Ιδού η απορία!

Η ώρα είναι 3,39μ.μ. ακριβώς! Είμαι απόγευμα στη δουλειά, άρα αυτό σημαίνει πως σχολάω στις 6μ.μ.! Καλά μιλάμε είμαι πτώμα! Σήμερα, τρομάρα μου, αποφάσισα να κάνω όσες εκκρεμότητες αμελούσα να κάνω εδώ και καιρό! Αποτέλεσμα: Νιώθω λες και εργάστηκα σε χωράφι. Δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου, και νομίζω θα αποκοιμηθώ πάνω στην καρέκλα! Και όλα αυτά με κάνουν να σκέφτομαι διάφορα. Από τη μια, νιώθω ανακούφιση που τα τελείωσα όλα αυτά, και από την άλλη σκέφτομαι τι στο διάολο κάνω εδώ! Τελικά, η επιλογή επαγγέλματος είναι μια από τις δυσκολότερες επιλογές στη ζωή μας. Από πολύ μικρή ηλικία μας ζητούν να αποφασίσουμε για τη μετέπειτα επαγγελματική μας πορεία και ως επί το πλείστον τα κάνουμε μαντάρα.

Δεν μπορώ να πω ότι η δική μου δουλειά έχει άμεση επαφή με αυτό που σπούδασα, αλλά οκ κάπως σχετίζονται! Το τραγικό της υπόθεσης όμως είναι ότι πολλές φορές νιώθω πως αν είχα την επιλογή να επιλέξω αυτή τη στιγμή κάποιο επάγγελμα, μάλλον θα έκανα πολύ διαφορετικές επιλογές. Θα ήθελα κάτι πιο δημιουργικό, πιο ενδιαφέρον, κάτι που να με εκφράζει και να μου ταιριάζει πιο πολύ. Ακόμα και αν τα λεφτά δεν ήταν και τόσο καλά, αν μη τι άλλο θα έκανα κάτι που θα το απολάμβανα! Στο κάτω-κάτω της γραφής θα δουλεύουμε μια ζωή, τουλάχιστον, οφείλουμε στον εαυτό μας να περνάμε καλά εν ώρα εργασίας! Μιλάμε μόνο στη σκέψη ότι θα δουλεύω μια ζωή με πιάνει ταχυκαρδία! Έλεος!

Άραγε ο άνθρωπος τι ζητά από τη ζωή; Ιδού η απορία! Στο σημείο αυτό καλό θα ήταν να γίνει ένας πολύ σημαντικός διαχωρισμός! Κατά τη γνώμη μου, υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων. Αυτοί που συμβιβάζονται και κάνουν την ίδια ζωή, που κάνει σχεδόν στην ολότητα της η πλειοψηφία των ανθρώπων και από την άλλη οι άνθρωποι που διαφέρουν…, που ζουν τα όνειρά τους, δεν φοβούνται για το τι μέλει γένεσθαι και αγγίζουν τον ουρανό.

Επειδή μάλλον η πρώτη κατηγορία έχει και τα μεγαλύτερα ποσοστά, σημαντικό στοιχείο θα ήταν - μιας και αποφασίζει κανείς να συμβιβαστεί με το κοινωνικό κατεστημένο - να το κάνει με το κεφάλι ψηλά. Δηλαδή κυρίες και κύριοι, τα δύο πολύ σημαντικά συστατικά μιας συμβιβασμένης ζωής είναι τα εξής δύο: επαγγελματική σταδιοδρομία και οικογενειακή ζωή! Αφού θα κάνουμε τη θυσία και θα ακολουθήσουμε το μονόδρομο αυτό, τουλάχιστον ας φροντίσουμε να διαλέξουμε ένα επάγγελμα που γουστάρουμε και ένα σύζυγο που αγαπάμε. Έτσι το πέπλο της ενοχής, για τη ζωή που θα θέλαμε να ζήσουμε αλλά για διάφορους λόγους δεν ζούμε, θα έχει χρώμα ιριδίζον. Άρα τα βράδια, όταν θα ξαπλώνουμε στο κρεβάτι και θα κάνουμε απολογισμό της ζωής μας, θα ξεγελάμε τον εαυτό μας και θα νιώθουμε ικανοποιημένοι με τη ζωή που επιλέξαμε να κάνουμε.

Βέβαια, κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί στο πειρασμό και να σκεφτεί τι θα γινόταν αν πήγαινε ενάντια στο κατεστημένο και επέλεγε ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, χωρίς ευθύνες, υποχρεώσεις και καθήκοντα. Αν επέλεγε δηλαδή τη ζωή ενός ταξιδιώτη, ενός ναυτικού, ενός ανθρώπου που θα τριγυρνούσε από ’δω και απ’ εκεί χωρίς προορισμό, όπου το μόνο που θα τον ένοιαζε είναι να περνά καλά, και να αποκτάει όσες πιο πολλές εμπειρίες μπορεί! Ένα άτομο χωρίς λιμάνι να δένει, ένα άτομο έτοιμο να τα παρατήσει όλα για το όποιο όνειρο έχει καρφωθεί στο μυαλό του τη δεδομένη στιγμή. Ένα άτομο που δεν θα εγκλωβίζεται μέσα σε ανησυχίες για το μέλλον, που θα ρισκάρει, και θα παίρνει τη ζωή όπως ακριβώς πρέπει να είναι, ελευθερία και επιλογή, απορροφώντας με δίψα καθετί που έχει αυτή να του προσφέρει.

Δυστυχώς, όμως, επειδή ο άνθρωπος διακατέχεται έντονα από το αίσθημα της ανασφάλειας, μαθαίνει από μικρή ηλικία να νοιάζεται υπέρ του δέοντος για το μέλλον του. Αυτό έχει ως συνεπακόλουθο ένα σωρό «πρέπει», προσπαθώντας να οικοδομήσει σε όσο πιο γερά θεμέλια γίνεται το μετέπειτα μέλλον του. Ασχέτως, αν αυτό σημαίνει να μην ζει ποτέ το τώρα, αφού μοναδικός του προορισμός είναι το μέλλον, που για κάποιο περίεργο λόγο δεν έρχεται ποτέ. Πάντα, αναβάλλουμε αυτό που θέλουμε σήμερα για το αύριο, διότι πολύ απλά σήμερα είτε δεν έχουμε χρόνο, είτε δεν βαστούμε λεφτά, είτε έχουμε άλλες υποχρεώσεις ή δεσμεύσεις. Έτσι περνάνε οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες και εμείς μένουμε με την προσδοκία του αύριο.

Και μια μέρα, με ρυτιδιασμένο μέτωπο, προσπαθούμε να βρούμε τι ήταν αυτό που πήγε λάθος, εφόσον τα είχαμε προγραμματίσει όλα με κάθε λεπτομέρεια. Προσπαθούμε να εντοπίσουμε τις στιγμές που νιώσαμε πραγματικά ευτυχισμένοι και ελεύθεροι, και συνειδητοποιούμε πως αυτές οι στιγμές ήταν πολύ λίγες. Και όμως, το κουρασμένο μας σώμα δεν έχει πια δυνάμεις για να βρει το κουράγιο να ζήσει όπως ήθελε πραγματικά να ζήσει και όχι όπως το επέβαλλαν οι εκάστοτε κανόνες.

Και τι απομένει στην τελική; Μια καταβεβλημένη ματιά, ένα καταπονημένο βλέμμα, αγναντεύοντας τους δείκτες του ρολογιού, που μας έκλεψε μέσα από τα χέρια μια ολάκερη ζωή, έχοντας πάνω τη δική μας υπογραφή συναίνεσης….