Νύμφες, δάση και ένοχη ψυχή

Οι Νύμφες ήταν γυναικείες μορφές θεϊκής καταγωγής, μεταξύ θεών και θνητών, νεαρές στην ηλικία. Δεν ήταν αθάνατες όμως ζούσαν περίπου από 9500 έως 10000 χρόνια! Οι Νύμφες ήταν κόρες ποταμών: είτε του μεγαλύτερου ποταμού που υπήρχε, του Ωκεανού, είτε του Αχελώου, είτε κόρες των τοπικών ποταμών ενός τόπου (π.χ. των Τερμησσού, Γάγγη, Κεβρήνα, Σαγγάριου, Αλφειού, κτλ). Επομένως, κάθε περιοχή είχε τα ποτάμια της και καθένα απ' αυτά είχε γεννήσει τις Νύμφες της περιοχής αυτής, λ.χ. ο ποταμός Πηνειός ήταν ο πατέρας των Νυμφών της Θεσσαλίας και ο ποταμός Ξάνθος ήταν ο γεννήτορας των Νυμφών της Τροίας.Οι Νύμφες ήταν κατεξοχήν πνεύματα του γλυκού νερού και βρίσκονταν στα ποτάμια, στις πηγές και μέσα στα βουνά από τα οποία πήγαζαν ποτάμια. Συνόδευαν πάντα το νερό, τονίζοντας έτσι τη μεγάλη σημασία που έχει για την ύπαρξη της ζωής. Χωρίς αυτό ούτε βλάστηση, ούτε γονιμότητα υπάρχει. Ήταν επομένως πνεύματα της βλάστησης, θέλοντας έτσι να συμβολίσουν γενικότερα την οργιαστική δύναμη της φύσης. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο θεωρούνται κόρες του Ωκεανού ή άλλων ποταμών. Ο αθάνατος Δίας, αρχηγός των θεών, φαίνεται πως δεν θέλησε να έρθει σε σύγκρουση μαζί τους και έτσι συμφώνησε στο να τις περιορίσει και να τις απομονώσει σε βουνά, δάση, κοίτες ποταμών και σε απρόσιτα μέρη, περιοχές στις οποίες είχαν απεριόριστη ελευθερία.Οι Νύμφες διαχωρίζονται σε 3 είδη: 1) Ναϊάδες, οι οποίες είναι οι Νύμφες των ποταμών, των πηγών και των κρηνών, 2) Ορεστιάδες, που κατοικούσαν στα βουνά, όπου υπάρχουν πηγές και 3) Δρυάδες ή Αμαδρυάδες, δηλαδή Νύμφες των μοναχικών δέντρων και των λιβαδιών και ταυτίζονταν με τις Μελίες.Οι Ναϊάδες κατοικούσαν μέσα σε σπηλιές, που βρίσκονταν κοντά σε νερό ή μέσα σ' αυτό, κάτω από την επιφάνεια των ποταμών. Ζούσαν όσο και οι πηγές, κοντά στις οποίες κατοικούσαν: όταν στέρευαν εκείνες, οι Ναϊάδες έσβηναν. Επικρατούσε η αντίληψη πως ήξεραν να ερμηνεύουν τη θέληση μιας ανώτερης θεότητας, είχαν θεραπευτικές ιδιότητες, ενώ μπορούσαν να προβλέψουν τα μελλούμενα (μαντικές ικανότητες).Η ζωή των Αμαδρυάδων -που το όνομά τους σημαίνει "δέντρο και γυναίκα ταυτόχρονα"- συνδεόταν άρρηκτα με τη ζωή των δέντρων μέσα στα οποία κατοικούσαν. Τα πεύκα, τα έλατα και οι δρυς άρχιζαν να μεγαλώνουν με το που άρχιζε η ζωή μιας Νύμφης. Όταν ερχόταν η ώρα της Νύμφης να πεθάνει, μαραινόταν πρώτα το δέντρο της μέσα στη γη.Με την πάροδο των χιλιετιών και την επιβολή νέων θρησκειών μετονομάστηκαν σε νεράιδες, ξωτικά κτλ, παρόλα αυτά, εντούτοις, δεν χάθηκαν ποτέ από το προσκήνιο, αλλά «κρύφτηκαν» πίσω από μύθους, θρύλους, και παράξενες ιστορίες.

Η ουσία της πιο πάνω αναφοράς:

«Aς υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει
στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νου.
Aς υποθέσουμε πως ήρθανε τα δάση
με αυτοκρατορικήν εξάρτυση πρωινού
θριάμβου, με πουλιά, με το φως τ’ ουρανού
και με τον ήλιον, που θα τα διαπεράσει»

K.Γ. KAPYΩTAKHΣ

Όταν οι Νύμφες ντυθούν στα μαύρα τότε μας εγκαταλείπουν… Τις τελευταίες μέρες εκατοντάδες χιλιάδες Νύμφες έχουν ξεψυχήσει από ανθρώπινη κακοβουλία (βλ. πυρκαγιές στην Ελλάδα). Είναι να απορεί κανείς πόσες ακόμη θα θυσιαστούν στο βωμό της ανθρώπινης αδιαφορίας…

R.I.P.

Μια σιγή, σχεδόν παραπλανητική, βυθισμένη σε ύπνο βαθύ, δίχως πνοή, δίχως ψυχή…
Ξάφνου ακούω μια φωνή, εμένα να καλεί. Η φωνή δυνάμωνε, σχεδόν στρίγκλιζε μανιακά, με δέος προσπαθούσε να επιβληθεί, βαθιά σε μένα να χωθεί. Δυσβάστακτη, απρόσιτη, όμως τόσο σαγηνευτική. Τρόμαξα, ξύπνησα, και μάτωσα… Δάση ολάκερα είχαν καεί, φωνές ανθρώπων είχαν τώρα πια χαθεί. Πύρινη ανάσα τους πήρε αγκαλιά… τους στέρησε χώμα, νερό, τρέλα και παιδιά. Δεν θέλω ξανά να κοιμηθώ, θέλω απ΄ τη φωνή να απαλλαγώ. Ερινύες μου γλυκιές, μην με ακούτε την τρελή, εμένα κάψτε στο ταψί… Είμαι ένοχη και εγώ, όσο είσαι εσύ, όσο είναι και αυτοί…