ΑΡΑΓΕ....

Έχει καιρό να γράψω αλλά οκ είχα και ένα διάφραγμα να κάνω έτσι δικαιολογούμαι κάπως. Καλά μιλάμε έχω ξεχάσει τι γεύση έχουν τα φαγητά! Μόνο κρύα και μαλακά! Έλεοςςςςςςςςςςς! Θα επιβιώσω όμως. Ελπίζω, νομίζω, εύχομαι! Σήμερα θα πάω στο γιατρό να δούμε αν πέτυχε η φάση! Το καλό που του θέλω για να πω και εγώ το φτωχό πως το πρήξιμο και οι μαυράδες σε όλο το πρόσωπο άξιζαν τον κόπο. Η συνέχεια επί της οθόνης σας.

Να σας πω επίσης πως οι οπαδοί της ΑΕΛ προσπαθούν να ανεγείρουν ένα γήπεδο για την ομάδα. Όχι δεν είμαι από Λεμεσό, αλλά θέλω να δηλώσω την αμέριστη συμπαράσταση μου στον Έκτορα για την προσπάθεια που κάνει! Μωρό μου, είμαι μαζί σου!

Ρε εσείς είμαι πολύ μπερδεμένη για ένα θέμα, αλλά δεν θα το αναφέρω. Θα το πάρω χαλαρά και όπου βγει. Ουφ!

Ακούει κανείς System of a Down ή είμαι η μόνη; Εγώ και καμιά δεκαριά έφηβοι, επαναστάτες χωρίς αιτία!

Θέλω διακοπές! Πραγματικά όμως! Περιμένω το Μάρτη για να πάω Αθήνα να δω κάτι φιλαράκια! Άτε να δούμε.

Ποιος θα μου δώσει το τέλος της ιστορίας:

«Κοιτούσε την μπάλα προσπαθώντας να αποφασίσει αν θα έβγαινε έξω να παίξει. Την κρατούσε στα χέρια στριφογυρίζοντας την πέρα δώθε. Οι ακτίνες του ήλιου που κατάφερναν να ξεγλιστρήσουν μέσα από τη χαραμάδα που υπήρχε ανάμεσα στις δύο κουρτίνες έκαναν τα χρώματα της μπάλας να ιριδίζουν μαγευτικά….»

Πραγματικά δεν έχω την όρεξη να συνεχίσω την ιστορία…
Περιμένω ιδέες….

Κάπου εδώ σας αφήνω….

Τα φιλιά μου
χχχχχχ