25 September, 2007

Καββαδίας: Mal du depart

Mal du depart

Θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά, σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.

Για το Μαδράς, τη Σιγγαπούρ, τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ, σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.

Θα πάψω πιά για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πιά ξεχάσει,
κι η μάνα μου, χαρούμενη, θα λέει σ' όποιον ρωτά :
"Ηταν μιά λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει . . . "

Μα ο εαυτός μου μιά βραδιάν εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο, ως ένας δικαστής στυγνός, θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει, κι άφοβα το φταίστη θα χτυπήσει.

Κι εγώ, που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθιά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μιά κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.

ΚΑΒΒΑΔΙΑΣ

Ένα ποίημα που μιλάει στην ψυχή μου, και προσπαθεί να με πείσει για αυτό που μάλλον ποθώ… η δίψα δυσβάστακτη, η δειλία φυλακή. Ένας πόλεμος έχει κηρυχτεί και εγώ ανήμπορη να διαλέξω στρατόπεδο, καταναλώνομαι, σε κρύα σχεδόν αδιάφορα ξεχασμένα βράδια, ψάχνοντας να βρω το άλλο μου εγώ… έχω χαθεί σε δρόμους παράλληλους, χαράζοντας παντού γραμμές για μια ενδεχόμενη επιστροφή. Και ένα πρωινό, με ένα άστρο οδηγό, συνειδητοποιώ πως οι γραμμές με έχουν μπερδέψει και ο δρόμος της επιστροφής έχει σβηστεί. Χαμογελώ πονηρά και χαίρομαι κρυφά μην με πάρει ο δαίμονας αγκαλιά. Θεέ μου αλήθεια έχω χαθεί? Μην με ξυπνήσεις. Άσε με να ταξιδέψω, γιατί μάλλον δεν θ΄αντέξω να δω ξανά αυτές τις κρύες μοναχικές, σχεδόν αποκρουστικές βραδιές. Μια ατελείωτη ευχή, δώσε μου ένα χρυσό ραβδί. μια ουτοπία,μια φυλακή, μια ανοικτή πληγή. Κάνε την ψυχή μου να πετάξει, σε άλλα μέρη να ξαποστάσει. Μονάχα μην με ξυπνάς, ό,τι χτίζω μην το χαλάς...

17 comments:

DARK_ERA said...

Min epistrefeis pote eki poy eisoyn kai efiges. O dromos tis zwhs einai efthis kai aniforikos.

DARK_ERA said...

Parepiptontos h proin moy einai 26;))) Vlepis den exw tetia kolimata egw giagia moy ;)))

DARK_ERA said...

Parepiptontos eisai lefkosiatissa swsta? Eimai apo to dali. Pws ta paei h kypros mas? Thn pethimisa re gamoto

Rakuneta said...
This comment has been removed by the author.
Rakuneta said...

ermm
den exi na kanei me kollimata apla gia diapistwsis!
nai ime leukwsiatisa! dali e? exw ena filo apo ekei ton kwnstantino! ton xeris? :P

neareeeeeeeeeeeeee ta comments ine gia na sxoliazis ta post mou k oxi gia koinwnikes sizitisis! heheheh ayta ginontai diaforetika!
p.x. me email, msn ktl ktl ktl

DARK_ERA said...

Ekana to sxolio moy proto proto. Poly afstirh moy eisai aman:(

Anonymous said...

aystiri den ime! heheheh gkriniara ime! oleeeeeeeeeee!

gkriniaroupoli i xwra mou... :P

Βαγγέλης said...

Αν και η συζήτηση ξέφυγε λίγο από το θέμα του post θα προσπαθήσω να το επαναφέρω. Η ματαιότητα της ζωής που νιώθει ένας ποιητής διότι η ψυχή του είναι πνεύμα ανήσυχο που δεν νιώθει ποτέ πως κατέκτησε την ζωή και η επιθυμία του για ποιήση ακόμη και στην τελευταία του πνοή. Η καθημερινότητα χωρίς την ποιητική του ματιά του μοιάζει πολύ πεζή για να τον γοητεύσει...

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι
μες στην κρύα μου κάμαρα όπως έζησα μόνος
στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε ν' ακούω
και τους γνώριμους θορύβους που σκορπάει ο δρόμος

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι
μέσα σ' έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία
θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να ‘ρθη ο αστυνόμος
θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία

Απ' τους φίλους που παίζαμε πότε-πότε χαρτιά
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: "τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε..."
Θ' απαντήσει άλλος παίζοντας: "Μ' αυτός έχει πεθάνει!"

Μια στιγμή θ' απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι
θε να πουν: "τι ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε..."
και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι

Κάποιος θα' ναι συνάδελφος στα "ψιλά" που θα γράψει
πως "προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην"

Κι αυτή θα ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία
στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες
όπου θα ναι όλοι οι φίλοι μου - κι ίσως-ίσως οι οχτροί μου

Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι
και μια Κέττυ, θαρρώντας πως την ξέχασα γι' άλλην
θα μου γράψει ένα γράμμα - και νεκρό θα με βρίσει...

Κώστας Ουράνης

Rakuneta said...

oi sigkekrimenoi stixoi moy thimizoun mia palia fili...

oxi giati aytoi oi stixoi ixan aksia gia aytin, alla giati ixan aksia gia to atomo pou ayti agapouse!

otan to akousa ayto mia melagxolia me katevale... toso omorfoi stixoi k omws den mporoysan na tis milisoun, para mono mesw tis kardias aytou....

telika den xerw an ayto pou leme anisixo pneuma ine stin teliki kati to thetiko... mperdeyei skepsis, xarazei monopatia, ksipna fovies, gimnwnei adinamies,

apo tin alli vevaia ime sxedon sigouri pws i monaksia polles fores mporei na ginei poli dimiourgiki...

polles fores niwthw monaksia mesa sto plithos k den xerw an mporei na katalavei kanis ti akrivws ennow me ayto...

o βασιλιάς του δάσους said...

einai omerfa na skeftese me agapi teties stigmes..
kai sta alithia den me xalaei oute kai o adis..

nostalgo tetious stixous ...
pano se xartes naftikous..na xarazis kenouria poria ...

poli oreo to post..

Rakuneta said...

@wasilia
o adis giati na mas tromaksi...
imaste oloi kataramenoi, apla kapoioi den to xeroun akomi...

Anonymous said...

Στίχοι: Ανδρέας Εμπειρίκος


Είναι τα βλέφαρά μου
διάφανες αυλαίες.

Όταν τα ανοίγω βλέπω
μπρος μου ό,τι κι αν τύχει.

Όταν τα κλείνω βλέπω
μπρος μου ό,τι ποθώ.

Rakuneta said...

to feggari... nomizw ime erwteumeni me to feggari kai tin apisteyti magiki tou idiotita na alloiwnei katastasis....

eksidanikeuei oneira, kai katastrefei elpides analogws diathesews...

p.s. anonymous? maria esi? to poihma ayto ekfrazei ayto mou eyxomai to vradi k pethenei to prwi...

aggelika said...

Υπέροχος ο Καββαδίας, ένας από τους αγαπημένους μου ποιητές. Και αυτό το ποίημα είναι ίσως το αγαπημένο μου! Το είχα βάλει και εγώ παλιότερα στο blog μου!

Καληνύχτα..

Rakuneta said...

den xerw kata poso prepei na niwsw eyforia pou kapoia poiimata miloun se kapoious anthrwpous i melagxolia gia tous logous pou ayta tous miloun...

Panos Fotiou said...

Οι ποιητές είναι μελαγχολικοί εκ φύσεως, ειδικά οι μεγάλοι...τέτοια λόγια επικοινωνούν σε πολλούς διότι κανείς δεν έχει το προνόμιο να μην μελαγχολήσει, να μην στεναχωρηθεί, να μην έχει χαμένα όνειρα...

μην ταυτιστήτε...ΑΝΤΙΔΡΑΣΤΕ, ΖΗΣΤΕ, είναι απλό, απλά σηκώνεστε απο τον καναπέ

Rakuneta said...

kata kapoio tropo simfwnw mazi sou... apo tin alli vevaia teinw na pisteuw pws i melagxolia k i monaksia mporoun na apodeixtoun poli dimiourgikes...

o kathe anthrwpos ine diaforetikos. kapoious tous trefei i parea, k kapoious i monaksia...

aytos o kosmos xreiazete diaforetikis morfis anthrwpous mias k o kathenas exei na prosferei kati diaforetiko...