Περί σεναρίων ο λόγος...

Σας έχει τύχει να κάθεστε κάπου και να κοιτάτε τους περαστικούς και να προσπαθείτε να φτιάξετε σενάρια για τη ζωή τους; Εγώ το κάνω συχνά αυτό και μην πει κανείς το κλασικό και πολύ μπανάλ “get a life”! Απλά μ΄ αρέσει η όλη φάση! Χεχεχεχ!

Λοιπόν, αυτές τις μέρες έτυχε να παιχτούν ένα-δυο τέτοια σενάρια στο μυαλό μου! Τις προάλλες καθόμασταν σε αγαπημένο στέκι (βλ. αλλού) και σε κάποια φάση η φιλενάδα μου πάει να «εξωτερικεύσει» τις κοινές σε όλους βιολογικές της ανάγκες (κοινώς κατούρημα). Επομένως, έπρεπε να κάνω κάτι μέχρι να έρθει για να μην βαρεθώ. Συνήθως παίζω με το κινητό, αλλά αυτή τη φορά δεν είχα μπαταρία, έτσι έπρεπε να απασχοληθώ με κάτι άλλο! Άρχισα συνεπώς να κοιτώ δεξιά-αριστερά τις ύποπτες φατσούλες του χώρου! Το ενδιαφέρον μου επικεντρώθηκε σε μια νεαρή κοπελίτσα που καθόταν με την παρέα της κάποια τραπέζια παρακάτω. Ήταν στην αγκαλιά του γκόμενου της, αλλά έδειχνε να απέχει, ήταν που λέμε στην κοσμάρα της! Καλά μιλάμε αυτό πάντα μου προκαλεί μια ελαφριάς μορφής κατάθλιψη. Άρχισα να σκέφτομαι τι προβλήματα αντιμετωπίζουν στη σχέση τους κι αν ήταν μαζί επειδή πρέπει ή επειδή απλά έτυχε.

Ίσως κάποτε οι δύο τους να ήταν πολύ ερωτευμένοι, αλλά με το πέρασμα του χρόνου αυτή ένιωθε πως αυτός απομακρυνόταν και αυτός το ίδιο αντίστοιχα για αυτήν. Και επειδή οι άντρες πάντα βρίσκουν τη λύση λίγο πιο εύκολα, αυτός άρχισε να ξενοκοιτάει, ώσπου κάποια άλλη νεαρή του τράβηξε το ενδιαφέρον. Η δικιά μας σε κάποια φάση αντιλήφθηκε τι έπαιζε πίσω από την πλάτη της και του δήλωσε οριστικά και κάθετα πως θέλει να χωρίσει. Αυτός ερχόμενος αντιμέτωπος προ τετελεσμένων γεγονότων, συνειδητοποίησε πως δεν θέλει να τη χάσει και πως πραγματικά την αγαπά. Μετά από πολλές προσπάθειες, με επιμονή και αρκετό θράσος θα έλεγα εγώ, καταφέρνει να την πείσει να σμίξουν ξανά. Βεβαίως, όταν ο καθρέφτης σπάσει ποτέ τίποτα δεν είναι ίδιο. Γι’ αυτήν στην πραγματικότητα, όλα τέλειωσαν εκείνο το βράδυ που έμαθε πως αυτός την απατάει… Θα συνεχίσει να χάνεται στην κοσμάρα της για λίγο καιρό ακόμη, μέχρι μια μέρα να πει δεν νιώθω τίποτα πια και τότε οι δρόμοι τους αναγκαστικά θα χωρίσουν….

Από την άλλη, μπορεί να παίζει και η εξής πιθανότητα: Αυτή να ήταν τρελά ερωτευμένη με κάποιον άλλο νεαρό, αλλά αυτός να μην της έδινε ποτέ φτερά για να πετάξει… Αυτή για αρκετό καιρό, περίμενε για ένα του βλέμμα, ένα του χάδι, μέχρι που συνειδητοποίησε πως δεν θα της τα έδινε ποτέ, τουλάχιστον, με τον τρόπο που αυτή ήθελε. Ίσως να την θυμόταν κάποια βράδια, που ένιωθε μόνος, αλλά με το πρώτο φως του ήλιου, αυτός ξυπνούσε σε μια άλλη πραγματικότητα, όπου αυτή δεν ήταν εκεί. Και έφευγε ξανά μέχρι την επόμενη κρίση μοναξιάς του… Σιγά-σιγά αυτή κατάλαβε πως το όνειρο της έμπαζε νερά και έπρεπε να κολυμπήσει στη στεριά, αν δεν ήθελε να πνίγει. Έκανε πέτρα την καρδιά της, σκότωσε τα όνειρα της και προχώρησε, άλλαξε μονοπάτι, και άρχισε να νιώθει καλά… Στη διαδρομή γνώρισε το νεαρό, που μπορεί να μην της ξυπνούσε το πάθος που ένιωθε για τον άλλο, όμως ήταν εκεί, τον ένιωθε εκεί… Καμιά φορά παρασύρεται και χάνεται στον κόσμο της, σκεφτόμενη διάφορα, όμως, ξέρει πως αυτός τώρα είναι το λιμάνι της, ο νεαρός που την έχει αγκαλιά...

Και ξαφνικά η φιλενάδα μου επιστρέφει, τέλος στα σενάρια. Τώρα, θα ασχοληθούμε με τη δική μας ζωή και προπαντός με τη μαλακία που μας δέρνει!

Τα φιλιά μου!