Από μένα δεν μπορείς να απαλλαγείς

Ένα δωμάτιο χλωμό, δυο σκιές, και μια απέραντη σιωπή. Δεν σε είδα που ήρθες. Δεν σε είδα που έφυγες. Άγγιξε το χώμα, όλα είναι υγρά. Σε κοιτώ, μ΄ ακουμπάς, μια ανάσα ζητάς. Όμως, την έχω χάσει, ξεχασμένες σκέψεις, παγωμένες σκιές, ένα φύλλο πέφτει. Μ’ κοιτάς, σ΄ ακουμπώ, μια ανάσα ζητώ. Όμως, την έχεις χάσει, ξεχασμένοι πίνακες, παγωμένοι κάκτοι, ένα παντζούρι κλείνει.


Μια ζωγραφιά θλιβερή, δύο φωνές, και μια αβάστακτη μελαγχολία. Σου φώναξα, δεν ήρθες, σε απαρνήθηκα και χάθηκες. Σβήσε την ευχή, όλα είναι εκεί. Δυο χέρια ενωμένα, χρυσή αμμουδιά. Παλιές αναμνήσεις, για νερό διψάς. Η αλήθεια έχει κρυφτεί, εγώ και εσύ, εσύ και εγώ την έχουμε απαρνηθεί. Ο φόβος έχει χαθεί, εγώ και εσύ, εσύ και εγώ τον έχουμε ερωτευτεί.


Άφησέ με να έρθω μαζί σου, να σε αγγίζω, να σου μιλώ, μαζί σου τον ουρανό να κοιτώ, μαζί σου η καρδιά να ταξιδεύσει και σε μέρη μακρινά να σε γυρέψει. Έσκυψε το κεφάλι, άκουγε την καρδιά. Δεν μπόρεσε να πει τίποτα από όσα είχε σκεφτεί. Δεν μπορούσε ξανά να πληγωθεί. Έσκυψε το κεφάλι, άκουσε το μυαλό. Μια πλάνη παντού, στην άκρη του δρόμου. Μια παραίσθηση γλυκιά, σε ξένη αγκαλιά.


Άφησέ με να έρθω μαζί σου, να σε ακούω, να σε νιώθω, μαζί σου τα αστέρια να κοιτώ, μαζί σου η ψυχή να πετάξει και σε μονοπάτια άγνωστα να ξαποστάσει. Άκουσε μια φωνή, θα σ΄ αρνηθεί. Κάπου, κάποτε θα φύγει, θα χαθεί. Το βλέμμα σου θα απαρνηθεί. Άκουσε τη φωνή, ένιωσε το πόνο. Μια παράνοια γλυκιά, έρχεται από μακριά. Μια θεία δίκη, στο άστρο εκεί ψηλά.


Κοίταξε τον καθρέφτη αυτή, κοίταξε τα μάτια της αυτός. Μάχη δίχως γυρισμό, ένας παθητικός χορός. Του είπε χωρίς να το σκεφτεί. Να φύγει να χαθεί. Της είπε χωρίς να ταραχτεί, από μένα δεν μπορείς να απαλλαγείς. Εκείνη ρώτησε γιατί. Αυτός γέλασε και είπε για θυμήσου πότε με γνώρισες, για θυμήσου πότε με ένιωσες. Πάντα σε ήξερα, πάντα σε ένιωθα. Μια διαπεραστική ματιά, μια ανάμνηση γεμάτη παγωνιά. Είσαι ο άλλος μου εαυτός , αυτός που σκότωσα, που ξέχασα, που λύτρωσα. Αυτός χαμογέλασε, αυτή έκλαψε. Από μένα δεν μπορείς να απαλλαγείς, από μένα δεν μπορείς να σωθείς.

Αφιερωμένο στη φιλενάς μου (και συνάδερφο μου) Μαίρη - "Ευλαμπία" ξέρει αυτή! Θέλω τις δωρεές!!!!! χεχεχε