Ξανθή Γκόμενα Vs Μελαχρινό μυαλό

Ποιος ο λόγος που γράφω αυτό που γράφω? Κατ’ ακρίβειαν, απλά θέλω να βάλω σε τάξη τις σκέψεις μου και πάντα το γράψιμο με βοηθά. Ποιο είναι το πρόβλημά μου? Μα φυσικά, για ακόμη μια φορά ο ανδρικός πληθυσμός και η κουλτούρα που τον διέπει. Έχω προσέξει τον τελευταίο καιρό πως όσες φορές το παίζω χαζογκόμενα έχω περισσότερες κατακτήσεις παρά όταν το παίζω διανοούμενη. Η ειρωνεία είναι όταν νιώσω πως μου αρέσει κάποιος , νιώσω ας πούμε μια ιδιαίτερη συμπάθεια, προσπαθώ να είμαι πιο σοβαρή μαζί του, μπας και με δει με άλλο μάτι. Με τι μάτι? Όχι ερωτικό, αλλά του βάθους. Τάχα είμαι οκ άτομο, άρα μπορεί να με εκτιμήσει για τα εσωτερικά μου χαρίσματα (τώρα που το λέω μια αναγούλα μου έρχεται, λέτε να είναι τυχαίο?). Όμως κάπου κάνω το λάθος. Σε άτομα που δεν μου κάνουν ούτε κρύο ούτε ζέστη, και λέω ό,τι μα ό,τι μαλακία σκεφτεί το άλλοτε διεφθαρμένο μυαλό μου, voila μετά από δυο-τρία ραντεβού, έχω γλυκές εξομολογήσεις, άκρως κολακευτικές. Όταν όμως, αρχίσω να γουστάρω τον τύπο, χάνω το παιχνίδι. Δεν ξέρω μάλλον, σοβαρεύω απότομα. Μάλλον τον αφήνω να δει πώς πραγματικά σκέφτομαι, τι με απασχολεί, όλες τις σχετικές ιδέες που κατοικούν στο μυαλουδάκι μου. Μήπως αυτή είναι λάθος στρατηγική? Μήπως πρέπει να κρύβω το μέρος του μυαλού μου που είναι άγνωστο για πολλούς? Μήπως πρέπει να συνεχίσω τα ξενέρωτα αδιάφορα αστεία σχόλια, που όμως είναι δοκιμασμένη συνταγή και εγγυούνται σίγουρα αποτελέσματα? Γιατί τα λέω όλα αυτά? Διότι χτες ένα άτομο, που συμπαθώ ιδιαίτερα, μου είπε πως από τον καιρό που τον ερωτεύτηκα έχω γίνει στριμμένη, μαλάκω και δεν έχω πλάκα πια… Σκεφτείτε ότι έστω και αν δεν το παραδέχομαι έχω χάσει τη μάχη. Σκεφτείτε ένα άτομο που γουστάρετε, ή, έστω νομίζετε ότι γουστάρετε σας λέει εν ολίγοις ότι είστε βαρετή. Ότι έχετε γίνει στριμμένο άντερο. Καλή φάση ε? Προσωπικά πιστεύω πως με το συγκεκριμένο άτομο, δεν έχω αλλάξει συμπεριφορά. Πάντα ήμουν στριμμένη μαζί του, απλά τώρα επειδή του μπήκε η φαεινή ιδέα ότι τον ερωτεύτηκα, αγχώθηκε και δεν ξέρει πώς να το χειριστεί. Το κλειδί της ιστορίας όμως είναι ότι ο έρωτας είναι διαφορετικό πράγμα για το καθένα, με διαφορετικό περιεχόμενο και περιτύλιγμα. Για μένα ο έρωτας είναι ermm δεν έχω ιδέα. Δεν έχω ερωτευτεί ποτέ στη ζωή μου. Τον γουστάρω αλλά σίγουρα δεν είναι έρωτας. Έρωτας είναι η μαγεία του να νιώθεις καλά με τον εαυτό σου ακόμα και όταν ξέρεις εντελώς αντικειμενικά πως τη δεδομένη στιγμή είσαι ένα χάλι μαύρο και εντούτοις you don’t give a fuck! Why? Cause you are fuckin happy!


Όμως, what about the one-side love? Κοιτάξετε για μένα αυτό δεν είναι αληθινό συναίσθημα, είναι μια πλάνη του μυαλού, μια ψευδαίσθηση, που πιστεύεις πως βρήκε ενσάρκωση στο πρόσωπου του άλλου ατόμου, που για χίλιους και δύο λόγους μπήκε στη σφαίρα του ασυνειδήτου σου. Ή στη χειρότερη περίπτωση είναι καθαρά σωματική έλξη που λανθασμένα την εκλαμβάνεις ως συναίσθημα. Αν δεν ζήσεις τον άλλο σε ένα «δεύτερο» επίπεδο, αν δεν μοιραστείς μαζί του στιγμές αναλλοίωτες στο χρόνο, τότε δεν μπορείς να μιλάς για έρωτα αλλά για έλξη. Ίσως είμαι ρομαντική… δεν ξέρω. Πότε, όμως, δεν θεώρησα τον εαυτό μου ρομαντική ύπαρξη αλλά εντελώς παντελώς και άκρως ρεαλίστρια, με όσες συνέπειες και αν συνεπάγεται αυτό…


Το point είναι ότι ξέρω ποια χαρτιά να παίξω για να κατακτήσω ένα άνδρα, ωστόσο, ποτέ δεν τα παίζω όταν μ΄ αρέσει κάποιος . Γιατί? Μα ποιο το νόημα να κατακτήσεις κάποιον με πλεκτάνες και σκευωρίες? Αν δεν καταλάβει πραγματικά ποια είσαι και να το αποδεχτεί, τότε δεν ήταν αυτός που νόμιζες. Βέβαια, εφαρμόζοντας την πρακτική αυτή, χάνεις και τα αβγά και το καλάθι. Άρα πρόκειται για μια αέναη εσωτερική σύγκρουση της ξανθής γκόμενας που ζει μέσα στο σώμα σου, και του μελαχρινού μυαλού που ενυπάρχει στο χαρακτήρα σου. Ποια η καλύτερη επιλογή? Μάλλον η πρώτη, είναι σίγουρη και πού ξέρεις μπορεί στην τελική να έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις και ο άλλος να σε ερωτευτεί παράφορα. Εμείς (εγώ και ο εαυτός μου – το μελαχρινό μυαλό μου) , όμως, επιλέγουμε τη δεύτερη με άτομα που πιστεύουμε ότι ίσως αξίζουν τον κόπο. Με αυτό τον τρόπο ξεχωρίζουμε ποιος πραγματικά μιλάει το δικό σου κώδικα επικοινωνίας και πλέει στα δικά σου κύματα από όλους αυτούς που απλά θέλουν να καταναλωθούν σε ανούσια βράδια πόθου, και αχαλίνωτης εκτόνωσης. Καλό κι αυτό δεν λέω αλλά με άτομα που την επομένη θα ξεχάσεις το όνομά τους. Με άτομα που νιώθεις πως αξίζει να σπαταλήσεις λίγη φαία ουσία, το παλεύεις λιγάκι, και μετά, όπως όλες τις προηγούμενες φορές καταθέτεις τα όπλα, και ψάχνεις για το επόμενο άτομο με τα ιδιαίτερα αυτά χαρακτηριστικά που σε εκφράζουν και πάει λέγοντας, ώσπου μια μέρα να τον βρεις ή να ξυπνήσεις στο κρεβάτι σου γριά και να πεις τι στο διάολο έκανα? Με έφαγε η γαμημένη ποιότητα των ανθρώπων, που όπως αποδείχτηκε δεν πέρασε το διάβα μου!


Κάτι τελευταίο για να εξηγούμαστε και να μην παρεξηγούμαστε, δεν μιλούμε για σχέσεις εδώ πέρα αλλά για στιγμές: στιγμές μεταξύ δύο ανθρώπων, ουσιαστικές και μοναδικές, που αξίζει να θυμάσαι τουλάχιστον τα επόμενα δύο χρόνια, μέχρι νέες εικόνες να ξεθωριάσουν τις παλιές…. Στιγμές αδιάφορες στο χρόνο έχουμε πολλές, με πολλούς, άλλους πιο ενδιαφέροντες και άλλους λιγότερο. Στιγμές αξιομνημόνευτες ελάχιστες.

p.s. Mαρία μωρό μου, αφιερωμένο σε σένα! Ένα άτομο που νομίζω με καταλαβαίνει κάπως :pPpPp (μην τα θέλουμε κι όλα) και που αξίζει να καταναλώσει κάποιος πολύ φαία ουσία για να τη γνωρίσει! μάκια baby!