Hmm... [2]

Αγαπημένα τραγούδια ή στίχοι από τραγούδια! Δεν θα σας πω ούτε ερμηνευτή έτσι για να αναρωτιέστε και για να δούμε πόσο καλοί είστε στα μουσικά δρώμενα! Σας το είπα! Σήμερα έχω ορέξεις!

* Στις βραδινές περιπλανήσεις μας
μες στης πόλης τον αχό
τις θαμπές φωνές των άγνωστων
σκορπάει ο αέρας εκεί κι εδώ

Μου κρατάς το χέρι σε κρατώ
με κοιτάς για μια στιγμή
το μεγάλο μας το όνειρο
σου εξηγώ με ένα φιλί

Και μετά δεν μιλάμε πολύ
γιατί το όνειρο ζει στη σιωπή
Με το βλέμμα στους περαστικούς
να ‘χα χίλιες σιωπές να ακούς

Στις βραδινές περιπλανήσεις μας
στης καρδιάς τις διαδρομές
πώς γεμίζει η νύχτα χρώματα
πώς φωτίζονται οι σκιές

Και δεν βρίσκω λόγια να σου πω
γιατί όλα έχουν φωνή
το μεγάλο μας το όνειρο
σου εξηγώ με ένα φιλί....

* Μηχανές ξεχασμένες κι αδέσποτες στο δρόμου τη σκόνη
Σκέψου να ΄ταν το πάτωμα ασπρόμαυρο και να 'σου το πιόνι...

* Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα...

* Μαρία με τα κίτρινα
με βάση τα δεδόμενα
εδώ ο πλανήτης χάνεται
κι εσύ το παίζεις γκόμενα...

* Ποιος φωνάζει, ποιος πληγώνει τη σιωπή;
Τι να θέλει να μου πει;

* Μέσα στη βουή του δρόμου
ήταν να βρω το όνειρό μου...
να το βρω και να το χάσω
και ούτε πια που θα το φτάσω

Και άφησε το πέρασμά του
πέρασμα ζωής θανάτου
στην καρδιά μου σαν σφραγίδα
μία πεθαμένη ελπίδα...

* Κι αν με ρωτούσε αν θα τ'άλλαζα ποτέ
Ίσως στα χέρια μου ακόμα την κρατούσα
Όμως δε ρώτησε ποτέ για όλα αυτά
με δάκρυα έλεγε ποτέ να μην νυχτώσει
Σαν να περίμενε από κάπου να πιαστεί
Ψάχνοντας μάταια δυο κόσμους να ενώσει

* Εκτός τόπου και χρόνου να ζήσω μια φορά
Σαν ρόδα που κυλά στην άκρη εκεί του δρόμου
Με τίποτα δικό μου με πόδια δανεικά
Να κάνω το γύρo όλου του κόσμου

* Κόσμος πάει κι έρχεται
κι ο κόσμος δεν αλλάζει
Ίδιος αν ήταν πάντοτε
ίδιος θα είναι πάντα

* Κι ήρθαν πέντε ποταμοί
να μου πλύνουν το κορμί
κι ήρθανε και δυο πουλιά
να μου μάθουν το φιλί...

* Ξυπνάω στο φως τα μάτια ανοίγω για λίγο νεκρός χαμένος για λίγο
Ξημέρωσε πάλι
Κι έχεις χαθεί μαζί με τον ύπνο μαζί με του ονείρου τον πολύχρωμο κύκνο
Μην ξημερώνεις ουρανέ...

* Γιατί είναι τέχνη να πεθαίνεις για την πλάκα σου
Γιατί είναι τέχνη ν' αγαπάς τον εαυτό σου

* Και του τη σπάει, του τη σπάει, του τη σπάει πολύ
και πόλεμος ξεσπάει
και της τη σπάει, της τη σπάει, της τη σπάει κι αυτός
κι αυτό δεν το ξεχνάει
και του τη σπάει, του τη σπάει, του τη σπάει πιο πολύ
να βλέπει να πονάει
και το τραβάει κι εκείνος μέχρι αίμα να βγει

* Συνοικίες νεκρές, με σημαίες σκυφτές
το ντεκόρ μου χαλάνε, μες στο βλέμμα μου σκάνε
Φοβάμαι
Σε μιαν άσπρη γραμμή, σε βουβή τελετή
θα σε ψάχνω στο πλήθος, όταν σβήνει ο μύθος
Φοβάμαι...

* Μες το δικό σου παραμύθι ξαναβρές το
το ξεχασμένο μονοπάτι σου
Και ξαναχάσ'το, ξαναβρές τo, ξαναπές το
το τραγουδάκι σου...

Αυτά! Ισχύει το ίδιο! Αν θυμηθώ τίποτα άλλο θα το προσθέσω!