Επιστολή Πρώτη
Προσωπικά έχω μπερδευτεί, προσπαθώντας να σκιαγραφήσω την προσωπικότητά σας μέσα από τα κείμενά σας: λογοτεχνικά, δοκίμια, διηγήματα κτλ! Ομολογώ πως δεν έχω διαβάσει και πολλά μιας και σήμερα έπεσαν στην αντίληψή μου, ψάχνοντας να βρω σχετικές αναφορές για το ποίημα Mal du depart του Καββαδία. Συγκεκριμένα, έψαχνα τα όποια συναισθήματα μπορεί να συνόδεψαν κάποιους συνοδοιπόρους-αναγνώστες. Έτσι συνάντησα εσάς! Δεν θα τοποθετηθώ επί των απόψεών σας. Επιτρέψετέ μου, να το κάνω σε μεταγενέστερο στάδιο, όταν θα έχω μια πιο ολοκληρωμένη, ίσως και πιο διαυγή άποψη.
Δεν ξέρω αν η συγγραφική σας ικανότητα σας κάνει να ξεχωρίζετε από τους τόσους χιλιάδες άλλους συγγραφείς εκεί έξω. Κατ’ ακρίβεια, δεν ξέρω καν αν θέλετε να ξεχωρίσετε. Δεν ξέρω καν αν είστε συγγραφέας ή απλά εκφραστής κάποιων απόψεων, με ένα ιδιαίτερο τρόπο.
Γιατί επικοινωνώ μαζί σας? Διότι πάντα με συγκινούσαν ή και με ενέπνεαν οι συγγραφείς. Παιδικό τραύμα? Ίσως! Θαυμασμός? Ίσως! Ζήλεια? Ίσως!
Κάπου εδώ ο χωρίς νόημα συλλογισμός μου φτάνει στο τέρμα! Δεν είναι ένα μήνυμα αυθάδειας, ούτε ειρωνείας. Στο κάτω-κάτω της γραφής ίσως αγνοώ το μέγεθος της πένας σας ή πολύ απλά προσπαθώ να παίξω την «έξυπνη», ίσως απλά να δηλώνω το μέγεθος της χαζομάρας μου στα δικά σας τα μάτια.
Από την άλλη, παίζει το ενδεχόμενο να θέλω μονάχα να δω αν ο συγγραφέας πληροί τα κριτήρια που εγώ έχω θέσει για το πνεύμα που πρέπει να τον διέπει… ΑΝ δηλαδή ανταποκρίνεται στις προδιαγραφές που το «χαζό» μυαλουδάκι μου έχει σχηματίσει!
p.s. Αλήθεια, έχετε σκεφτεί το τίμημα που πληρώνετε κάθε φορά που κάποιος κλέβει κομμάτια απ’ τη ψυχή σας? Αν το πληρώνετε βέβαια, και αν το συνειδητοποιείτε! Πάντα με δελέαζε ο κόσμος ενός συγγραφέα… Πιο πολύ η μοναξιά του… και η παντοδυναμία του να γίνεται θεός, κινώντας τις μαριονέτες, και εκφράζοντας τόσα διαφορετικά πρόσωπα με μια κοινή πηγή προέλευσης. Την ψυχή του συγγραφέα!
Με εκτίμηση
rakuneta
Επιστολή Δεύτερη
O Ιανός, αν δεν κάνω λάθος, ήταν περιοδικό που εκδιδόταν τη δεκαετία του ’80. Τώρα βέβαια, υπάρχει ο εκδοτικός οίκος. Από την άλλη, βέβαια, εσείς δεν αναφέρεστε σε αυτό, αλλά στο θεό Ιανό, θεό των Ρωμαίων, ο οποίος στην ετρουσκική μυθολογία είναι ο αντίστοιχος θεός Άνι. Δεν ξέρω, το βρίσκω πολύ περίεργο που αναφερθήκατε σε αυτόν. Γιατί περίεργο? Βασικά, πιστεύω πως πρέπει να αφουγκραζόμαστε τα σημάδια που χαράζει η ζωή. Να ακολουθούμε τις συμπτώσεις και να διαβάζουμε τα ίχνη τους. Γιατί το λέω αυτό?
Υπάρχει ένας πολύ απλός λόγος για αυτό: η θεότητα Ρακουνέτα αν την έχετε ακούσει. Είναι και αυτή μέρος της μυθολογίας των Ετρούσκων. Στο blog έχω αυτό το nick, το ίδιο και στο msn, καθώς και στο hi5. Πόσο αρμονικά, ίσως και σκανδαλιάρικα μερικές φορές διασταυρώνονται πράγματα, σκέψεις και καταστάσεις. Ίσως για κάποιον άλλον η αναφορά σας στον Ιανό να τον άφηνε εντελώς αδιάφορο. Θα το εκλάμβανε απλά σαν ένα παράδειγμα για να εκφράσετε αυτό που θέλατε: τα δύο πρόσωπα που ενυπάρχουν μέσα σας. Για μένα όμως προκαλεί ένα κρυφό ενθουσιασμό, μια ονειροπόληση. Διότι εγώ γνώρισα τη Ρακουνέτα μέσω του Ιανού.
Ένας φίλος μια φορά, όταν κάθισα να του εξηγήσω τη θεωρία μου περί συμπτώσεων και πού αυτές μπορούν να οδηγήσουν, με αδιάφορο ύφος μου απάντησε πως άμα κάποιος θέλει να ταιριάξει κάτι, θα το ταιριάξει με χίλιους δυο υπολογισμούς, με μια θεωρία που θα ακούγεται λογική. Όμως, στην πραγματικότητα έχουμε μια θεωρία-αποκύημα του μυαλού του και της φαντασίας του. Πρόκειται επομένως για απλές συγκυρίες και όχι για συνωμοσίες κρυμμένων μηνυμάτων, που μπορεί κάποιος να αποκρυπτογραφήσει, αρκεί να τις ‘διαβάσει’. Ενώ συγκαταβατικά έγνεψα και έδειξα ότι συμφωνούσα –ποιος ο λόγος να διαφωνούσα άλλωστε, ποτέ δεν θα καταλάβαινε τι εννοούσα- στην πραγματικότητα έχω διαφορετική άποψη. Δεν τον πιστεύω ή έστω δεν θέλω να τον πιστέψω! Η ζωή μετά γίνεται ανούσια, βαρετή, κενή χωρίς μυρωδιές που να θυμίζουν φθινόπωρο ή άνοιξη…
Με το διάβα του χρόνου αντί να κατακτώ την ψυχική ισορροπία και πνευματική ολοκλήρωση που πάντα ονειρευόμουν, νιώθω να γλιστρά μέσα από τα χέρια μου η ίδια μου η ψυχή. Οι σκέψεις δεν μου προσφέρουν πια διαύγεια, αλλά δημιουργούν συνεχώς μισοφωτισμένους λαβύρινθους, αποστερώντας μου το μίτο της Αριάδνης.
Θα ήθελα να γίνω συγγραφέας, αλλά δεν ξέρω αν έχω ταλέντο, όχι για να ξεχωρίσω από κοινές πένες αλλά για να χαράξω πορεία δίπλα σε μεγάλες πένες. Δεν έχω μεγαλεπήβολα σχέδια, ούτε αποζητώ τη δόξα. Θα μπορούσα να γράψω βιβλία και να τα κλειδώσω σε σκονισμένα μπαούλα. Μοναχά ζητώ λύτρωση, και τα βιβλία μου την προσφέρουν απλόχερα. Επομένως, αν καταφέρω να γράψω κάτι, που έστω για λίγο θα μπορούσε κάποιος, διαβάζοντας το, να λυτρωθεί μαζί με τους ήρωες μου, τότε η λύτρωση αυτή θα επέστρεφε πίσω σε μένα εις διπλούν.
Δεν ξέρω αν σκέφτεστε ποιο το νόημα αυτής της δεύτερης επιστολής, και εξάλλου τι σας νοιάζουν εσάς οι σκέψεις του καθενός. Ομολογώ πως όταν προσπαθήσω να δείξω μέρος του μικρόκοσμου που ενυπάρχει μέσα μου, και ενίοτε αγκαλιάζει, επηρεάζει και ανατρέπει τις όποιες σκέψεις μου, γίνομαι μάρτυρας μιας καθόλου ελπιδοφόρας συμπεριφοράς για το πώς έχω ξεφύγει και ψάχνω τρόπους διαφυγής για να μην αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Πολλές φορές το πιστεύω, άλλες όμως νιώθω τυχερή που μπορώ να ταξιδεύω έστω σε επικίνδυνα μονοπάτια, με ό,τι και αν συνεπάγεται αυτό.
Εσείς νιώσατε καθόλου μοναξιά? Ποιο το μυστικό ενός συγγραφέα? Πώς μπορεί να ελέγξει τις σκέψεις του?
Μεταξύ μας, να σας εξομολογηθώ πως δεν περιμένω απάντηση.
Θα διαβάσω τα κείμενά σας, προσπαθώντας να κατανοήσω τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, μπας και καταλάβω… τι είναι αυτό που σας τρέφει…
Με σεβασμό
rakuneta
