, εφόσον τα είχαμε προγραμματίσει όλα με κάθε λεπτομέρεια. Προσπαθούμε να εντοπίσουμε τις στιγμές που νιώσαμε πραγματικά ευτυχισμένοι και ελεύθεροι, και συνειδητοποιούμε πως αυτές οι στιγμές ήταν πολύ λίγες. Και όμως, το κουρασμένο μας σώμα δεν έχει πια δυνάμεις για να βρει το κουράγιο να ζήσει όπως ήθελε πραγματικά να ζήσει και όχι όπως το επέβαλλαν οι εκάστοτε κανόνες.

Και τι απομένει στην τελική; Μια καταβεβλημένη ματιά, ένα καταπονημένο βλέμμα, αγναντεύοντας τους δείκτες του ρολογιού, που μας έκλεψε μέσα από τα χέρια μια ολάκερη ζωή, έχοντας πάνω τη δική μας υπογραφή συναίνεσης….

No comments

Ένα ταξίδι, μια δέσμη φωτός
Μια στιγμή ανυπαρξίας, ένα φεγγάρι θολό
Ένα φιλί, στιγμή ουτοπική
Τα χνάρια σου ζητάω, μα εσένα δεν ρωτάω

Σιωπή μην μιλάς, τον πόνο δεν ξεχνάς
Η ανάμνηση ζητά τη μελωδία να βαρά
Εσύ καληνύχτα να πεις λησμονάς
Τ’ αγέρι καλεί τη ψυχή σου να πιει
Εγώ να ψάχνω στο χώμα να βρω
Φαιά ουσία, σιγή, παραφωνία

Διάλογος κωφός, κι εσύ ουρανός
Αλμύρα μην ταξιδεύσεις, το φως μην γυρέψεις
Πλάνη μην με συντροφεύεις, την ύπαρξη άσε να αγναντεύει
Μονόλογος πικρός, κι εγώ ναυαγός

Ποιος θέλει να ελευθερωθεί από τα δεσμά του....

Όπως ίσως κάποιοι γνωρίζετε ο Σενέρ Λεβέντ είναι ένας Τουρκοκύπριος δημοσιογράφος, για τον οποίο τρέφω μια ιδιαίτερη συμπάθεια, εκτίμηση και σεβασμό προς το έργο που έχει επιτελέσει μέχρι τώρα.

Χτες, διάβασα ένα από τα καλύτερα σχόλια που έκανε ποτέ! Αξίζει να ρίξετε μια ματιά. Προσωπικά συμφωνώ απόλυτα. Δεν θα το σχολιάσω περαιτέρω διότι το κείμενο μιλά απο μόνο του. Το παραθέτω αυτούσιο:

"Ο άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του όταν καταφέρει να βγει από το πέλαγος του φόβου. Απελευθερώνεται όταν νικήσει τους φόβους του. Ο καθένας είναι ελεύθερος στο βαθμό που έχει νικήσει τους φόβους του. Πόσο άτοπος και χωρίς νόημα είναι ο φόβος σε μια ζωή που αναπόφευκτα θα τελειώσει με το θάνατο. Η συνεχής προφύλαξη από τους κινδύνους και ο φόβος να μη χάσετε κάτι, σας καθιστά όμηρους. Δοκιμάσατε ποτέ να απαλλαχθείτε από όλους τους φόβους σας; Όσοι δεν γεύτηκαν αυτή την ευχαρίστηση δεν έχουν ζήσει μιαν πραγματική και ευτυχισμένη ζωή. Ζείτε συνεχώς όπως θέλουν οι άλλοι. Όχι όπως εσείς θέλετε. Για εσάς είναι πολύ πιο σημαντικές οι απόψεις των άλλων για το άτομό σας, παρά οι δικές σας οι απόψεις για τον εαυτό σας. Μπορεί να είστε όπως θέλουν εκείνοι, αλλά δεν μπορείτε να είστε αυτοί που θέλετε εσείς. Θεωρείτε πως ελευθερία είναι να κάνετε αυτό που θέλετε. Το ουσιαστικό, όμως, είναι να μην κάνετε αυτό που δεν θέλουν εκείνοι. Σκεφτήκατε καθόλου τι υπομείνατε για να αποκτήσετε όλα αυτά που έχετε μέχρι σήμερα; Εργαστήκατε πολύ. Πετύχατε πολύ, έτσι δεν είναι; Υλοποιήθηκαν όλα σας τα όνειρα. Αποκτήσατε χρήματα και θέσεις. Αλλά πάλι νιώθετε αναγκασμένοι να καλοπιάνετε κάποιους και να περνάτε καλά με κάποιους, έστω και αν δεν σας αρέσουν. Υπάρχουν τηλεφωνήματα που δεν μπορείτε να απορρίψετε, παρά το γεγονός ότι σας ενοχλούν. Όσο άνετα συνομιλείτε με εκείνους που διοικείτε, άλλο τόσο υποκύπτετε μπροστά σε εκείνους που σας διοικούν. Τα χρήματά σας δεν σας κάνουν ελεύθερους. Η δε υψηλή θέση που κατέχετε σας καθιστά περισσότερο όμηρους. Νοσταλγείτε τα περασμένα που δεν είχατε απολύτως τίποτα να χάσετε. Πόσο θαρραλέοι και άφοβοι ήσασταν, έτσι δεν είναι; Ακόμη και εσείς θυμάστε με έκπληξη εκείνο σας το θάρρος.

Ο άνθρωπος βρίσκει τον εαυτό του όταν καταφέρει να βγει από το πέλαγος του φόβου. Ο καθένας είναι ελεύθερος στο βαθμό που έχει νικήσει τους φόβους του. Από τη στιγμή που γεννιέστε είστε περικυκλωμένοι. Νόμοι και κανονισμοί. Ήθη και έθιμα. Και όρια που έθεσαν για εσάς εκείνοι που έζησαν πριν από εσάς. Σας προστάζουν συνεχώς να φοβάστε. Όταν μεγαλώσετε αντιλαμβάνεστε ότι πάντα σας απαγόρευαν να κάνετε τα πράγματα που θέλατε πιο πολύ. Η ελευθερία, που μοιάζει με γαρύφαλλο την ώρα που στέκεστε σε μια έρημη παραλία και κοιτάτε το άπειρο, χάνετε μέσα απ’ τα χέρια σας όταν επιστρέφετε ανάμεσα στους τοίχους από μπετόν. Αφήνει τη θέση της στο φόβο. Τα ψέματά σας, τα ψεύτικά σας χαμόγελα και ακόμη και οι λέξεις αγάπης που προσπαθείτε να βρείτε, είναι όλα προϊόντα του φόβου. Ξαπλώνετε με το φόβο και ξυπνάτε με την ανησυχία. Δεν είστε εσείς εκείνος που βλέπετε στον καθρέφτη. Ο πραγματικός σας εαυτός που βρίσκεται μέσα στην ψυχή σας καραδοκεί για να σπάσει το σιδερένιο του κλουβί και να πεταχτεί έξω. Δεν τον αφήνετε, όμως. Διότι εσείς είστε ο δεσμοφύλακας της ψυχής σας.

Ουσιαστικά, η ελευθερία δεν αποτελεί επιλογή για εσάς, επειδή έχετε συνηθίσει να ζείτε μαζί με το φόβο. Νομίζετε πως η αμηχανία σας είναι ελευθερία. Μακάρι να ήταν έτσι. Για εσάς είναι ωραίο να ονειρεύεται κανείς την ελευθερία και όχι να την γεύεται. Διότι, οι απαγορεύσεις, οι νόμοι και οι φόβοι σας για όλα αυτά έγιναν η θωράκισή σας εδώ και πολύ καιρό. Επειδή σας χρησιμεύουν για να κρύβετε το φόβο σας. Ό,τι υπάρχει που νομίζετε πως δεν μπορείτε να κάνετε λόγω των νόμων και των απαγορεύσεων, δεν θα μπορείτε να το κάνετε ούτε και όταν είστε ελεύθεροι. Μοιάζετε με έναν κατάδικο που πέρασε τη ζωή του στη φυλακή και που νοστάλγησε τον έξω κόσμο, αλλά όταν αφέθηκε ελεύθερος θέλησε να επιστρέψει ξανά στη φυλακή. Το μεγαλύτερο κακό που θα μπορούσε να σας κάνει κάποιος είναι να σας απελευθερώσει από τις απαγορεύσεις και τα ταμπού σας. Να τρυπήσει τη θωράκιση του φόβου σας. Να λύσει τα δεσμά σας. Αν δεν υπάρχει τίποτα που να φοβάστε πια, αυτό σημαίνει πως είστε ελεύθεροι. Μήπως θα θέλατε να σας κάνει κάποιος ένα τέτοιο κακό;".....

Περί σεναρίων ο λόγος...

Σας έχει τύχει να κάθεστε κάπου και να κοιτάτε τους περαστικούς και να προσπαθείτε να φτιάξετε σενάρια για τη ζωή τους; Εγώ το κάνω συχνά αυτό και μην πει κανείς το κλασικό και πολύ μπανάλ “get a life”! Απλά μ΄ αρέσει η όλη φάση! Χεχεχεχ!

Λοιπόν, αυτές τις μέρες έτυχε να παιχτούν ένα-δυο τέτοια σενάρια στο μυαλό μου! Τις προάλλες καθόμασταν σε αγαπημένο στέκι (βλ. αλλού) και σε κάποια φάση η φιλενάδα μου πάει να «εξωτερικεύσει» τις κοινές σε όλους βιολογικές της ανάγκες (κοινώς κατούρημα). Επομένως, έπρεπε να κάνω κάτι μέχρι να έρθει για να μην βαρεθώ. Συνήθως παίζω με το κινητό, αλλά αυτή τη φορά δεν είχα μπαταρία, έτσι έπρεπε να απασχοληθώ με κάτι άλλο! Άρχισα συνεπώς να κοιτώ δεξιά-αριστερά τις ύποπτες φατσούλες του χώρου! Το ενδιαφέρον μου επικεντρώθηκε σε μια νεαρή κοπελίτσα που καθόταν με την παρέα της κάποια τραπέζια παρακάτω. Ήταν στην αγκαλιά του γκόμενου της, αλλά έδειχνε να απέχει, ήταν που λέμε στην κοσμάρα της! Καλά μιλάμε αυτό πάντα μου προκαλεί μια ελαφριάς μορφής κατάθλιψη. Άρχισα να σκέφτομαι τι προβλήματα αντιμετωπίζουν στη σχέση τους κι αν ήταν μαζί επειδή πρέπει ή επειδή απλά έτυχε.

Ίσως κάποτε οι δύο τους να ήταν πολύ ερωτευμένοι, αλλά με το πέρασμα του χρόνου αυτή ένιωθε πως αυτός απομακρυνόταν και αυτός το ίδιο αντίστοιχα για αυτήν. Και επειδή οι άντρες πάντα βρίσκουν τη λύση λίγο πιο εύκολα, αυτός άρχισε να ξενοκοιτάει, ώσπου κάποια άλλη νεαρή του τράβηξε το ενδιαφέρον. Η δικιά μας σε κάποια φάση αντιλήφθηκε τι έπαιζε πίσω από την πλάτη της και του δήλωσε οριστικά και κάθετα πως θέλει να χωρίσει. Αυτός ερχόμενος αντιμέτωπος προ τετελεσμένων γεγονότων, συνειδητοποίησε πως δεν θέλει να τη χάσει και πως πραγματικά την αγαπά. Μετά από πολλές προσπάθειες, με επιμονή και αρκετό θράσος θα έλεγα εγώ, καταφέρνει να την πείσει να σμίξουν ξανά. Βεβαίως, όταν ο καθρέφτης σπάσει ποτέ τίποτα δεν είναι ίδιο. Γι’ αυτήν στην πραγματικότητα, όλα τέλειωσαν εκείνο το βράδυ που έμαθε πως αυτός την απατάει… Θα συνεχίσει να χάνεται στην κοσμάρα της για λίγο καιρό ακόμη, μέχρι μια μέρα να πει δεν νιώθω τίποτα πια και τότε οι δρόμοι τους αναγκαστικά θα χωρίσουν….

Από την άλλη, μπορεί να παίζει και η εξής πιθανότητα: Αυτή να ήταν τρελά ερωτευμένη με κάποιον άλλο νεαρό, αλλά αυτός να μην της έδινε ποτέ φτερά για να πετάξει… Αυτή για αρκετό καιρό, περίμενε για ένα του βλέμμα, ένα του χάδι, μέχρι που συνειδητοποίησε πως δεν θα της τα έδινε ποτέ, τουλάχιστον, με τον τρόπο που αυτή ήθελε. Ίσως να την θυμόταν κάποια βράδια, που ένιωθε μόνος, αλλά με το πρώτο φως του ήλιου, αυτός ξυπνούσε σε μια άλλη πραγματικότητα, όπου αυτή δεν ήταν εκεί. Και έφευγε ξανά μέχρι την επόμενη κρίση μοναξιάς του… Σιγά-σιγά αυτή κατάλαβε πως το όνειρο της έμπαζε νερά και έπρεπε να κολυμπήσει στη στεριά, αν δεν ήθελε να πνίγει. Έκανε πέτρα την καρδιά της, σκότωσε τα όνειρα της και προχώρησε, άλλαξε μονοπάτι, και άρχισε να νιώθει καλά… Στη διαδρομή γνώρισε το νεαρό, που μπορεί να μην της ξυπνούσε το πάθος που ένιωθε για τον άλλο, όμως ήταν εκεί, τον ένιωθε εκεί… Καμιά φορά παρασύρεται και χάνεται στον κόσμο της, σκεφτόμενη διάφορα, όμως, ξέρει πως αυτός τώρα είναι το λιμάνι της, ο νεαρός που την έχει αγκαλιά...

Και ξαφνικά η φιλενάδα μου επιστρέφει, τέλος στα σενάρια. Τώρα, θα ασχοληθούμε με τη δική μας ζωή και προπαντός με τη μαλακία που μας δέρνει!

Τα φιλιά μου!

Ενόψει Πάσχα...

Μέρες που είναι δεν μπορείς παρά να σκέφτεις τη σύνδεση που υπάρχει μεταξύ θείου και ανθρώπου... Η θρησκευτική πίστη κάνει τον άνθρωπο καλύτερο ή χειρότερο; Εξευγενίζει την ψυχή μας ή την σκλαβώνει; Το ερώτημα αυτό δεν έχει μονοδιάστατη απάντηση, και προφανώς εξαρτάται απο τις αντιλήψεις και αξίες του εκάστοτε ατόμου που καλείται να το απαντήσει.

Η θρησκευτική πίστη αντλεί τη δύναμή της από την πρόσβαση που, απλόχερα ή μη, προσφέρει το ποιμνιό στην Κεφαλή της εκκλησιαστικής αυτής κοινότητας. Με την παραδοχή της συμμετοχής μας στην κοινότητα, που ονομάζεται εκκλησία, συνειδητά δίδουμε το δικαίωμα στους έχοντες την εξουσία στην πυραμίδα της ιεραχίας της κοινότητας, να ασκούν αυστηρό έλεγχο στην επιλογή των πραξεών μας (βλ. ο χαρακτηρισμός αμαρτωλός, ανάγκη μετάνοιας). Η κοινότητα της εκκλησίας παύει να έχει οποιοδήποτε δικαίωμα, από τη στιγμή που επιλέγουμε την αποχώρησή μας από το θρησκευτικό ποίμνιό της.

Η χριστιανοσύνη, με φιλοσοφικούς όρους, αποτελεί ένα ηθικό σύστημα, με εμφανείς αδυναμίες. Προσωπικά, δεν έχω σκοπό να εισέλθω σε αξιολόγηση των αδυναμιών αυτών, παρά μόνο σε επισημάνσεις, εφόσον στην πραγματικότητα η ηθικότητα σχετίζεται με υποκειμενικές έννοιες και όχι καθολικές, με αμφιλεγόμενο περιεχόμενο. Το ηθικό αυτό σύστημα κινείται σε ένα φαύλο κύκλο, με περιοριστικές παραμέτρους και πραγματεύεται την αξία της ζωής ως απόλυτη αξία και το αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα της ελεύθερης βούλησης. Από τη μια πλευρά, ενώ έχεις το δικαίωμα της ελεύθερης επιλογής, από την άλλη η οποιαδήποτε παρέκκλιση έναντι του λόγου του Θεού, έχει ως αποτέλεσμα την αιώνια καταδίκη σου. Ο άνθρωπος κάτω από τη σκέπη της άγρυπνης χριστιανοσύνης δεν είναι τίποτα άλλο από μια μαριονέττα σε ένα επιχρυσομένο κουτί, με περιορισμένες κινήσεις που ονομάζονται ελεύθερη βούληση. Οποιαδήποτε προσπάθεια δραπέτευσης αναγνωρίζεται ως αμαρτία και έχει ως επακόλουθο την εκδίκηση του Θεού. Βασικά είσαι μέρος ενός παιχνιδιού, που πρέπει να παίζεις βάσει των κανόνων, των δικών τους κανόνων.

Από την άλλη, θα μπορούσε κανείς να αναγνωρίσει μέσα στο λόγο του Θεού την απόλυτη ισότητα όλων των ανθρώπων, αφού ενώπιον του όλοι είναι ίσοι. Η διακήρυξη της πεποίθησης να αγαπάς τον άλλο, όπως ακριβώς αγαπάς τον εαυτό σου, αποτελεί τον ανώτερο εξευγενισμό του πνεύματος, που μπορεί να επιτύχει ο άνθρωπος, νικώντας κάθε υλική του εξάρτηση στο κοσμικό κοινωνικό γίγνεσθαι. Αυτό, όμως, πρέπει να επιτυγχάνεται ως αυτοσκοπός, ανεξαρτήτως οποιωνδήποτε κινήτρων και προθέσεων π.χ. δεν κλέβω για να πάω στον παράδεισο, αλλά δεν κλέβω διότι δεν θα ήθελα να με κλέψουν.

Η χριστιανοσύνη πραγματεύεται, επίσης, την αιώνια σύγκρουση αντιθετικών δυνάμεων, π.χ. καλού-κακού, δυνατού-αδυνάτου, αμαρτωλός-χριστιανός. Πρόκειται, όμως, για έννοιες που το περιεχόμενό τους ορίζεται με βάση το λόγο του Θεού, πλαισιωμένος από έλλειψη κατανόησης της ανθρώπινης αδυναμίας. Ο χριστιανικός λόγος τελικά σχετίζεται με την επίτευξη του ανθρώπου να αγγίξει το θείο, έχοντας κατακτήσει την απόλυτη αυτοκυριαρχία έναντι της σαρκικής ηδονής ή αποτελεί έλλειψη εσωτερικής δύναμης να παλέψει κανείς για επιβολή και κατάκτηση της επίγειας εξουσίας, αναγνωρίζοντας στον εαυτό του τις ιδιοτήτες του αδυνάτου και του ανίκανου να αντιδράσει στην όποια πάλη με τους ισχυρούς; Δεν έχω απάντηση....


Αυτό που μπορώ να πω είναι πως η πίστη αποτελεί προσωπική υπόθεση, και ουδόλως σχετίζεται με την Κεφαλή της Εκκλησίας. Ο άνθρωπος πρέπει να ψάξει μέσα του να βρει απαντήσεις, έστω και αν αποφασίσει πως καθοδηγητής του στο εσωτερικό αυτό ταξίδι θα είναι ο λόγος του Θεού. Ο καλύτερος ερμηνευτής του λόγου του Θεού είναι ο εκάστοτε άνθρωπος, που επικαλείται το όνομά του και όχι οι προβοκάτορες της εκκλησίας.

Προσθήκη στις 7/4:
Διάβασα πριν από λίγο, αφού έγραψα το ποστ αυτό, το εξής ενδιαφέρον άρθρο:

Παραθέτω επιλεγμένα κομμάτια...

- Τι ήταν εκείνο που καθιέρωσε τη χριστιανική πίστη;

«Ήταν ότι ξαφνικά ο Θεός, που στις άλλες θρησκείες βρίσκεται έξω από τον κόσμο και ορίζει με τη θέλησή του απ' έξω και από μακριά τα πράγματα, εδώ μπαίνει στον κόσμο, δίνει μια αίσθηση και μια πραγματικότητα ελευθερίας, άγνωστης στους ανθρώπους τού τότε. Όταν ο Θεός είναι σαν και μένα, τότε έχω ένα πρότυπο μέσα μου και, αντί να μοιάζω με τα πράγματα που είναι απέναντί μου, κοιτάζω να ολοκληρώσω την εσωτερική μου πραγματικότητα. Έδωσε, με άλλα λόγια, μια μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στον άνθρωπο, ζητούσε απ' αυτόν υπευθυνότητα, αυτοσεβασμό - κάτι επαναστατικό για τα χρόνια εκείνα. Αυτή ήταν η μεγάλη του δύναμη, δεδομένου ότι οι πίστεις της εποχής κατέρρεαν, επειδή ακριβώς δεν έδιναν λύσεις σε βαθύτερες αγωνίες των ανθρώπων».

- Εκείνα που γεννούν τα περισσότερα ερωτηματικά είναι τα θαύματα. Πώς εξηγούνται, χωρίς να προσβάλλεται η νοημοσύνη μας;

«Τα θαύματα εξηγούνται απλοϊκά, με την ιδέα τής υπερφύσιν επεμβάσεως του Θεού στον κόσμο που ο ίδιος δημιούργησε. Το ότι μια θεία ενέργεια διορθώνει τη φύση του κόσμου, σημαίνει ότι η κοσμική δημιουργία παύει να αποτελεί θαύμα, ότι το αφύσικο γεγονός επικρατεί του δημιουργικού θείου ενεργήματος και της μεταμορφωτικής του σημασίας. Αντίθετα, ως σύμβολο μιας καινούργιας ζωής, το θαύμα διακρίνεται από την αφύσικη εξωτερική του εκδήλωση, εξ ου και τα ίδια τα Ευαγγέλια είναι πρώτα σημείο του Θεού προς τους ανθρώπους και δευτερευόντως γεγονός φυσικά ανεξήγητο ("τέρας"). Τα "σημεία" είναι συμβολικά γεγονότα με ορισμένο πνευματικό βάθος, το οποίο δηλώνει συνήθως την ήττα του κακού - τα "τέρατα" είναι εκπληκτικά γεγονότα, παράδοξα, τα οποία δεν έχουν καμία πνευματική σημασία. Τα θαύματα, λοιπόν, έχουν αξία αν τα καταλάβουμε ως πυρήνες νοήματος, γύρω από τους οποίους γίνεται μια καλύτερη κατανόηση της ήττας του κακού πάνω στη Γη».

- Ποιο είναι το μήνυμα της χριστιανικής πίστεως;

«Το μήνυμα είναι η αγάπη στη βασιλεία του Θεού. Ο Ιησούς λέει: "Άνοιξε τόσο, ώστε να χωρέσεις όλους τους άλλους". Γιατί η ανθρώπινη έκπτωση οφείλεται στη στενότητά μας, στην τσιγκουνιά που χαρακτηρίζει τον άνθρωπο και τον κάνει να είναι τόσο αρπαγμένος από τον εαυτό του, ώστε να πεθαίνει ψυχικά πριν από το βιολογικό του θάνατο».


- Μελετώντας τα ευαγγελικά κείμενα, διαπιστώσατε αντιφάσεις ή πράγματα που δεν μπορούν να εξηγηθούν με τη λογική;

«Έχουμε πολλά πράγματα τα οποία είναι ασυμβίβαστα μεταξύ τους. Αλλά αυτό το ξέρουμε και δεν θεωρούμε ότι έχει καμιά ιδιαίτερη σημασία ως προς την ιστορικότητα των βασικών γεγονότων. Απλώς τα Ευαγγέλια έχουν γραφτεί πολύ αργότερα. Είναι κείμενα πίστεως και όχι κείμενα Ιστορίας, και βασίζονται σε μαρτυρίες πίστεως τις οποίες καλούνται οι πιστοί, με τη δική τους πίστη, να ζήσουν».

ΣΤΕΛΙΟΣ ΡΑΜΦΟΣ - Εφημερίδα ΠΟΛΙΤΗΣ: «Η κοινωνία μας ζει στο 2007 και η Εκκλησία μας στο 1340», ΣΕΛ.68, 7/4/04

Sepultura live in Cyprus! Σιγά μην το άφηνα ασχολίαστο!

Περίμενα τη συγκεκριμένη μέρα δυο περίπου χρόνια. Μέσα μου όμως δεν πίστευα πως θα ζούσα τη μέρα αυτή! Ο λόγος για τη συναυλία των SEPULTURA στις 30/3 στην Κύπρο! Όταν ήμουν UK οι SEP έπαιξαν 2-3 φορές, αλλά για διάφορους λόγους, όσο κι αν το επιθυμούσα, δεν τα κατάφερα να τους δω! Φεύγοντας από εκεί το πήρα απόφαση (με βαριά καρδιά εννοείται ε!) πως πολύ απλά έχασα την ευκαιρία! Ακούγοντας όμως ότι θα έπαιζαν στην Κύπρο, νόμιζα πως ήταν μια φάρσα! Ένα event που στην τελική θα ακυρωνόταν, όπως έχει γίνει άλλωστε τόσες φορές με τέτοιου είδους διοργανώσεις! Και όμως κυρίες και κύριοι δεν ήταν! Καλά μιλάμε η χαρά μου δεν περιγραφόταν! Κάποτε διάβασα σε ένα βιβλίο του Πάολο Κοέλο ότι όταν θες κάτι πραγματικά ολόκληρο το σύμπαν συνωμοτεί για να το αποκτήσεις! Όταν το πρωτοδιάβασα αυτό μου φάνηκε πολύ ηλίθιο και κάπως ουτοπικό! Μετά τη συναυλία όμως πραγματικά ένιωθα πως κάτι τέτοιο έγινε στην περίπτωση μου! Μα να παίξουν οι SEP στην Κύπρο;;;; Ασύλληπτο! Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα!

Εκείνη τη μέρα πήρα άδεια και από τις δύο δουλειές! Δεν είχα όρεξη! Περίμενα απλά να νυχτώσει! Κατά τις δύο η ώρα πήρα ένα sms από ένα φίλο, που μου έλεγε πως οι SEP θα έδιναν το παρών τους στο music store PLAY στη Μακαρίου! Έπρεπε να πάω! Έπρεπε να τους δω! Το χρωστούσα στον εαυτό μου! Μιλάμε μέσα σε δύο ώρες έκανα αποτρίχωση (ναι κάνω και τέτοια!), μπάνιο, ίσιωσα μαλλί, ντύθηκα και έφυγα! Θυμάται κανείς πως νιώθεις την πρώτη μέρα του σχολείου; Κάπως έτσι ένιωθα! Ένα μείγμα ανυπομονησίας και ψιλοάγχους! Περίεργα πράγματα! Άργησα και πίστευα πως δεν θα τους προλάβαινα! Και όμως είχα πάει πριν από αυτούς! Βασικά ήταν παράξενη φάση διότι όπως πήγα να μπω στο κατάστημα, έφτασε το ταξί που τους έφερε! Καλά μιλάμε η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει! Δεν νομίζω να κατάλαβε κανείς πως ένιωθα (και μάλλον δεν ήμουν η μόνη). Παίζοντας το άνετη (τέτοια αυτοσυγκράτηση δεν έχω επιδείξει ποτέ μου! Λέτε να φταίει που μεγαλώνω;;;;), μπήκα μέσα και προσπαθούσα να βρω κάποιο χώρο να σταθώ. Δεν έβλεπα τίποτα όμως! Έτσι πήρα τη μεγάλη απόφαση να καθίσω στα σκαλιά ακριβώς απέναντι τους! Μιλάμε τους έβλεπα πεντακάθαρα! Άσε που ξεχώριζα από μίλια μακριά εφόσον όλοι ήταν ντυμένοι στα μαύρα εκτός από μένα και το συγκρότημα! Ξέρετε λόγω image οι Κύπριοι πήραν πολύ σοβαρά το είδος της μουσικής που ακούουν! Λοιπόν, ακολούθησαν κάποιες ερωτήσεις, κάποιες απαντήσεις! Και εγώ εκεί να τους κοιτάζω σαν υπνωτισμένη! Μιλάμε ο Andrea έχει τα πιο ευγενικά μάτια που έχω δει ποτέ στη ζωή μου! Ένιωθα έφηβη ξανά! Απλά ήταν ένα όνειρο που εκπληρωνόταν! Τους είχα δει τόσες φορές σε video clip, αλλά δεν πίστευα πως θα τους έβλεπα face to face! Για να μην τα πολυλογώ σαν χαζό κοριτσόπουλο πήγα και πήρα την υπογραφή τους! Μου υπέγραψαν το εισιτήριο και το καινούριο άλμπουμ! Anw τρεχτή τρεχτή έφυγα για να πάω να ετοιμαστώ για τη συναυλία!

Στις 8 ήμουν εκεί! Οι πόρτες άνοιγαν στις 8.30! Αμ δε! Περίμενα μέχρι τις 9,30, στριμωγμένη ανάμεσα σε δεκάδες πανύψηλους άντρες, που είχαν τη φαεινή ιδέα να καπνίσουν κιόλας! Σάμπως και δεν έφτανε που ήμασταν στριμωγμένοι σαν σαρδέλες! Σάμπως και εγώ το φτωχό, μπορούσα να αναπνεύσω! Και σοβαρά δεν ξέρω αν φταίει το γεγονός πως εγώ είμαι κοντή ή έτυχε όλοι οι ψηλοί μεταλλάδες της Κύπρου να έρθουν στη συναυλία, πάντως, όπως και να έχει εγώ ήμουν στα πρόθυρα νευρικής κρίσης! Αν δεν έπαιζαν οι SEP θα έφευγα με χίλια! Έλεοςςςςςςςςς! Το καλό αρχίσαμε κουβέντα με τα παιδιά εκεί, σπάσαμε πλάκα και έμαθα και πόσα πάει ένα γραμμάριο χόρτου! Oups! Αστειεύομαι!

Και ναι κάποτε οι πύλες του παραδείσου άνοιξαν! Μπήκα μέσα από τους πρώτους! Ε….. τόση ταλαιπωρία για το τίποτα;;;; Μπα! Δεν σφάξανε!

Αρχικά, βγήκαν οι BLYND και μετά οι ARMAGGEDON! Δεν θα μιλήσω για αυτούς διότι το θέμα μου είναι άλλο! Ο bassistas όμως των Armaggedon μου άρεσε αρκετά θα έλεγα! Όλοι τους έδειχναν να το απολαμβάνουν και εγώ το ίδιο!


Και ναι κάποτε βγήκανε οι SEP! Έχω δει live τους Machine head και Lamb of god, αλλά μπροστά στους SEP έμοιαζαν ερασιτέχνες! Δεν ξέρω αν φταίει που μ΄ αρέσουν τόσο πολύ, αλλά έπαθα την πλάκα μου! Μιλάμε όλα τα λεφτά! Πραγματικά όμως! Ήταν απίστευτα γαμάτοι! Ήταν θεϊκοί! Απίστευτοι! Καταπληκτικοί! Ανεπανάληπτοι! (Πού είσαι ρε Μπάμπη -βλ. Μπαμπινιώτης- όταν σε χρειάζομαι!). Ο Andrea είχε τόσο πάθος που ζήλεψα τη φλόγα που έκαιγε μέσα του! Ο Derrick καταπληκτικός στη σκηνή, ξέρει να κερδίζει το κοινό και να το κάνει να τρελαίνεται! Ο Paulo σου εμπνέει σεβασμό και ο Jean όταν παίζει ντραμς πραγματικά ξεφεύγει! Τι να πω άλλο; Νιώθω πως μιλώντας για αυτό θα το μειώσω! Ένα από τα καλύτερα βράδια της ζωής μου! Μια εμπειρία αξέχαστη, μοναδική! Έκλεινα τα μάτια και προσπαθούσα να αποτυπώσω την όλη φάση που εξελισσόταν μπροστά στα μάτια μου, μέσα στη ψυχή μου! Ακούγομαι υπερβολική; Ίσως! Όμως τέτοια έντονα συναισθήματα είχα χρόνια να νιώσω! (τα σχόλια περί οργασμού παρακαλώ να διαγραφούν από τη μνήμη σας!).

Μια νύχτα τόσο μαγική ολοκλήρωσε ένα κύκλο που έμοιαζε ατελείωτος στο μυαλό μου! Ένα μεγάλο ευχαριστώ! Σε ποιον; Σε αυτούς!

Τα φιλιά μου!